Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ 

Βιέννη, Πέμπτη βράδυ, τηλεόραση, καναπές, ο γάτος, ο σύζυγος και εγώ. Κάνοντας το καθιερωμένο ζάπινγκ στην κατά τα άλλα πολύ βαρετή (για τα δικά μου δεδομένα) γερμανική και αυστριακή τηλεόραση, πέφτουμε πάνω στον διαγωνισμό τραγουδιού για την αγαπημένη μου Eurovision, όπου αυτή την φορά πρόκειται για την επιλογή τραγουδιού που θα εκπροσωπήσει στον διαγωνισμό την Γερμανία.

Το «σοβαρό» κρατικό γερμανικό κανάλι ARD (Das Erste) επέλεξε να κάνει ένα μεγάλο τηλεοπτικό σόου, έτσι όπως είθισται κάθε χρόνο, επικοινωνιακό μοτίβο που ακολουθούν όλες οι χώρες που παίρνουν μέρος σε αυτόν τον μουσικό διαγωνισμό. Παρόλο που δεν ένιωθα πολύ μεγάλη διάθεση να το παρακολουθήσω για να είμαι ειλικρινής, με ανάμικτα συναισθήματα είπα να δώσω μια ευκαιρία στους Γερμανούς.

Το «κακό» ξεκίνησε από την παρουσιάστρια του μουσικοχορευτικού αυτού σόου. Μόλις την αντικρίσαμε η έκφραση στα πρόσωπά μας πρέπει να ήταν τόσο έντονα «ξινισμένη», που ακόμη και ο Κάρλι (ο γάτος μας) απόρησε. Κάπου, κάπως, βαθιά μέσα μας γνωρίζαμε πως αυτό δεν θα είχε καλή αρχή, αλλά ούτε καλό τέλος.

Η γνωστή Γερμανίδα κωμική ηθοποιός, παρουσιάστρια και τραγουδίστρια Barbara Schöneberger είναι γνωστή για το «ιδιαίτερο» χιούμορ της, που την έκανε γνωστή στο ευρύ γερμανόφωνο κοινό. Τα καυστικά της αστεία, που θα τα χαρακτήριζα «κρύα», δεν φαίνεται να τράβηξαν την προσοχή του κοινού όσο θα ήθελε την συγκεκριμένη βραδιά. Όλο αυτό έμοιαζε πρόχειρα στημένο, χωρίς ίχνος φινέτσας και ένας φωτισμός τόσο κακός που ήταν γεμάτος σκιές και αντανακλάσεις. Αν αρχίσω να περιγράφω δε την εμφάνιση της παρουσιάστριας, δεν θα ξεπλένει την γλώσσα μου ούτε ολόκληρος ο Δούναβης, τόσο χάλι.

Ήμασταν αρκετά περίεργοι να μάθουμε τι θα στείλουν οι «άσπονδοι» φίλοι μας αυτή την χρονιά. Ομολογώ πως δεν ήταν καθόλου απογοητευτικές οι συμμετοχές. Ωραίες παρουσίες, καλή μουσική, σωστές φωνές και εντυπωσιακά χορευτικά έκαναν το πρόγραμμα ενδιαφέρον.

Η στιγμή που είχαμε «ψυχανεμιστεί» όμως από την αρχή του σόου έφτασε… Η αγαπητή Κυρία Schöneberger θεώρησε πως είναι σκόπιμο να αναφερθεί στην πρώτη συμμετοχή της Αυστραλίας φέτος και με αδιάφορα ειρωνικό ύφος να πει «Αναρωτιέστε όλοι από το σπίτι σας… μα η Αυστραλία δεν είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση… αλλά ούτε η Ελλάδα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά τους επιτρέπεται να τραγουδήσουν και αυτοί!»! Πάγωσα…

Μπροστά σε 3, 20 εκατομμύρια γερμανόφωνων τηλεθεατών επικράτησε μια μικρή σύγχυση και κάπου ανάμεσα σε χειροκροτήματα και επιφωνήματα η παρουσιάστρια φαίνεται πως προσπάθησε να προσπεράσει το «αστείο» της προχωρώντας σε παρουσίαση τραγουδιού. Κοίταξα τον Μάρκους και αναρωτήθηκα αν το είχα φανταστεί αυτό που άκουσα ή αν όντως ειπώθηκε στ’αλήθεια.

Πόσο πιο πολύ να αντιπαθήσω του Γερμανούς εκείνη την στιγμή. Πόσο πιο καθαρά να είναι τα μηνύματα που μας στέλνουν, πόσο επικοινωνιακό πόλεμο πια! Εντάξει, ούτε στην Αυστρία δεν είναι τόσο «ευπρόσδεκτοι» οι Γερμανοί, και σε καμία άλλη γερμανόφωνη χώρα δεν καλοχαρακτηρίζονται για το χιούμορ τους, την εμφάνισή τους και τον καλό τους χαρακτήρα… όμως τόοοοσο κακία ; Τόσο πολύ μας έχουν βάλει στο «μάτι» που μας πυροβολούν δημοσίως ακόμη και στα πλαίσια ενός διαγωνισμού που έχει ενωτικό χαρακτήρα; Πόσο «επίπεδο» πια;

Και θύμωσα, και στεναχωρήθηκα και ήθελα να φωνάξω από την τσαντίλα μου και να γράψω ένα τεράστιο πανό, να βγω στους δρόμους μαζεύοντας και άλλους «αγανακτισμένους» Έλληνες του εξωτερικού, να κάνουμε φασαρία δηλώνοντας πως φτάνει πια με την κακία, την αρνητική προπαγάνδα και την λασπολογία. Αρκετά με τον κοινωνικό ρατσισμό. Ας κοιταχτούν στον καθρέφτη όλοι τους και «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω».

Τα κακεντρεχή σχόλια δεν έχουν σταματημό. Σήμερα διαβάζω στα γερμανικά ΜΜΕ όλα τα σχετικά σχόλια, σαν να είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό, κάτι του στιλ «καλά να πάθετε Έλληνες». Αναφερόμενοι δε στην φετινή ελληνική συμμετοχή, χαρακτηρίζουν το τραγούδι μας ως ίδιο με αυτό που κέρδισε πέρυσι, σχολιάζοντας μάλιστα πως οι Έλληνες το έκαναν επίτηδες, ώστε να μην περάσουν στον τελικό και έτσι να γλιτώσουν έξοδα λόγω κρίσης.

Από πότε έγιναν όλα αυτά «φυσιολογικά»; Πως αφήνουμε έναν ολόκληρο λαό να μιλάει τόσο άσχημα; Που είναι τα προξενεία, οι πρεσβείες και όλοι αυτοί οι ακριβοπληρωμένοι διπλωματικοί υπάλληλοι όταν τους χρειάζεται η πατρίδα; Ποιός λογοδοτεί όταν γίνονται δημόσια σχόλια εις βάρος ενός ολόκληρου λαού; Είναι απλά μία σου και μία μου, έτσι για να γίνεται ντόρος;

Σας ζητώ συγνώμη αν σας ακούγομαι «θυμωμένη» και καυστική, αλλά η αλήθεια πονάει και πρέπει να λέγεται. Σίγουρα δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που μας «χτυπούν» με ότι βρουν μπροστά τους, όλοι αυτοί που δεν τους γεμίζουμε το μάτι… ειδικά οι «φίλοι» μας οι Γερμανοί, αυτός ο δυνατός λαός που έχει τόση καλλιέργεια όσο ένα ανατομικό ανοιχτό δερμάτινο σανδάλι με κάλτσα!

Δεν λέω, εξαιρέσεις υπάρχουν και μάλιστα αρκετές, έτσι ώστε να εξισορροπούνται οι καταστάσεις. Όμως μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας σε μια γερμανόφωνη χώρα, εργασιακής και κοινωνικής, μπορώ να πω σε γενικές γραμμές πως «Ναι! Οι Γερμανοί δεν είναι φίλοι μας!» και δεν θα γίνουν ποτέ κατά βάθος. Μπορεί να πηγαίνουν σε ελληνικά εστιατόρια, να τρώνε μουσ(κ)ακά, παστίτσιο και να χορεύουν (μεθυσμένοι) συρτάκι, αλλά η καρδιά τους δεν θα χτυπήσει ποτέ «ελληνικά». Πάντα θα έχουν την κριτική έτοιμη στο στόμα τους και θα μας θεωρούν κάτι καλύτερο από τους τριτοκοσμικούς λαούς… έχουμε καλύτερο φαγητό άλλωστε και ομορφότερες γυναίκες…

Ο διάλογος είναι απαραίτητος και αποδεκτός όταν γίνεται επί ίσοις όροις και όχι με κακία, σπόντες και διάθεση για τσακωμό. Γερμανία, είσαι φάουλ!