Τζίνα Δαβιλά

 

 

 

 

Αναφέρομαι στην εξόδιο τελετή.

 

Αυτή που διαβάζεται στον κεκοιμημένο. Στον θανόντα.

 

Σύμφωνα με την Εκκλησία, αν ο κεκοιμημένος επιθυμεί να τον κατευοδώσει Δεσπότης, οφείλει να δώσει κάτι παραπάνω οικονομικά- ή να

δώσουν οι συγγενείς που έχουν λάβει ρητή εντολή, κάτι σαν άλλη διαθήκη- προκειμένου οι ευχές που θα διαβάσει να είναι καλύτερες,

αποδοτικότερες, αποτελεσματικότερες.

 

Να ανοίξουν ευκολότερα τις πόρτες του αιώνιου Παράδεισου.

 

Δεν τολμώ να αμφισβητήσω τις ευχές γιατί σύμφωνα με τους θρησκόληπτους θα πέσει φωτιά να με κάψει.

 

Δεν αντέχω τις πολλές φωτιές. Καίει διαρκώς μέσα μου ένα πελώριο «γιατί».

 

Θα τολμήσω, όμως, να ρωτήσω: δηλαδή άλλες ευχές διαβάζει στην ίδια διαδικασία ο δεσπότης και άλλες ο απλός ιερέας; Ποιο είναι το

κριτήριο της διάκρισης; Μήπως το χρώμα, η κοινωνική θέση, η οικονομική κατάσταση, η φυλή, η εκτίμηση, ταύτιση των απόψεων, η φιλία, η

υποχρέωση;

 

Δηλαδή, σύμφωνα με την εκκλησία – όχι με τον Θεό, μα με την Εκκλησία, υπάρχει ρατσισμός ακόμα και στην εξόδιο ακολουθία; Δηλαδή αν

δεχόμαστε τούτη την διαφοροποίηση κατά την ύστατη στιγμή κάποιου στο γήινο, μάταιο κόσμο, τι πρέπει να κάνουμε σε όλη την

προηγούμενη ζωή; Να ρατσιστεύουμε ανενδοίαστα; Ανερυθρίαστα; Και χωρίς φωτιά;.

 

Θέλω λιγότερες κλίκες.

 

Θέλω περισσότερη καθαρότητα.

 

Θέλω πολύ απλότητα.

 

Και ακόμα περισσότερη σεμνότητα.

 

Λιγότερα λόγια και περισσότερες πράξεις.

 

Όταν αφήσει κάποιος επιθυμία- εντολή να τον διαβάσει δεσπότης γιατί οι ευχές είναι πολύ όμορφες, σκέπτομαι με θλίψη: εκείνος που δεν

έχει την πρόνοια ή το 100ευρω για να κάνει κάτι ανάλογο, θα πάει σε χειρότερο Παράδεισο; Δεν θα πάει καθόλου; Θα τον κοιτά μέσα από

την κλειδαρότρυπα; Και συ που σκέπτεσαι έτσι προφανώς δεν πέρασες έξω από την Πόρτα του Θεού σου. Γιατί ο θεός είναι μοίρασμα,

αλληλεγγύη, προσφορά, βοήθεια.

 

Δεν πιστεύω στην τιμωρία του Θεού.

 

Πιστεύω όμως στην καλοσύνη Του.

 

Στην καλοσύνη γενικώς.

 

Και στο μοίρασμα της καλοσύνης.

 

Στην απεριόριστη διάχυσή της.

 

Σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

 

Τότε θα ‘ρθεί και ο Παράδεισος.

 

Πρώτα επιγείως και μετά μεταθανατίως.

 

Μέχρι τότε… άλλοι θα υπόσχονται παραδείσους με την εξόδιο ψαλμωδία του Δεσπότη, άλλοι με την αυτοπυρπόληση των καμικάζι και μια θέση

δίπλα στον Αλλάχ, άλλοι με την αυτομαστίγωση για αυτοτιμωρία και άλλοι με τη μαριχουάνα και την κοκαΐνη.

 

Όλοι με κάποιο αντίτιμο.

 

Μόνο που ο Ιησούς είπε: «δωρεάν λάβετε, δωρεάν δότε».