Μικρή διαδικτυακή ιστορία με θλιβερό τέλος

Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε στο εξωτικό Δίχτυνα Νεκιοτινάν, ένα μικρομέγαλο κορίτσι που το λέγανε Κανεμού.
H Κανεμού είχε πολλούς φίλους αλλά δική μου φίλη δεν ήταν, κι ας ζούσα κι εγώ αρκετά χρόνια στο ειδυλλιακό Δίχτυνα Νεκιοτινάν.

Είχα κάνει αρκετούς φίλους και φίλες και κουβεντιάζαμε για όλα και για μερικά ακόμα. Μερικοί φίλοι μου, ήταν φίλοι και με την Κανεμού.

Κάποια μέρα, πριν από πολύ καιρό, η Κανεμού Τοραλάικ, όπως ήταν ολόκληρο το όνομα του μικρομέγαλου εκείνου κοριτσιού που δεν ήταν φίλη μου, μου έστειλε ένα μήνυμα:

« Θέλεις να γίνουμε φίλοι; »

Στο μαγευτικό Δίχτυνα Νεκιοτινάν, συνηθίζονται τέτοια μηνύματα μεταξύ αγνώστων.

Επειδή όμως τα μικρομέγαλα παιδιά, σαν εμένα, είναι λίγο πιο παράξενα από τα ακόμα μεγαλύτερα και λιγότερο απρόσεχτα από τα πολύ πολύ μικρά, ρώτησα ευγενικά την Κανεμού Τοραλάικ:

« Γνωριζόμαστε, καλέ κοριτσάκι; Ξέρω ότι έχουμε κοινούς φίλους αλλά ποια κοινά ενδιαφέροντα έχουμε; Πολύ θα ήθελα να ξέρω τι ήταν αυτό που σ’ έκανε να μου ζητήσεις να γίνουμε φίλοι στο ολόλαμπρο Δίχτυνα Νεκιοτινάν, διότι προτιμώ να ξέρω λίγα πράγματα για τους φίλους μου παρά να τους μετράω όπως άλλα παιδάκια τα γραμματόσημα της συλλογής τους. Κι αν είναι να κάνω φίλους για να λέω πόσο πολλούς έχω, τότε στα “μπιπ-μπιπ” μου οι φιλίες τέτοιου είδους, καθώς πιστεύω ότι το ίδιο ισχύει και για τους άλλους. Γιατί τους φίλους τούς διαλέγουμε με κάποια σοβαρά κριτήρια και δεν τους συσσωρεύουμε άκριτα σαν να ‘ναι παιχνιδάκια από λοταρία.»

Τέτοιες σοφίες έγραφα νομίζοντας, στην αφέλειά μου, ότι θα την εντυπωσιάσω.

Η Κανεμού Τοραλάικ δεν μου απάντησε ποτέ.

Μπορεί να την πείραξαν οι ερωτήσεις μου και τα σχόλιά μου, παρόλο που είχα φροντίσει να είναι αρκετά ευγενικά διατυπωμένα. Ίσως να ήταν λίγο χοντρό κι εκείνο το «σαν γραμματόσημα» που είχα γράψει. Ίσως και τα δυο “μπιπ”. Λέω και γράφω μερικές φορές κάποιες χοντράδες χωρίς να υπολογίζω τα αισθήματα και την αντίδραση των άλλων. Βέβαια, οι φίλοι που με ξέρουν με συγχωρούν αλλά κι εγώ ζητάω συγγνώμη αν καταλάβω ότι έχασα το μέτρο.
Η Κανεμού όμως δεν ήταν φίλη μου για να τα ξέρει όλα αυτά.

Και έτσι δεν είναι μόνο ότι έχασα το μέτρο αλλά έχασα και την Κανεμού.

Δεν γίναμε ποτέ φίλοι με την Κανεμού Τοραλάικ.

Τι κρίμα…

Και είχε τόσο ωραίο όνομα η Κανεμού Τοραλάικ!

Είχε κι ένα περίπλοκο προφίλ που συνέχεια το άλλαζε.

Είχε κι έναν τοίχο γεμάτο με εικονίτσες, γλυκούλικα ζωάκια, φιλαράκια σε διάφορες εκδηλώσεις, λουλουδάκια, ποιηματάκια.

Πραγματικό στολίδι στο φαντασμαγορικό Δίχτυνα Νεκιοτινάν!

Και πόσα ποιηματάκια χαριτωμένα! Σαν αυτά που έχουν πίσω τους τα χαρτάκια των μικρών ημερολογίων.

Σαν αυτά που γράφουμε οι άνθρωποι όταν θέλουμε να μας αγαπήσουν γι’ αυτό που θέλουμε να βλέπουν σ’ εμάς οι άλλοι. Χωρίς όμως να αγαπάμε πάντα τον εαυτό μας όπως είναι.

Να είσαι πάντα καλά, Κανεμού Τοραλάικ!

Έχε γεια και να αποκτήσεις χιλιάδες φίλους που να αξίζουν τη φιλία σου.

Εγώ δεν ήμουν άξιος για τα δώρα που θέλησες να μου προσφέρεις.

Μετανιώνω τώρα, αλλά είναι πια πολύ αργά.

Πόσο έχει φτωχύνει για μένα το κάποτε φαντασμαγορικό Δίχτυνα Νεκιοτινάν…

Πόσο μάταια μου φαίνονται τώρα όλα αυτά που μοιράζομαι με τους φίλους μου.

Πόσο θα ήθελα να σου σου στείλω ένα μήνυμα μετανοίας και να σου πω:

« Κάνε μου τώρα λάικ! »

Και να δω με συγκίνηση και τρέμουλο το πολύπλοκο προφίλ σου να στολίζει τον τοίχο μου με ένα λάικ δικό σου, με μια χαμογελαστή φατσούλα από σένα, μια ροζ καρδούλα…

Καλή μου Κανεμού Τοραλάικ! Χαμένη μου φίλη Κανεμού Τοραλάικ!

Πόσο ζηλεύω τα πάνω από διακόσια εβδομήντα οχτώ λάικς που βλέπω κάτω από το:

«Καλημέρα, γλυκά μου φιλαράκια!» που γράφεις στον τοίχο σου μαζί με το τελευταίο σου σέλφι.

Γιατί, κατά βάθος, αυτό που θέλω ακόμα κι εγώ, όταν σουλατσάρω στο εκθαμβωτικό Δίχτυνα Νεκιοτινάν, είναι μια γλυκιά κουβέντα, μια παραμυθία, ένα χαμόγελο.

Από σοφίες, βρίσκω μπόλικες και στα άπαντα του Αριστοτέλη.

Κωστής Α. Μακρής