*ο Αννίκερις ήταν φιλόσοφος ο οποίος πίστευε ότι η ηδονή εξαρτάται και από τις σχέσεις του ατόμου με το περιβάλλον του. Η πραγματική χαρά και η απόλαυση επιτυγχάνονται μέσα στην κοινωνία με τους φίλους, τους οικείους και τους συγγενείς. Φίλους τους οποίους θα πρέπει να επιλέγουμε όχι μόνο με βάση τις δικές μας ανάγκες αλλά εξαιτίας της αγαθότητας και της φυσικής στοργής. Η χαρούμενη διάθεση της διδασκαλίας του αναπτύσσεται σε αντίθεση με την πεσιμιστική διάθεση άλλων φιλοσόφων. Τέλος δεν πίστευε ότι ο «λόγος», η λογική δηλαδή από μόνη της μπορεί να μας εξασφαλίσει από το λάθος. Σοφός είναι ο άνθρωπος, ο οποίος έχει κληρονομήσει συνήθεια σοφής δράσης.

● Έχω λιώσει πολλά παπούτσια περιπλανώμενος μοναχικά στους κακοτράχαλους χωματόδρομους και στα δύσβατα μονοπάτια της δυτικής και της βόρειας Άνδρου. Σπάνια βρίσκω παρέα στις περιπλανήσεις αυτές. Στα μάτια των φίλων μου τα τοπία αυτά δεν έχουν τίποτα να πούνε. Αγριάδα, τραχύτητα και αξενία. Για μένα όμως είναι ένα μυστικό βασίλειο, μια θάλλουσα εσωτερικότητα. Κάθε φορά που γυρνώ κουβαλώ μαζί μου τον ήχο του ανέμου, τον ψίθυρο και τη μουσική του. Κατεβαίνει από τις πλαγιές στα μαγικά και απρόσιτα ακρογιάλια που με λούζουν κάθε καλοκαίρι. “Δώσε στον άνεμο μορφή, ψυχή στην πέτρα”. Είναι ένας παλιός στίχος ενός Ισπανού ποιητή, του Γκόνγκορα. Ποιος ξέρει σε ποιο περιβάλλον γεννήθηκε αυτός ο στίχος. Έζησε τον 15ο αιώνα. Ήταν νομικός και ιερωμένος, περιφρονημένος από τους σύγχρονους του εξαιτίας του πάθους του για τα τυχερά παιχνίδια.

● Μέσα από τον άνυδρο και τραχύ αυτό τόπο ξεπροβάλουν ως παράδοξες μυστηριακές οντότητες οι ανεμομορφές. Κάθε μία έχει τη δική της προσωπικότητα, εντελώς ιδιαίτερη σωματοδομή και κυριαρχεί στο χώρο της σκιάς της. Διαφεντεύει σε ένα δικό της μικρόκοσμο. Αντέχει και επιβιώνει παίρνοντας το σχήμα που επιβάλουν οι άνεμοι. Έτσι κάθε μια με τη δική της άμυνα απέναντι στον άνεμο, κάθε μια με το δικό της τρόπο, πλέκει τα κλαδιά και τα φυλλώματα δημιουργώντας μια ιδιόμορφη ταπεινή και μεγαλειώδη μαζί αισθητική.

● Οι ανεμομορφές είναι ένα μάθημα ζωής. Η αιώνια μάχη ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία. Η απόλυτη απόδειξη ότι στη μάχη αυτή νικάει η ύπαρξη.

 Μπαλαρίνα στην Άμμο

Δώσε ψυχή στην πέτρα

Τα δυο μου φιλαράκια το Σχίνο και η Κυανόφυλη

Το αλμυρίκι άντεξε στην έφοδο του τράγου

Baby Αγριελιά