Ελπίδα Νούσα

“Αdiemus : Ίχνη από ήλιου ακτίνα”, της Ελπίδας Νούσα

Ήταν το πρώτο ταξίδι μου στην Αμερική…

Θυμάμαι μπήκα στο αεροπλάνο και κάθισα στη θέση μου, που έβλεπε στο φτερό.

Προσδέθηκα και άρχισα να εξερευνώ όλα εκείνα τα κουμπάκια τεχνολογίας στο κάθισμα και την πλάτη του μπροστινού μου.

Ακουστικά, τίτλοι από ταινίες ή είδη μουσικής με δεκάδες επιλογές.

Βλέπεις, το ταξίδι ήταν υπερατλαντικό και έπρεπε να περάσει κάπως η ώρα.

Είχα αποφασίσει να ξεκινήσω με “Bασικό ένστικτο” και “Μονομάχο” για τη συνέχεια, αν δεν με έπαιρνε ο ύπνος…

Ξαφνικά η σύνδεση σταμάτησε και στην οθόνη εμφανίστηκαν αεροπλάνα της Delta, διαφημίζοντας τον στόλο της με μια μουσική να τη συνοδεύει, κάπως περίεργη στο συνδυασμό της.

Ενώ η μελωδία ήταν βατή, ευχάριστη,…ταξιδιάρικη…οι λέξεις δεν έμοιαζαν με κάποιες των γνωστών γλωσσών.

Ο ήχος υποβλητικός, δημιουργούσε ατμόσφαιρα λιτανείας…

Μία φωνητική μελωδία χέρι-χέρι με τα όργανα της συμφωνικής έχτιζαν μια σύνθεση επική!

Συλλαβικοί βοκαλισμοί με μουσική επένδυση από κλασική ορχήστρα.

Η πτήση ήταν δεκάωρη…

Ούτε ο Ράσελ Κρόου, ούτε κι η Σάρον Στόουν διέκοψαν το ταξίδι του νου, που ζητούσε ξανά και ξανά την παράξενη μελωδία, που διαφήμιζε τον αεροπορικό στόλο της Delta Airlines .

“Ariadiamus late…ariadiamus da…”

Κάθε που τέλειωνε, πατούσα το κουμπί να ξαναρχίσει.

Ασύνορο ποτάμι οι σκέψεις μου σ’ένα πλάνο πρωτόγονο.

Στον κήπο της ψυχής φυτεμένοι οι ακαταλαβίστικοι στίχοι.

Και το βλέμμα πλανιόταν, μια έξω από το στρογγυλό παραθυράκι-διέκρινα σιωπές να διασχίζουν τα πάλλευκα νέφη-και μια μέσα στο φτερωτό πουλί με τις συλλαβές από τα ακουστικά να ζυμώνονται για ν’ακούσεις πώς ανατέλλει ο ήλιος!

Oι παιδικές, χορωδιακές φωνές, άρωμα βαλσαμικό, που διαχεόταν στο μικρό, απέραντο σύμπαν!

Τις επόμενες μέρες αναζήτησα το έργο, που με τα φωνήματα και τις ατμοσφαιρικές μελωδίες του είχαν αφήσει στην ψυχή μου ίχνη από ήλιου ακτίνα.

Η ουράνια μουσική ήταν του ουαλλού Karl Jenkins.

“Αdiemus”

H γλώσσα, που μου ακουγόταν ακαταλαβίστικη ήταν δικής του εφεύρεσης.

Γλώσσα, που με το άκουσμά της να μην παρασύρει τον ακροατή από το μέταλλο της φωνής.

Ο συνθέτης δεν είπε ποτέ από πού προέρχεται, έτσι πολλοί προσπάθησαν να δώσουν τη δική τους ανάλυση-ερμηνεία στον όρο adiemus, με επικρατέστερη την εκδοχή του λατινικού ρήματος audire, που σημαίνει ακούω και στο χρόνο του μέλλοντα: audiemus=θα ακούσουμε.

Στο ξύπνημα αυτού του όμορφου καλοκαιρινού πρωινού, “θα ακούσουμε”, λοιπόν, μουσική γεμάτη πινελιές ζωγραφισμένες πάνω σ’ενα ηχητικό καμβά, που μοιάζει περίπλοκος, όμως μεγαλειώδης.

Μουσική, έμπλεη μυστικισμού, στις παρυφές του μουσικού έπους δοσμένου με απίστευτη κομψότητα.

“Θα ακούσουμε”, απόκρυφα, μυστηριακά σκιρτήματα.

“Θα ακούσουμε” κείνα τα μουσικά ίχνη, που άφησε η ακτίνα του ήλιου, όταν στο πρώτο ταξίδι μου στην Αμερική νέφη κι όνειρο μαζί…δώσανε την ψυχή μου στον άνεμο, να χορτάσει πέταγμα!