Τζίνα Δαβιλά

Pane di capo σε Πηγές Καλλιθέας, Ανάληψη, στάδιο Διαγόρας, Ασγούρου 

και Pane di capo delivery: 224100-3600. 

Amor-Amor: ο κόσμος τους, εσύ! 

Ο Πανταμπορής είναι σκίτσο του Κωστή Α. Μακρή

«Ένας υγιής άνθρωπος δεν βασανίζει τους άλλους. Γενικά, είναι οι βασανισμένοι που μετατρέπονται σε βασανιστές»

Karl Jung

Με τον Γιουνκ γεννηθήκαμε την ίδια μέρα. 26 Ιουλίου. Δεν γνωρίζω αν οι άνθρωποι έχουν ταυτίσεις ή αποκλίσεις στον χαρακτήρα τους βάσει της γενεθλιακής τους ημερομηνίας, αλλά το 26 γίνεται 8 και το 8 εμπεριέχεται στον Οκτώβριο που είναι ο δέκατος μήνας του ημερολογιακού έτους. Και αγαπώ και το 8 και μου αρέσει αυτό που είπε ο Γιουνκ: Ο υγιής δεν βασανίζει τους άλλους…»

Δηλαδή όποιος βασανίζει δεν είναι υγιής;

Και ποιος είναι ο βασανιστής;

Αυτός που βασανίζει.

Με ποιον τρόπο;

Χτυπώντας;

Βιάζοντας;

Βρίζοντας;

Λεηλατώντας;

Φοβίζοντας;

Απαιτώντας;

Απειλώντας;

Αγαπώντας; Γιατί ένα ανόητο γνωμικό λέει ότι όποιος αγαπά παιδεύει.

Επειδή, λοιπόν, θέλω απλά πράγματα στη ζωή μου, τόσο απλά, όπως το λευκό χρώμα, δεν επιθυμώ ούτε τους βασανιστές, ούτε τους κολλημένους στα στερεότυπα, ούτε τους μυστήριους που νομίζουν πως παιδεύοντας θα αποδείξουν στον εαυτό τους ότι αγαπιούνται, ούτε και τους κομπλεξικούς κάθε επιπέδου που με χρησιμοποιούν για να παραστήσουν τους σπουδαίους.

Θέλω ντόμπρους, ίσιους, κανονικούς, απλούς και λεβέντες ανθρώπους που δεν φοβούνται να παραδεχτούν πως έχουν ελαττώματα και πως αυτά είναι σε θέση να τα διορθώσουν.

Που αγωνίζονται για να γίνουν καλύτεροι.

Που ξεπερνούν τις φοβίες τους και νικούν τους φόβους τους.

Που δεν χάνουν την καθαρότητά τους.

Που παραμένουν παιδιά.

Οι βασανιστές ανήκουν στους ISIS, στους φασίστες, στους μισάνθρωπους, στους άφιλους, στους σκληρούς, στους ανεπιεικείς, τους κομπλεξικούς, τους διεφθαρμένους, τους ανάπηρους συναισθηματικά που γίνονται επικίνδυνοι.

Κι αν κάποτε βασανίστηκαν τους συμπονώ και, ίσως να τους συμπαρασταθώ, αλλά θα ήθελα να τους δω να προσπαθούν να μην επαναλάβουν ό,τι υπέστησαν.

Από τον βασανισμό σου μέχρι τον βασανισμό του άλλου και με εσένα από θύμα σε ρόλο θύτη, υπάρχει απόσταση. Κι αν επιλέξεις να την περπατήσεις, δεν μου κάνεις. Θα σε κατανοήσω, αλλά δεν θα σε δικαιολογήσω. Επιλέγω πια ό,τι μου ταιριάζει. Δεν έχω χρόνο για πέταμα. Αν η μικροψυχία σου υπερβεί την κρυμμένη σου καλοσύνη, δεν μου αρέσεις, δεν μου κάνεις.

Και γω υποκλίνομαι στην καλοσύνη.

Είναι ο δικός μου Θεός, που δεν ξέρω αν τον δικαιώνω με την στάση ζωής μου, ωστόσο τον θαυμάζω πολύ!

Είναι πολλά τα βάσανα της ζωής.

Έτσι λένε.

Σε πείσμα όλων των τσιτάτων θα λέω «με βασανίζει η ζωή που είναι τόσο μικρή που δεν προφταίνω στα χρόνια της να χωρέσω όσα θέλω…».

Καλό μήνα σε όλους και χρόνια που να αξίζουν τις στιγμές τους.