Το παρόν και το παρελθόν, η ακμή και η παρακμή, ο έρωτας και ο θάνατος όπως ακριβώς νιώθουμε τη ζωή και τη θλίψη, και η μοναξιά, κυρίαρχη όσο ποτέ, συνθέτουν έναν «κόσμο θαμπό, μια ζωή δυσδιάκριτη», συνθέτουν την αρχιτεκτονική της ύπαρξης.

Στη νέα ποιητική συλλογή της με τον τίτλο Η Αρχιτεκτονική της Ύπαρξης, η Ελένη Γκίκα αποκαλύπτει έναν ποταμό προσωπικών και βαθιά εξομολογητικών στίχων. Η «γεωμετρία» της στιχουργικής της μοιάζει με επίκεντρες γωνίες που συμπίπτουν στον άνθρωπο. Σαράντα τρία ποιήματα φέρνουν στο φως, σε ένα άλλο φως, την ευθραυστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και με τη γλυκύτητα της ωριμότητας αφήνουν πίσω τους, στη σκιά, την πολυπλοκότητά της.

Ύπνος στο μπλε δωμάτιο

Μετράει τον χρόνο
και δεν της βγαίνει
πότε γεννήθηκε
πότε γονάτισε
πότε αγάπησε
για πότε θρήνησε
σε ποιο δωμάτιο
ποια μέρα
μήνα
ποια χρονιά
Σεντόνι
και τα σκεπάζει όλα
το μούχρωμα
μόνο να γίνει νύχτα
στο μπλε δωμάτιο
Επιτέλους
να πέσει, θέλει,
να κοιμηθεί.
Το καλάθι της ματαιότητας

Άγχη και φόβοι

δισταγμοί και θυμοί
διλήμματα, επιθυμίες
γέλια και κλάματα,
φασαρία και μέριμνα
καθημερινή
στο καλάθι της ματαιότητας
πάντα
Στην ύστατη ώρα
όταν το τίποτα
γίνεται το αντίθετο
τα πάντα
το τέλος
και η αρχή
γίνεται
όλα.