Βιβλίο

Γελά ο μωρός…, του Στάθη Παναγιωτόπουλου

Spread the love

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

Στάθης Παναγιωτόπουλος 

 

Παρά το γεγονός ότι είμαι γνωστός ανά το πανελλήνιο (όχι το εστιατόριο στη Θεσσαλονίκη!), αλλά να μη σας πω και ανά το παγκόσμιο, ως μέγας χιουμορίστας, αστειάτωρ κα γελωτοποιός, προσωπικά γελάω δύσκολα. Λίγα πράγματα μου φαίνονται αστεία, και σίγουρα όχι τα προφανή. Δε γελάω με τις χοντράδες, ούτε με τα ανέκδοτα “κλασικού τύπου”, ούτε με τις κινηματογραφικές κωμωδίες μαζικής παραγωγής. Γελάω, διαχρονικά, με το ανατρεπτικό, παράλογο χιούμορ των Monty Python, με την χαμηλών τόνων αλλά ιδιαίτερα διαβρωτική κωμωδία του Steven Wright, με το λεπτό, υποχθόνιο χιούμορ της τηλεοπτικης σειράς “Veep”, με τα σουρεαλιστικά αστεία τύπου one liners, λογοπαίγνια και δήθεν ανέκδοτα.

Τον τελευταίο καιρό ανακάλυψα ξανά τον Μποστ. Δε γνωρίζω πόσοι ξέρουν το Μέντη Μποσταντζόγλου, που υπήρξε ζωγράφος, χρονικογράφος, ποιητής, συγγραφέας κι ένας από τους σπουδαιότερους πνευματικούς ανθρώπους που ανέδειξε η χώρα μας τον 20ο αιώνα.

Βρήκα τυχαία σ’ ενα βιβλιοπωλείο (πού αλλού;) μια συλλογή με πεζά του κείμενα και τίτλο “Πεζά Κείμενα 1960-1965” (εκδόσεις Ερμής), την αγόρασα και πέρασα πολλές ωρες χαχανίζοντας δυνατά σε αίθουσες αναμονής, αεροπλάνο, καράβι κλπ. Σπάνιο πράγμα.

Η φαινομενικά απλοϊκή (αλλά στην πραγματικότητα πολύ καλλιεργημένη και δουλεμένη) γραφή του και η υπέροχη ανορθογραφία του (θέλει να ξέρεις πολύ καλά ελληνικά για να καταφέρεις να είσαι τόσο ιδιαίτερα ανορθόγραφος) στολίζουν μια σειρά από χρονογραφήματα που δημοσιεύτηκαν σε διάφορα περιοδικά στις αρχές της δεκαετίας του 60.Πέραν της αστειότητάς τους, τα κείμενα αυτά περιγράφουν με τον καλύτερο σατιρικό τρόπο μια Ελλάδα που χρονικά απέχει από εμάς μισόν αιώνα, αλλά είναι ανατριχιαστικά ίδια με τη σημερινή. Διαβάστε, για παράδειγμα, το κείμενο “8 χρόνια εβημερίας” που αναφέρεται στον καραμανλισμό του 1955-1963, και θα καταλάβετε πολλά.

320 σελίδες, 47 κείμενα που διαβάζονται απνευστί, και πολύ, πολύ γέλιο, τουλάχιστον για όσους δεν αρκούνται στο εντελώς προφανές και προβλέψιμο.
Και όλα αυτά (όχι μέσα σ’ ένα υπέροχο βαλιντζάκι!) χωρίς καν να αναφέρω τα σπαρταριστά θεατρικά του…

 

 

 

dfc288a2-64ca-483e-837d-4102913d153e_4.jpg

 

 

 

SHARE
RELATED POSTS
Το δακτυλίδι της Θεάς». Κεφάλαιο 12o: Τα νήματα αρχίζουν να κινούνται, του Νίκου Βασιλειάδη
“αυτονόητα”: “η ασφάλειά μας για να βγει αναίμακτα η μέρα” – Η παρουσίαση του βιβλίου της Μαρίας Γεωργαλά – Photos & video
Βιβλίο: Ο 27χρονος και ο Sharma- «Τα μυστικά του μοναχού που πούλησε την Ferrari του»
1 Comment
  • Β.Π.
    20 Ιουνίου 2015 at 20:08

    Ο μεγαλύτερος (συνάδελφος θα ήθελα να πω μα δεν τολμάω). Φοιτητής στην Αθήνα των αρχών του ’60 περνούσα απο το μαγαζί του -οδός Αμερικής- κι έκανα δήθεν πως χάζευα την βιτρίνα… “Ορέον ανθοδοχίον δι άνθη”… “Τα κακά κόποις κτόντε”, πάνω στο καθίκι…
    Σκοπός μου όμως δεν ήταν άλλος απο την ικανοποίηση να του ρίξω μια φευγαλέα ματιά καθώς πηγαινοερχόταν στο μέσα δωμάτιο,το γραφείο, του καταστήματος ή εξυπηρετούσε κάποιον πελάτη.
    ο Θα

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.