Αλέξανδρος Μπέμπης

Από παιδάκι αναρωτιόμουν αν το ”ξακουστή” που το φωνάζαμε με στεντόρεια φωνή στις σχολικές γιορτές, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Δεν μπορεί βρε αδερφέ.

Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Ισκαντάρ που έφτασε μέχρι τη Σαμαρκάνδη και ακόμη παραπέρα, είναι από τα βαρύτερα brand names όλων των εποχών. Από όπου περνούσε έκτιζε και μια Αλεξάνδρεια.

Οι αρχαιολόγοι μέχρι σήμερα και ποιός ξέρει για πόσο ακόμη, σφάζονται για να ανακαλύψουν τον τάφο του.

Δε μπορεί βρε αδερφέ, όλοι θα πρέπει να ξέρουν από πού ξεκίνησε. Αυτονόητο και αυταπόδεικτο.

Όλοι;

Μέχρι που έφτασαν στα μέρη μας οι κατατρεγμένοι των πολέμων…

…και έκπληκτοι ακούμε από τα χείλη μικρών και μεγάλων ότι η φυγή τους προς την Ευρώπη περνάει από την MACEDONIA που δεν ανοίγει όμως τα σύνορά της.

Και να σκεφτεί κανείς ότι οι περισσότεροι από τους πρόσφυγες προέρχονται από χώρες όπου τα σημάδια που άφησε ο Μέγας Αλέξανδρος,παραμένουν ζωντανά.

Όταν αναφερόμαστε στο Μεξικό, αυτονόητα αφορά στη χώρα της Αμερικής και αν θέλουμε να αναφερθούμε στην πολιτεία των ΗΠΑ, πρέπει να βάλουμε μπροστά το ”New”.

Όταν ακούμε Κορέα, ο νους μας πηγαίνει αυτόματα στη ”Νότια” και πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το ”Βόρεια” για να αναφερθούμε στην ”άλλη” Κορέα.

Όταν οι μετανάστες ή οι φοιτητές μας έφευγαν για τη Γερμανία, δεν χρειαζόταν να προσθέσουμε σαν διευκρίνηση το ”Ομοσπονδιακή Δημοκρατία”. Όλοι ξέραμε σε ποιά πήγαιναν.

Το ”Λαϊκή Δημοκρατία” ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για να μας καταλάβουν ότι μιλάμε για μια άλλη Γερμανία, που σημειωτέον η πρώτη ουδέποτε αναγνώρισε διπλωματικά την δεύτερη.

Στη περίπτωση της Μακεδονίας επιστρατεύθηκε όλη η ελληνική ελαφρότητα για να έχουμε απόλυτη αντιστροφή αυτής της διεθνούς πρακτικής.

Μπορεί για το θέμα αυτό τυπικά να μην έχουμε ηττηθεί ακόμη κατά κράτος, όσο παραμένει ανοιχτό πολιτικά και διπλωματικά.

Τι σημασία όμως μπορεί να έχει αυτό, όταν έχουμε ηττηθεί κατά έθνος.

Αφήσαμε το ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας να σέρνεται στα χέρια και τα συρτάρια άχρωμων και άοσμων διπλωματών του ΟΗΕ-Πόντιου Πιλάτου
και φτάσαμε στο σημείο όλος ο κόσμος και μάλιστα πρόσφατα ακόμη και επίσημοι θεσμικοί παράγοντες να χρησιμοποιούν τον όρο ”ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ”
χωρίς κανέναν επιθετικό προσδιορισμό για τη γειτονική χώρα. Ούτε καν τον τεχνητό όρο FYROM που ισχύει τυπικά μέχρι να λυθεί το ζήτημα.

Έτσι λοιπόν όταν εμείς οι Έλληνες θα μιλάμε με ξένους για την Μακεδονία,θα είμαστε υποχρεωμένοι να διευκρινίζουμε ότι μιλάμε για τη δική μας
και θα μας αντιμετωπίζουν σαν γραφικούς ή ακόμη και σαν εθνικιστές,αν δεν κρατούμε την ψυχραιμία μας και ”τα παίρνουμε στο κρανίο”, για αυτή την ντε φάκτο διαστρέβλωση της ιστορίας.

Όταν μιλούμε για την πραγματική, για την πατρίδα μας, για την πατρίδα του Μεγαλέξαντρου.

Τι έπρεπε να είχε γίνει;

Προσωπικά δεν θα ήθελα να υπάρχει ο όρος Μακεδονία στην ονομασία αυτής της χώρας, διότι δεν το δικαιούται ούτε εθνολογικά ούτε ιστορικά, παρά μόνο γεωγραφικά και αυτό ξώφαλτσα.

Εφόσον αποδεχθήκαμε όμως την μετονομασία αυτής της περιοχής από Βαρντάρσκα σε Μακεδονία, που έκανε ο Τίτο και έτσι την ενέταξε σαν ομόσπονδο κρατίδιο στην ενωμένη Γιουγκοσλαβία, έπρεπε, όταν αυτή διαλύθηκε, να τελειώναμε το θέμα άμεσα και ντε γιούρε, επιβάλλοντας το ”Βόρεια Μακεδονία”, 
που θα δεχόταν ο συνετός τότε ηγέτης της Κίρο Γκλιγκόρωφ.

Δεύτερο κορυφαίο λάθος ήταν ότι περιορίσαμε το θέμα μόνο στην πολιτική-διπλωματική του διάσταση.

Έπρεπε από την αρχή και βλέποντας το κακό να έρχεται, να δίναμε έμφαση διεθνοποιώντας και την πολιτιστική και την επιστημονική διάστασή του, διοργανώνοντας εκδηλώσεις, επιστημονικά συνέδρια και χρηματοδοτώντας για παγκόσμια χρήση ντοκιμαντέρ ή ακόμη και τηλεοπτικές σειρές.

Τώρα πλέον το παιχνίδι χάθηκε, όταν φτάσαμε να ακούμε απλούς ανθρώπους από τη Συρία, το Ιρακ ή το Αφγανιστάν, την Αυτοκρατορία των Σελευκιδών δηλαδή, να διαμαρτύρονται επειδή η MACEDONIA δεν ανοίγει τα σύνορά της.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr