Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ  

Μια μέρα μετά το τέλος του φετινού ευρωπαικού διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision 2015 και τα συναισθήματα είναι ανάμικτα… Η φετινή μας συμμετοχή στον διαγωνισμό πήρε την 19η θέση, μια αρκετά αξιοπρεπή θέση, ανάμεσα σε αρκετά καλά και ποιοτικά αυτή την φορά τραγούδια. Η Μαρία-Έλενα έδωσε τον καλύτερό της εαυτό, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε κατά την διάρκεια του διαγωνισμού. Μας έκανε περήφανους και μας θύμισε για άλλη μια φορά πως δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα.

Ναι, το παρατηρήσαμε όλοι μας… οι φετινές συμμετοχές δεν είχαν πολλά «ευτράπελα» και πολύχρωμο κιτς. Ήταν μια ήσυχη διοργάνωση. Συμμετείχαν καλλιτέχνες, που είχαν κάτι να πουν, ταλαντούχοι με μια ματιά προς το διαφορετικό. Προσωπικά ξετρελάθηκα με το τραγούδι της Ιταλίας, Grande Amore, αφού οι Ιταλοί νεαροί τενόροι Il Volo εκπροσωπούν ένα είδος μουσικής που μου ταιριάζει πολύ. Κατά γενική ομολογία «έσκισαν», καθώς έκαναν μια κατάμεστη Stadthalle να σειστεί από τα χειροκροτήματα. Παρ’ όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια. Η τελική βαθμολογία προκύπτει από τον βαθμό των εκάστοτε κριτικών επιτροπών των χωρών και την βαθμολογία του κοινού… και αυτό εξηγεί πολλά!

Ο νικητής της βραδιάς η Σουηδία με τον κούκλο Σουηδό Mals Zelmerlöw. Το τραγούδι του, Heroes, με το ιδιαίτερο μήνυμα, πως όλοι μας είμαστε οι ήρωες της εποχής μας, άρεσε και επικράτησε.

Η διοργάνωση ήταν σε γενικές γραμμές πολύ καλή, αν εξαιρέσουμε το «στοίχημα» του κρατικού φορέα ORF, το οποίο κόστισε τα νεύρα και την υπομονή πολλών κατά την διάρκεια του διαγωνισμού. Θέλοντας να κάνουν «οικονομία», αρνήθηκαν να συνεργαστούν με εξωτερικούς συνεργάτες, γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα να το «πάρουν όλο πάνω τους» και να μπλεχτούν σε ευχάριστες παρανοήσεις. Ακόμη και η υπεύθυνη, εδώ και 20 χρόνια, υποστήριξης πελατών της Wiener Stadthalle, μου εκμυστηρεύθηκε πως θα είναι πολύ χαρούμενη όταν τελειώσει όλο αυτό γιατί «δεν ξέρουν τι τους γίνεται»!

Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να ξεχάσω… Γνώρισα πολύ αξιόλογο κόσμο, αξιαγάπητους ανθρώπους που αγαπούν την Ελλάδα και κάνουν τα πάντα για την σωστή προβολή της (και θα κρατήσω σίγουρα επαφή μαζί τους στο μέλλον), αλλά και πραγματικά επιφανειακούς και φαιδρούς ανθρώπους, που θεωρούσαν τον εαυτό τους κέντρο του κόσμου. Ευτυχισμένους ,φανατικούς, θαυμαστές του διαγωνισμού, που ταξιδεύουν κάθε χρόνο και άλλους, που στοχευμένα ψάχνουν για καινούργια «θύματα» έτσι ώστε να βγάλουν είδηση από το «πουθενά». Η Eurovision τα έχει όλα! Διαφορετικότητα, τρέλα και δημοσιότητα. Είναι μια γιορτή, που έχει όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Μια γιορτή για την μουσική, που ενώνει τον κόσμο.

Θα μπορούσα να γράφω για μέρες, πόσο μοναδικό είναι το συναίσθημα όταν βλέπεις την χώρα σου να διαγωνίζεται και εσύ να ανεμίζεις την σημαία και να καμαρώνεις μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατές. Θα μπορούσα όμως να γεμίσω σελίδες και με την απογοήτευση που ένιωσα από μερικούς «χαρακτήρες», που εκπροσώπησαν την χώρα μου με αφορμή τον μουσικό αυτό διαγωνισμό. Αυτοί ήταν και η επιβεβαίωση, η απάντηση στο ερώτημα «γιατί δεν γυρίζεις πίσω;». Γιατί η χώρα μου έχει πιάσει εδώ και χρόνια «πάτο» και επιμένει να πιστεύει πως είναι κάτι καλύτερο από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους… Γιατί δεν σέβεσαι την χώρα σου και τους ανθρώπους που δουλεύουν για ένα καλύτερο πρόσωπο προς τα έξω, δεν το προσπαθείς καν. Γιατί η λέξη «ομάδα» είναι μια έννοια που δεν συμπεριλαμβάνεται στο λεξιλόγιό σου. Γιατί δεν υπολογίζεις τον διπλανό σου, ούτε έχεις την στοιχειώδη κοινωνική μόρφωση και τους απαραίτητους τρόπους συμπεριφοράς. Και το κερασάκι στην τούρτα; Όταν καλύπτεις το κινητό σου με την ελληνική σημαία για να απολαύσεις Video Sex ενώ η χώρα σου διαγωνίζεται, οι βαθμοί ανακοινώνονται στον αέρα και όλοι οι Έλληνες καρδιοχτυπούν μαζί σου, στο ίδιο τραπέζι (είσαι και μέλος της αποστολής!) τότε τα λόγια περιττεύουν…

Ως Ελληνίδα του εξωτερικού δεν θα σταματήσω να προβάλλω, χωρίς να «προσβάλλω» το όνομα της χώρας μου. Δεν θα πάψω ποτέ να ελπίζω σε κάτι καλύτερο για όλους τους Έλληνες, που περνούν δύσκολα τα τελευταία χρόνια. Αλλά, έχω και απαιτήσεις… θέλω οι συμπατριώτες μου να πάψουν να σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους, να αρχίσουν την αυτοκριτική, αφήνοντας πίσω τους παλιούς εγωισμούς, κάνοντας χώρο για καινούργια ιδανικά. Η προοπτικές που μας ανοίγονται εν έτη 2015 είναι αρκετά ελπιδοφόρες αρκεί να ξέρουμε να τις αποκωδικοποιούμε σωστά. Εύχομαι λοιπόν οι «τίτλοι τέλους» να έχουν πέσει απλά και μόνο για την φετινή Eurovision και όχι για την Ελλάδα που φαντάζομαι…