* Ο Δημήτρης Κατσούλας είναι αναγνώστης της Πόρτας  

Μανώλης Ρασούλης, το Μανολώ.

 
Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης-που με χίλιους πόνους ψυχής αποχωρίστηκε-και πέθανε στη Σαλονίκη μόλις 63 ετών.

Το μεράκι του και η μούρλια του ήταν να περπατάει την Κρήτη με λεωφορείο και ένα μπλοκάκι πάνω του για να σημειώνει ατάκα και επί τόπου τις όποιες ιδέες κατέβαζε η κούτρα του. 

Τελειώνοντας όμως το Γυμνάσιο, ένοιωθε ότι τα πάντα τον έσπρωχναν να κολυμπήσει στα βαθειά.

Στην Αθήνα σπουδάζει σκηνοθεσία,γράφει ποιήματα τρελαίνοντας τις λέξεις,τραγουδάει ερασιτεχνικά στις μπουάτ της Πλάκας.

Για ένα διάστημα εργάζεται στα ναυπηγεία του Ανδρεάδη. Ανικανοποίητος.

Μια από δω μια από κει, γνωρίζεται με το Μάνο Λοΐζο και τραγουδούν τα “Νέγρικα” με τη Μαρία Φαραντούρη.Ανεβαίνει το ηθικό του. Ικανοποιημένος.
Συνεργάζεται με το Νίκο Ξυδάκη το 1978 και εκδίδουν από την τότε LYRA τον πρώτο τους δίσκο την ”εκδίκηση της γυφτιάς” [στίχοι Ρασούλης, μουσική Ξυδάκης].

Σπάζοντας την μονοτονία της ίσως και άχαρης καταγραφής εκ μέρους μου,να σας αναφέρω μια σκηνή που έζησα μαζί του:είχε γυρίσει από την Ινδία και την επίσκεψή του στο Δαλάι Λάμα, ως έλεγε, είχε ανοίξει ένα υπόγειο ”μαγαζάκι” τύπου μπουάτ εκεί στην Κυψέλη το οποίο ονόμαζε ”επειγόντως”.

Υπ’ όψιν ότι οι παραστάσεις άρχιζαν μετά τις 12 το βράδυ. Πολλοί οι συμμετέχοντες στο μουσικό σχήμα και μεταξύ αυτών και η 20χρονη κόρη του Ναταλί.

Μετά το πέρας, πήγα στο καμαρίνι του να τον συγχαρώ.’Όρθιος, φορώντας κάτι κίτρινα και απροσδιορίστου για να είμαι ειλικρινής χρώματα, φουλάρια και χαϊμαλιά, με κοίταξε κατάβαθα με κείνα τα γαλανά του μάτια και μου είπε μια λέξη: “ανικανοποίητος ε;”

Έφυγα, δουλεύοντας μέσα στο μυαλό μου αυτή τη λέξη. Υποθέτω ότι ανικανοποίητος εγκατέλειψε κι αυτό τον κόσμο. Έφερε τα “πάνω-κάτω” στο τραγούδι.

Δημιούργησε όμως σχολή. Τα τραγούδια του αντέχουν και σήμερα και μάλιστα με την πρώτη λέξη λες; “Αυτό είναι του Ρασούλη”. Άφησε τη σφραγίδα του στους μετέπειτα.

Πόσα από αυτά δεν τραγουδήθηκαν στα μπουζουξίδικα χωρίς ο κόσμος να γνωρίζει ότι είναι δικά του; Ξέρουν πολλοί σήμερα ότι το “οι μάγκες δεν υπάρχουν πια” είναι δικό του; Ας είναι…

Στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο με τίτλο “εδώ είναι του Ρασούλη”, γράφει: ”επειδή το βιβλίο τούτο δεν συμπεριφέρεται ως επικήδειος για ένα στιχουργό, έπεται η συνέχεια ως την τελική πτώση μου… Και δεν είμαι ούτε από πέτρα ούτε αθάνατος, όπως έλεγε και ο αείμνηστος φίλος μου Άκης Πάνου. Με αγάπη πιστεύω και σύνεση, μέσα από την πολλαπλή εμπειρία μου θέλησα να κάνω ένα βιβλίο όχι μόνο για τους στίχους μου (αυτό θα ήταν 0Χ0=0) αλλά να μνημειώσω την αιχμή του νεοελληνικού πολιτισμού στο κλείσιμο του βασικού του κύκλου που τυχαίνει-όχι τυχαία-να κλείνει μαζί με το βασικό κύκλο του νεοελληνικού έθνους”.

Κάποιος έλλην ποιητής γράφει:”πιότερο κι απ’ τους ανθρώπους, το τραγούδι τους αγάπησα”.

Εγώ να προσθέσω ότι πιότερο κι απ’ το τραγούδι τους, τους ανθρώπους αγάπησα.