Αλέξανδρος Μπέμπης  

 Αρχείο 2016

…προσπαθώ εδώ και μέρες να βρω τι μου θυμίζει.

Έτρεχε πρωί μεσημέρι βράδυ στις οθόνες μας. Μικρές και μεγάλες.

Για την Άννα Κορακάκη μιλώ. Την Ολυμπιονίκη.

Τι μου έδειξε.

Τι μας έδειξε.

Τι μας υπέδειξε.

Δεν είναι τα μετάλλια που πήρε και μας έκαναν υπερήφανους σαν έθνος (μπρρρ…).

Τελικά ήρθε ένα άλλο γεγονός, θλιβερό και φαινομενικά άσχετο που ξεκαθάρισε τα πράγματα.

Το θαλάσσιο δυστύχημα στην Αίγινα.

Η Άννα μας θύμισε και υπέδειξε αυτό που έχουμε απωλέσει.

Ότι δηλαδή κατακτάς την κορυφή με προσπάθεια, με τις δυνάμεις και τα μέσα που διαθέτεις, βάζοντας το μυαλό σου, όλο σου το ”είναι” να δουλέψει, χωρίς να βασίζεσαι ή να περιμένεις τη βοήθεια κανενός. Με έναν υγιή και παραγωγικό εγωισμό και με φιλότιμο. Που μπορείς να κλαις.

Αν αποτύχεις παραδέχεσαι ότι φταις εσύ και κανένας άλλος αναλαμβάνοντας τις ευθύνες σου. Που σε χαλυβδώνει η αποτυχία και δεν το βάζεις κάτω.

Και με αυτές τις αξίες πορεύεσαι και συναντάς την κορυφή.

Ενώ τον πάτο τον κατακτάς-δηλαδή καταντάς-με τα ακριβώς αντίθετα.

Όταν περιμένεις ή εκμεταλλεύεσαι τους άλλους. Που δεν ευθύνεσαι ποτέ, πάντα οι άλλοι.

Που με ελιγμούς και τα ”παράθυρα” των νόμων, με λαμογιές και λαδώματα, αποκτάς αυτό που θέλεις, χωρίς να το αξίζεις ή να το μπορείς. Αρκεί να το θέλεις.

Που ο εγωισμός και το φιλότιμο έχουν χαθεί από το λεξιλόγιό σου γιατί γαλουχήθηκες να μιλάς άλλη γλώσσα. 

…Αυτήν του ”δε βαριέσαι”, του ”ωχ αδερφέ”, του ”πέσε πίτα να σε φάω” και το πανάθλιο αξιακό σύστημα του ”στ’ αρχίδια μου”. Του φραπόγαλου. Του καλού δικηγόρου. Που δεν είναι must να κλαις.

Τέσσερις νεκροί, ανάμεσά τους ένα πεντάχρονο κοριτσάκι, πολλοί τραυματίες με μια νεαρή γυναίκα που κινδύνεψε να ακρωτηριαστεί.

Και ένα έθνος ακρωτηριασμένο. Μοχθηρό.

Ήρθε μια Άννα-και μερικοί ακόμη-να μας θυμίσει πώς είναι τα αρτιμελή. Τα λαμπερά.

Μπράβο Άννα.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr