Τζούλυ Γιαννοπούλου

Τις προάλλες έλαβα ένα δημοσιευμένο άρθρο σχετικά με το παράπονο ενός πατέρα που αφορούσε στη γυναίκα του και την αδιαφορία της για το παιδί τους.

Ο πατέρας αυτός λοιπόν εξέφραζε το θυμό του, μέσα από ένα συναισθηματικά φορτισμένο κείμενο, στο οποίο αναφερόταν στη καθημερινότητα της οικογένειας του, κατά την οποία η σύζυγος αδιαφορούσε για τις ανάγκες του παιδιού, δεν ρωτούσε για το φαγητό ή τις ασχολίες του, δεν ήθελε να το πηγαινοφέρνει στα μαθήματα, παρά μόνο για βόλτες με τις φίλες, δωράκια στη γιορτή της γυναίκας και διήμερα ταξιδάκια υποτίθεται για το καλό της οικογένειας. Θεωρητικά ο φίλος ενδέχεται να είχε δίκιο. Μπορεί όντως να είχε παντρευτεί μια γυναίκα που ήταν αδιάφορη για το ρόλο της ως μητέρα και σύζυγος και εστίαζε μόνο κι αποκλειστικά στη προσωπική της ικανοποίηση. Σωστά;

Χμμ… Για να δούμε.

Αγαπητέ, πατέρα. Θα προσπαθήσω να μην είμαι τόσο συναισθηματικά φορτισμένη όσο εσύ, καθώς σε κάθε κρίσιμη κατάσταση πρέπει να μάθω να χαλιναγωγώ την υστερία με την οποία με έχουν εμποτίσει από τη στιγμή που γεννήθηκα η μάνα μου, η μάνα της και η φύση μου. Και το έμαθα με το πιο σκληρό τρόπο όταν απέκτησα παιδί και το είδα πρώτη φορά με σπασμένο κεφάλι και τα δόντια στο χέρι.

‘Ισως να έχεις δίκιο. Δε λέω πως εμείς οι μαμάδες είμαστε και τα πιο τέλεια πλάσματα του πλανήτη. Ούτε και κανείς άλλος όμως. Για να καταλάβεις τι εννοώ…

‘Όταν εσύ βλέπεις αδιαφορία εκ μέρους μου για το φαγητό του παιδιού, είναι επειδή εγώ ξέρω τι τρώει και τι όχι και ξέρω τι θα φάει τις επόμενες 24 ώρες και τι έφαγε τις προηγούμενες 24.

Εσύ πάλι, όχι.

‘Όταν εσύ βλέπεις ότι αδιαφορώ για τις ασχολίες του παιδιού, είναι επειδή εγώ ξέρω με ποιόν δάσκαλο έχει μάθημα την Τετάρτη το απόγευμα και για ποιό μάθημα και ξέρω επίσης ότι το κολυμβητήριο είναι κλειστό σήμερα. Εσύ πάλι, όχι.

‘Όταν εσύ βλέπεις ότι δεν το πηγαινοφέρνω εγώ στις ασχολίες του, είναι επειδή σε εμένα εξέφρασε παράπονο πως δεν σε βλέπει αρκετά, οπότε κάνω μια προσπάθεια να μη σου τονίσω την αδιαφορία σου λόγω αναισθησίας στις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού και σε φέρω σε δύσκολη θέση, αλλά με πλάγιο τρόπο να σας φέρω σε επαφή ώστε να περάσετε λίγο παραπάνω χρόνο παρέα.

‘Όταν εγώ κανονίζω με άλλες μανάδες να πάμε σε παιδότοπους, πριν φύγω από το σπίτι θωρακίζομαι με αναισθησία. Και ένα ηλίθιο χαμόγελο που συνοδεύω με ένα χαμηλότατο iq, για να ανταπεξέλθω στην ατέρμονη πολυλογία τους για το πόσο καλό παιδί είναι ο Γιαννάκης τους και πόσο καλή στα μαθηματικά είναι η Μαρία τους, την ίδια στιγμή που εσύ είσαι ξαπλωμένος στον καναπέ του σαλονιού μας και βλέπεις τον Σροϊτερ να αναγγέλει νέους φόρους. ‘Η παίζεις manjong στον υπολογιστή. Επειδή κι οι νέοι φόροι όσο να το κάνεις, ένα στρες το επιφέρουν. Κι εσύ δεν αντέχεις το στρες.

