Κωστής Α.Μακρής: Είναι ζωγράφος-γραφίστας και συγγραφέας και ασχολείται με το έντυπο, το κείμενο, τη διαφήμιση και την οπτική και λεκτική επικοινωνία.

Κωστής Μακρής

«Dolce far niente»

(“Ηδύ το μηδέν πράττειν” ή “Είναι γλυκό να μην κάνεις τίποτα”)

Μου αρέσει το χιόνι. 

Μ’ αρέσει να βλέπω χιονοσκέπαστα δέντρα, χωράφια, κήπους, σπίτια, δρόμους. 

Οι δυσάρεστες επιπτώσεις μιας ισχυρής χιονόπτωσης με στενοχωρούν αλλά σκέφτομαι ότι στην Ελλάδα είναι πάντα περαστικές. Μιλάω κυρίως για την Αττική γιατί εμπειρίες από άλλες περιοχές δεν έχω κι ας με συγχωρέσουν οι άνθρωποι που ζουν μήνες με το χιόνι. 

Μου αρέσει το χιόνι. 

Εκτός αν υπάρχουν θύματα που δεν έφταιγαν. Άνθρωποι δηλαδή που ΔΕΝ ξεκίνησαν να πάνε σ’ έναν γάμο με ψηλοτάκουνη γόβα ―παρά τις προειδοποιήσεις της ΕΜΥ―, ΔΕΝ ξεκίνησαν να κατακτήσουν μια βουνοκορφή χωρίς εξοπλισμό (αλυσίδες, γάντια, φακό, νερό κ.λ.π) και εμπειρία, ΔΕΝ αποφάσισαν έτσι στο ξεκούδουνο ― και παρά τις προειδοποιήσεις της ΕΜΥ για την επέλαση της ανελέητης Βαρβάρας― να επισκεφτούν τον μπατζανάκη του πρώτου τους ξάδερφου που έχει καλό τσίπουρο και θαυμάσια λουκάνικα σε μια βουνοπλαγιά που με κάθε χιονιά αποκλείεται από τον έξω κόσμο.  

Μου αρέσει το χιόνι. 

Στα παιδικά μου χρόνια το χιόνι σήμαινε και κάτι άλλο: Κλειστά σχολεία! 

Με συνακόλουθα τον χιονοπόλεμο μέχρις εσχάτων, την γλυκιά απραξία και το χοζούρι στο σπίτι με το θέαμα του έξω χιονισμένου τοπίου να ζεσταίνει την καρδιά μου περισσότερο κι από την μέσα θέρμανση. Και μετά, την θλίψη που ένιωθα βλέποντας, την άλλη, την παράλλη ή την μεταμεθεπόμενη μέρα, το χιόνι να λιώνει και το ξανάνοιγμα των σχολείων να μοιάζει μοιραίο και αναπόφευκτο.

Αυτό που σκέφτομαι όμως τώρα είναι ότι τα σημερινά παιδιά δεν έχουν αυτό το προνόμιο. Άκουσα από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση ότι τα μαθήματα, στα Δημοτικά και τα Γυμνάσια που θα μείνουν κλειστά, θα γίνουν διαδικτυακά. 

Και σκέφτομαι πάλι: Πάει ο χιονοπόλεμος! Πάει η γλυκιά και πολλές φορές τόσο παραγωγική (διανοητικά) απραξία. Πάει η χαρά του χιονιού. 

Τι να το κάνεις το χιόνι που κλείνει τα σχολεία αλλά δεν “κλείνει” την υποχρέωση για μάθημα; Κι όχι μόνο για τα παιδιά αλλά και για τις δασκάλες, τους δασκάλους, τις καθηγήτριες και τους καθηγητές. 

Πόσο κρατάει το χιόνι στην Αττική;  

Λίγες μέρες. 

Πόσο κρατάει η χαρά ενός παιδιού να βλέπει το χιόνι, να θαυμάζει τα χιονισμένα δέντρα και σπίτια, να παίζει χιονοπόλεμο κι όλο αυτό να σημαίνει κλειστά σχολεία, χωρίς μάθημα αλλά με ολοζώντανη αυτήν τη θεσπέσια αίσθηση μερικών ωρών απερίσπαστου στοχασμού και αυτοδιοίκητης πράξης ή απραξίας; 

Νομίζω για πάντα. 

Και τα λίγα μαθήματα μπορούν εύκολα να αναπληρωθούν. Νομίζω…

Οι χαρές όμως που χάθηκαν θα μένουν για πάντα φωλιασμένες μέσα στις αποθήκες του νου. Εκεί όπου «η αναζήτηση του χαμένου χρόνου» δεν θα μπορέσει ποτέ να τις ανασύρει δίχως μια αίσθηση θλίψης, μελαγχολίας και ματαιότητας για μια «γνώση» ―από τα μαθήματα που έγιναν διαδικτυακά― που πολύ γρήγορα θα ξεχαστεί και για έναν χιονοπόλεμο που δεν έγινε. 

Κωστής Α. Μακρής

6 Φεβρουαρίου 2023