Ο Κώστας Αρβανίτης είναι Δημοσιογράφος και Ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όταν ο Νικολό Μακιαβέλι, υπόδειγμα πολιτικού στρατηγιστή για ένα γενναίο κομμάτι της Ευρωπαϊκής Δεξιάς διατύπωνε την περίφημη φράση “διαίρει και βασίλευε” (μια φράση που θα γινόταν γρήγορα κλισέ και ερώτηση σε τηλεπαιχνίδι) αποκλείεται να φανταζόταν πως, σχεδόν μισή χιλιετία μετά, θα εμφανιζόταν πανηγυρικά στο πολιτικό προσκήνιο και η διαμετρικά αντίστροφη εκδοχή της. Το “μάζευε κι ας είν’ και ρόγες”.

Δεν πειράζει! Το επινόησε η – από της 9ης Ιουλίου του σωτηρίου έτους 2019 – νέα κυβέρνηση της Ελλάδας. Που παρέδωσε στα γρήγορα και πριν πέσει ο κουρνιαχτός των εκλογών, ένα “νέο ευέλικτο, ολιγομελές σχήμα – not!”, που λέει και η νεολαία μας (και που σημαίνει κάτι σαν “κούνια που σας κούναγε”).

Τη βραδιά των εκλογών, καλεσμένος σε τηλεοπτικό πάνελ με συναδέλφους και… συναδέλφους (διατηρώ ακόμα την αντίληψη της προηγούμενης, δημοσιογραφικής μου ιδιότητας) είπα, σε μια στιγμή αστειολογήματος και χαριτωμενιάς: “Το προσφυγικό; Στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη!”. Ένα φρικαλέο αστείο, αν αναλογιστεί κανείς τους αγώνες, το αίμα και τις ζωές που έχουν χαθεί για τα δικαιώματα αυτών των απόκληρων του πλανήτη. Ένα αστείο – εξορκισμό, από αυτά που λες μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσεις ότι δε θα συμβούν. Ότι δεν είναι δυνατόν να περάσουν από το μυαλό κάποιου. Στα σοβαρά.

Κούνια που μας κούναγε. Το νέο κυβερνητικό σχήμα, των πενηνταενός υπουργών και υφυπουργών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, με γνώριμα πρόσωπα από την κυβέρνηση του ’12-14, από κόμματα που έχει διαγράψει η συνολική πολιτική συνείδηση του πολίτη, εξωκοινοβουλευτικούς και τεχνοκράτες που υδηπαθώς μας ενημέρωσαν ότι “άφησαν καριέρες για να βοηθήσουν την πατρίδα”, ήρθε να επιβεβαιώσει την Κασσανδρική προφητεία μου: Το προσφυγικό αλλά και η σωφρονιστική πολιτική εντάσσονται στις αρμοδιότητες του υπουργείου προστασίας του πολίτη.

Ξεχάστε τις ανεξάρτητες ελεγκτικές υπηρεσίες, την αυτονομία των αρχών, τους διακριτούς ρόλους των εξουσιών. Καλός μεν ο Μοντεσκιέ· κάλλιστος δε ο Μακιαβέλι. Με μια πρώτη, συμβολική κίνηση, ο πρωθυπουργός μας δείχνει την οδοντοστοιχία του. Η δημόσια τάξη (φαντάζομαι, μαζί της, η ησυχία και η ασφάλεια, γιατί αυτά τα τρία πάνε πακέτο) αναλαμβάνει να ρυθμίσει ζητήματα που αφορούν μόνον τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σε μια παρανοϊκή επίδειξη οξυμωρίας, η καταστολή θα φροντίζει πλέον για την αντίσταση απέναντι στην αυθαιρεσία της καταστολής.

Είναι τόσο εξωφρενικό. Κι όμως, τόσο αναμενόμενο. Η συγκέντρωση των εξουσιών ήταν πάντα το πρώτο μέλημα ενός σχήματος διακυβέρνησης που δε θέλει να μοιράζεται. Κάτι σαν τον τσαμπουκά της τάξης. Αλλά με αληθινή, αληθινά επικίνδυνη εξουσιαρχία.

Κι όμως. Παρά τα δυσοίωνα σημάδια, πρέπει να είναι κανείς ευγνώμων για την εικόνα της νέας κυβέρνησης. Γιατί είναι αποκαλυπτική. Ειλικρινής. Και τα λέει όλα, από την πρώτη μέρα. Και, ειλικρινά, δεν της λείπει τίποτα. Τα έχει όλα όσα μας υποσχέθηκε προεκλογικά ο πρωθυπουργός, έστω και μέσα από τα περίφημα, ανεκδοτολογικά πλέον, φροϋδικά ολισθήματά του.

Τα έχει όλα. Εκτός από γυναίκες. Εντάξει, να μη λέμε ψέματα. Έχει πέντε. Κάτι λιγότερο από 10%. Οι άλλες, φαντάζομαι, θα είναι απασχολημένες με τα γιουβαρλάκια των αντρών τους.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. Δημοσιεύθηκε και στη ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ

The article expresses the views of the author

iPorta.gr