Ηλίας Καραβόλιας
[email protected]

O ήχος του ΑΤΜ όταν βγάζει χαρτονομίσματα μοιάζει όλο και περισσότερο με σύμπτωμα απόλαυσης. 21 χαρτονομίσματα των 20 ευρώ, δηλαδή 420 ευρώ μια φορά την εβδομάδα, είναι η μοναδική επέκταση τραπεζικής ρευστότητας του καθενός στην ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος. Μια ολόκληρη χώρα κινείται εδώ και ένα χρόνο με προκαθορισμένο ατομικό ποσό κυκλοφορίας χρήματος.

Η εκτός τραπεζικού συστήματος κυκλοφορία τραπεζογραμματίων, αρχίζει και μειώνεται ( έτσι δείχνουν στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος). Οι συναλλαγές αποτελούν όλο και περισσότερο αξία ανταλλακτική. Η κατανάλωση πέφτει(εδώ δεν χωράνε αλχημείες δημοσιονομικής λογιστικής) και η ρευστότητα του αδηφάγου κράτους αυξάνεται.Μια ιδιότυπη παγίδα ρευστότητας απειλεί την κοινωνική συνοχή: χρήμα των πολιτών μεταβιβάζεται στο Δημόσιο χωρίς ανταποδοτικότητα. Τεράστιο έγκλημα κατά της ελληνικής οικονομίας, γεγονός που θα καθηλώσει για πολλά χρόνια την χώρα σε ύφεση και ίσως σε στασιμοπληθωρισμό.
Ο ήχος λοιπόν του ΑΤΜ θα γίνεται όλο και σπανιότερος καθώς οι αναλήψεις τελειώνουν μόλις τελειώσει η ρευστότητα του καθενός. Μια ιδιότυπη αυτοκαταστροφική οικονομία θρέφεται εις βάρος κυρίως των επόμενων γενεών.

Την ίδια ώρα που ο ”συνεργάσιμος” δανειολήπτης είναι η νέα ονομασία του νεόπτωχου. Είναι ο κωδικός της επανεκκίνησης του ελληνικού πιστωτικού συστήματος δια της προθυμίας του χρεωμένου να ξαναχρεωθεί ή τουλάχιστον να διακανονίσει μελλοντικές οφειλές με αμφιβόλου ποσότητας εισόδημα.

Η ζωή έχει την ατέρμονη οφειλή παρούσα. Η ρύθμιση των οφειλών στο τραπεζικό σύστημα μοιάζει με το κούρδισμα του ατομικού ρολογιού του καθενός. Επανακαθορίζεται ο χρόνος, ο ιδρώτας, η οικογένεια, το επάγγελμα. Η Πίστη και η Εμπιστοσύνη έχουν διαγραφεί απο το λεξιλόγιο των Ελλήνων. Αυτή η διαγραφή είναι που ζητάει η ελληνική κοινωνία -από τις τράπεζες- να επαναρυθμιστεί. Το κούρεμα του ιδρώτα πρέπει να αντιστοιχεί σε κούρεμα οφειλών. Κράτος και τράπεζες μπήκαν για τα καλά στο μυαλό μας ως εχθροί της νοημοσύνης μας, δυστυχώς. Η κοινωνία του φθόνου και της μνησικακίας, η κλειστή ελληνική κοινωνία σε πόλεις και χωριά, μετατρέπεται σταδιακά σε ταξική κοινωνία ανισοτήτων.

Ο Έλληνας πασχίζει να κρατηθεί στα φαντασιακά όρια του. Προσπαθεί να ζήσει με το μέλλον που ξαφνικά νιώθει ότι δεν το διαχειρίζεται αυτός…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr