Όχι! Δεν είναι εδώ η λύση και αποφασίζω να στρέψω την προσοχή μου στους δικούς μου ανθρώπους. Τελικά μου γεννιέται η αίσθηση πως καταπιέζω τις επιθυμίες μου, ενώ πιέζομαι για κοινωνικοποίηση.

Όλα αυτά είναι τόσα πολλά και νοιώθω κουρασμένος, σωματικά κουρασμένος. Πίστευα πως η απόκλιση από το συνηθισμένο μου πρόγραμμα θα με ξεκούραζε, αλλά έκανα λάθος. Τελικά η ρουτίνα μ’ αρέσει και κοστίζει λιγότερο.

Έχω αρχίσει να βιώνω τη μελαγχολία ως αντίδραση σε ό,τι με περιβάλλει και αντιμετωπίζω τις ψυχοφθόρες αλλαγές της καθημερινότητας νοσταλγώντας. Πιστεύω πως η νοσταλγία με συνδέει με το προσωπικό μου παρελθόν και είναι ο φάρος της διαχρονικής ύπαρξης του «Εγώ» μου.

Με αφετηρία αυτό το «Εγώ», λοιπόν, ανασυντάσσομαι. Μέσα στη φλυαρία των άλλων και των προσδοκιών, κλέβω χρόνο για μένα κάνοντας πράγματα απλά, πράγματα αργά, πράγματα δικά μου.

Κοιτάζω «μέσα» μου και βλέπω το «μέσα» και των άλλων. Ξέρω τι χρειάζονται, πάντα το ήξερα και τώρα βλέπω πως η στέρησή τους κατατρώει κι εμένα. Απλώνω το χέρι και δίνω κάτι από το δικό μου «Εγώ», από το δικό μου «Έχω». Έτσι σιγά – σιγά ξυπνάω, χαίρομαι μέσα στη μελαγχολία μου.

Βλέπω ότι μπορώ να το κάνω. Δεν χρειάζονται μεγάλες προσδοκίες, αλλά συνειδητοποίηση των ορίων. Τώρα ξέρω και μπορώ να κινούμαι χωρίς να απογοητεύομαι και παίρνω θάρρος για να ονειρεύομαι.

Τώρα πια δεν είμαι μόνος, δεν είμαι γιατί μίλησα για τη μοναξιά μου. Αυτή τη μοναξιά που την μοιράζομαι.

Τελικά μπορεί να μην ελέγχω τι θα συμβεί, αλλά μπορώ να καθορίσω το πώς θ’ αντιδράσω σ’ αυτό το κάτι που μου συμβαίνει.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr