Αλέξανδρος Μπέμπης  

Όλοι-υποθέτω-εμείς στον Δυτικό Κόσμο (sic), έχουμε βομβαρδιστεί τόσο πολύ από το γυμνό και το ημίγυμνο, που δεν μας προκαλεί πλέον καμία αίσθηση.

Έχουμε πάθει ανοσία στη θέαση του. Άλλωστε πόση αίσθηση μπορεί να προκαλέσει κάτι που τις περισσότερες φορές δεν είναι αυθεντικό. Παρθένο.

Το φωτοσόπ και το ρετουσάρισμα σε συνδυασμό με τα κατάλληλα στερεότυπα κείμενα πάει σύννεφο στην TV και στο ίντερνετ. Τα φτιασιδώματα στις παραλίες το ίδιο.

Όλες θέλουν να μοιάσουν Βάνες Μπάρμπες, αλλά στο πιο once upon a time.

Σήμερα θα σας πω την αμαρτία μου. Από το φωτοσόπ, το ρετουσάρισμα και το φτιασίδωμα, προτιμώ την μπούργκα και το μπουργκίνι.

Παρακαλώ την αντιτρομοκρατική να μη με παρακολουθήσει, πριν διαβάσει προσεκτικά το κείμενο, διότι η μπούργκα και το μπουργκίνι, κρύβουν κι’ άλλα μυστικά.

Κάθε φορά λοιπόν που αντικρίζω μπούργκα ή μπουργκίνι, ερωτεύομαι.

Νοιώθω μια ακαταμάχητη επιθυμία να ορμίσω φωνάζοντας ”Αλλαχού Ακμπάρ”, να τρυπώσω από κάτω για να ανακαλύψω τι κρύβεται από μέσα.

Τι πλάσμα έπλασε αυτός ο Θεός, που δεν θέλω να πιστέψω ότι ευλόγησε μόνο τα όπλα και τις βόμβες.

Να ανιχνεύσω καμπύλες και ευθείες . Εσοχές, προεξοχές και εξοχές.

Εξοχή είναι η ζωή. Μάης ο έρωτας.

Και κάτι παραπάνω. Απριλομάης, όπως λέει στον έξοχο στίχο του ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.

…”καλά”, ίσως μου πει κάποιος,…”και πώς ξέρεις ότι αυτό που θα ανιχνεύσεις, είναι ωραίο”.

Διαφωνούμε φίλε μου. Για μένα όλες οι γυναίκες είναι ωραίες. Όλες έχουν κάτι που θα σε κάνει να τις ερωτευτείς. Αυτό που δεν βλέπεις εσύ, μπορεί να το βλέπουν άλλοι 99.

Δεν ξέρω και δεν θέλω να μάθω τι προβλέπει για την περίπτωσή μου η σαρία. Αδιαφορώ για όσα λένε οι μουλάδες, οι ταλιμπάν και ο ISIS. Εγώ ξέρω μοναχά το χτυποκάρδι μου.

Εσύ κορίτσι με τη μπούργκα ή το μπουργκίνι, έλα τόλμησε, μη φοβάσαι, γιατί και εγώ δεν σε φοβάμαι.

Ξέρεις κάτι. Και εδώ-στον Δυτικό Κόσμο-που ήρθες τα πράγματα κάποτε δεν ήταν έτσι όπως τα βλέπεις τώρα.

Πριν εκατό ακριβώς χρόνια που η γιαγιά μου ερωτεύτηκε τον παππού μου, φορούσε τσεμπέρι και το φουστάνι της σερνόταν στα χώματα.

Μόνο το πρόσωπό της φαινόταν, αφτιασίδωτο. Σαν το δικό σου. Όταν μας το δείχνεις.

Λίγα χρόνια μετά, ένας χαζοδικτάτορας, διέταξε τους χωροφυλάκους να μετρούν με τη μεζούρα το μήκος της φούστας των γυναικών, που τις τιμωρούσαν όταν την έβρισκαν κοντή.

Καταδικαζόταν σε πρόστιμο και αν δεν είχαν να πληρώσουν, τις έβαζαν στη φυλακή.

Η μάνα μου όταν πήγαινε στη θάλασσα για μπάνιο-στο Μπεχτσινάρ της Θεσσαλονίκης-το μαγιό της δεν διέφερε και πολύ από το μπουργκίνι σου.

Ένας φράχτης χώριζε τη θάλασσα στη μέση. Αλλού οι άντρες αλλού οι γυναίκες. Τα αρώματα όμως δεν μπορούν να τα συγκρατήσουν φράχτες ούτε συρματοπλέγματα.

Βλέπεις εκτός από τον έρωτα, ανίκητη είναι και η βλακεία. Οι νίκες της όμως κρατάνε λίγο.

Τόλμησε.

Έλα να ερωτευτούμε γιατί από τότε που υπάρχει άνθρωπος πάνω στη Γη ο έρωτας είναι ανίκητος. Πολύ πριν εμφανιστούν οι προφήτες. Και οι δικοί σου και οι δικοί μου.

Εξοχή είναι η ζωή.

Απριλομάης ο έρωτας.

Έλα να τον προϋπαντήσουμε.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr