Κωστής Α. Μακρής

Βλέπω συχνά στη γειτονιά

ένα ελεύθερο σκυλί.

Δεν έχει αφέντη, ούτε λουρί,

το χρώμα του είναι κανελί.

* * *

Το βλέμμα πάντα ζωηρό

και μου κουνάει την ουρά

κι όταν κοντά του θα βρεθώ

το χάδι δεν θα τ’ αρνηθώ.

* * *

Είναι περήφανο σκυλί,

αγάπη θέλει μόνο,

αλλ’ αν του δώσω και φαΐ

όχι ποτέ δεν θα μου πει.

* * *

Με χάδια γνωριστήκαμε,

και φίλοι σχεδόν γίναμε.

Κι όποτε συναντιόμαστε

όμορφα χαιρετιόμαστε.

* * *

* * *

Μια μέρα, θέλησα όνομα

να δώσω στον σκυλάκο.

Όνομα ασυνήθιστο,

σπάνιο και μεγάλο.

* * *

Συσκέφτηκα με τον εαυτό

κι έβγαλα τ’ όνομα αυτό:

Νάχακο Καλάκι

Γιαναμάσου Λάο!

* * *

Μ’ αυτό τ’ ωραίο όνομα

συνέχεια τον φωνάζω.

Εκείνος έρχεται κοντά

κι εγώ αναγαλλιάζω.

* * *

Είν’ όμως κάτι γείτονες

που λέν με ύφος βλοσυρό:

«Μα είναι όνομα αυτό,

για έναν σκύλο, σοβαρό;»

Κι εγώ που με τους γείτονες

δεν θέλω προστριβές

το όνομα το σπάνιο

το ρίχνω μες στο μπάνιο.

* * *

Μαζεύει μέσα στο νερό

το όνομα το μακρουλό

και από κει που ήτανε

ωραίο μακρυνάρι

κουτσουρεμένο έμεινε

και μίζερο, λειψό.

* * *

Σκυλάκι μου καλόβολο,

σκύλε, του δρόμου αφέντη,

απ’ τ’ όνομα που σου ’δωσα,

το τελευταίο κρατώ.

* * *

Σαν που ‘σαι συ αδέσποτος,

κι εγώ δεσποτεμένος,

θα σε καλώ Λαό στο εξής

και να ’σαι φχαριστημένος.

Εικόνα:

Ο Νάχακο Καλάκι Γιαναμάσου Λάο, Κωστής Α. Μακρής , © 01 Μαρτίου 2014