‘Όταν εσύ με ψέγεις ότι ζητάω δώρο για τη γιορτή της γυναίκας, είναι που δεν θυμάσαι πως στην τελευταία μας επίσκεψη στον Κωτσόβολο, αγόρασες από το πουθενά το νέο playstation με τρία τέσσερα παιχνίδια παραμάσκαλα. Για να παίζει το παιδί, είπες. Ναι. Αυτό το καταλάβαμε. Μετά.

‘Όταν εγώ είμαι δασκάλα, σύμβουλος, ψυχολόγος, γιατρός, νταντά, φίλη, σάκος του μποξ και καθαρίστρια του παιδιού μας, εσύ είσαι απλώς ένας χαριτωμένος κι ακούραστος μπαμπάς.

‘Όταν εγώ έχω περίοδο, δε σταματώ να κάνω τίποτα απ΄όσα κάνω τις υπόλοιπες μέρες που δεν υποφέρω από στομαχικές κράμπες, πονοκεφάλους και τάση για εμετό. Κι αυτό το έχω κάθε μήνα για μέρες και για χρόνια. Εσύ όταν παθαίνεις κρυολόγημα, έχουμε παρκαρισμένο ασθενοφόρο στο πεζοδρόμιο μήπως δε προλάβουμε το μοιραίο (εδώ το μάτι ρολάρει προς τα πάνω).

Όταν δεν θυμάσαι που άφησες στο σπίτι τα κλειδιά, το κινητό, το πορτοφόλι, τον έλεγχο από το σχολείο, το κομπολόι και τη μαμά που ήρθε για επίσκεψη, εγώ ανασύρω από το πνευματικό τεφτέρι που είμαι γενετικά προορισμένη να έχω, όλες τις παραπάνω πληροφορίες, καθώς επίσης και τι παντελόνι πάει με μπορντώ πουκάμισο, επειδή η συνάντηση των συναδέλφων είναι σε μισή ώρα και πρέπει να ετοιμαστείς.

Μούτρωσες; Καλά έκανες. ‘Ακου τώρα κι αυτό.

Όταν έχω στη τσάντα μου φιλτράκια και καπνό ενώ δεν καπνίζω, είναι επειδή απλά σε αγαπάω. Κι εκείνον τον ξεχασμένο αναπτήρα στη μέσα τσέπη, γι’αυτό τον έχω. Και το στυλό που γράφεις τα στοιχήματα στο προποτζίδικο. Κι αυτόν.

Κι όταν νιώθω εξαντλημένη από μια τρελή καθημερινότητα και κουρνιάζω δίπλα σου τα βράδια που βλέπεις Survivor το οποίο δεν αντέχω, κι αυτό επειδή σε αγαπάω είναι.

Κι άμα στίβω φρέσκια πορτοκαλάδα να πιείς, είναι επειδή διάβασα με προσοχή τις εξετάσεις που πήρες και δεν στάθηκα μόνο στη χαμηλή χοληστερίνη, που δικαιολογεί το τέταρτο πιάτο κατσίκι που τρως τις Κυριακές.

‘Όταν αγοράζω υγρά μαντηλάκια, είναι επειδή λερώνεσαι συχνά χαζά κι αρχίζεις τη μουρμούρα. Και λερώνεις και τέσσερα οικοδομικά τετράγωνα γύρω σου.

‘Όταν τραγουδάς φάλτσα και καλούν οι γείτονες την αστυνομία, εγώ φτιάχνω κουλουράκια να τους κατευνάσω και κερνάω και τον μπακάλη τον Ισίδωρο που συνηθίζει να μου την πέφτει μπροστά στους κιμάδες. Γι’αυτό τρώμε συνέχεια κοτόπουλο τελευταία.

Κι όταν τρως όλη τη μερέντα από το κουτί και κλαίει το παιδί, λέω πως την έφαγα εγώ.

Επειδή εγώ είμαι η μαμά.

Κατάλαβες τώρα;

Γι’αυτό αν ποτέ παρατηρήσεις τίποτα περίεργες κι αδιάφορες συμπεριφορές, δεν είναι επειδή άλλαξα. Είναι επειδή έμεινα η ίδια. Αυτή που διάλεξες ανάμεσα σε τόσες άλλες.

Η μοναδική. Κι ως μοναδική στο κόσμο όλο, μου αξίζει ένα δώρο στη γιορτή της γυναίκας.

Το γέλιο σου.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr