Ματίνα Ράπτη-Μιληλή

  

 

 

 

 

 

Να θες να πεις «καλημέρα» και να μην μπορείς. Αν έχεις στο κεφάλι σου μιά στάλα μυαλό σήμερα ίσως να μην μπορέσεις.

Να σκοτώνεται ένα 11χρονο αγοράκι στο προαύλιο του σχολείου του, ανάμεσα σε 700 άτομα, την ώρα της σχολικής γιορτής, ενώ τον παρακολουθεί η μαμά του, που είναι και δασκάλα του, ο πατέρας και η αδερφή του.

Μάρτυρες ένα ολόκληρο σχολείο που γιορτάζει. Μάρτυρες μιά πόλη που υποφέρει. Που φοβάται. Που σιωπά; Ή που δεν σιωπά αλλά τρέμει αδύναμη και νικημένη.

Να σκοτώνεται, λέει, από «αδέσποτη» σφαίρα! Άκου «αδέσποτη»! Συστημένο δέμα από ανώνυμο αποστολέα.

Από το πουθενά.

Όχι, όχι από το πουθενά. Δεν είναι πουθενά το χέρι κάποιου. Δεν είναι «αδέσποτη» η σφαίρα.

Είναι απλά ανώνυμη.

Συνηθίσαμε να λέμε κάποιες εκφράσεις με ελαφράδα και με μια δόση χιούμορ…

Λέμε ας πούμε «πήρε δίπλωμα οδήγησης, ωχ αμάν κι όποιον πάρει ο χάρος».

Όταν δεν βρίσκει στόχο στα βελάκια ο κολλητός μας του λέμε πως «βαράει στον γάμο του Καραγκιόζη»

Τώρα τελευταία μάθαμε και για αυτούς που «πέφτουν από τα σύννεφα»! Και ποιος ξέρει ακόμα τί μπορεί να μας έρθει κατακέφαλα, λέμε για να γελάσει η παρέα!

Όσοι φοβούνται γενικώς και αορίστως, τους συμβουλεύουμε να μην φοβούνται να ζήσουν γιατί «Να» τους λέμε « και γω μπορεί να βγω μια βόλτα και να μου’ρθει ένα κεραμίδι στο κεφάλι και να μείνω σέκος!» και το λέμε φυσικά για αστείο. Μετά λέμε κάτι για τους Γαλάτες που ο μόνος φόβος τους ήταν να μην τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι και όλοι μαζί σκάμε στα γέλια.

Μόνο που αυτή την φορά αυτό που ήρθε από τον ουρανό ήταν μια …σφαίρα! Και τα γέλια κόπηκαν μαχαίρι.

Μία αληθινή σφαίρα, τόσο μικρή, τόσο θανατηφόρα.

Ήρθε και τον βρήκε τον Μάριο όρθιο, ανάμεσα στους συμμαθητές του, καρφί στο κεφαλάκι του. Τον «διάλεξε» ανάμεσα σε 700 άτομα και τον τελείωσε εκεί, επί τόπου, χωρίς να του δώσει μια ευκαιρία να παλέψει για την ζωή του. Να γλίτωνε και μετά από καιρό να ξύπναγε κάθιδρος από τον εφιάλτη του τραυματισμού του εκείνη την τελευταία μέρα του σχολείου…μέσα στην γιορτή και στις μουσικές. Να ξύπναγε κάθιδρος στην αγκαλιά της μαμάς του και κείνη να τον καθησύχαζε πως πάει πέρασε και να μην φοβάται γιατί εκείνη θα είναι πάντα δίπλα του να τον προστατεύει…κι ο μπαμπάς μαζί. Μην φοβάσαι παλικαράκι μου.

Ξέχασέ το. Πάει τελείωσε πια. Κι όταν πια θα τον έπαιρνε ο ύπνος και θα ησύχαζε, η μαμά με τον μπαμπά, μή έχοντας ύπνο,να συζητάνε στην κουζίνα χαμηλόφωνα και αγκαλιασμένοι για το πόσο τυχεροί ήταν που γλύτωσε το πουλάκι τους από ένα τέτοιο αδιανόητο κακό!

«Δεν θα το άντεχα να πάθαινε κάτι το παιδί, να ξέρεις»

«’Ελα, μην το σκέπτεσαι τώρα, πάμε για ύπνο, πάει πέρασε, ησύχασε»

Να τα πώ με την μοίρα ένα χεράκι θα το ήθελα. Αλλά θα έχανα τα λόγια μου. Τί να της πεις; Μπορεί να σου πει πως αν πήγαινε σε ένα άλλο σχολείο, πιο «κυριλέ», μπορεί να μην τον διάλεγε. Βέβαια θα διάλεγε κάποιο άλλο παιδάκι. Γιατί ήταν σίγουρο πως εκείνο το βράδυ η μοίρα είχε κάνει την κλήρωσή της και τα βρήκαν με τον Χάρο για αυτό το συγκεκριμένο προαύλιο, σε εκείνο το συγκεκριμένο σημείο που τώρα είναι γεμάτο κεράκια και λουλούδια.
Συμβόλαιο θανάτου που δεν σπάει. Δεν σπάει. Τελεία και παύλα.

Ο χαμός, η απώλεια είναι από μόνη της βαρύ πράγμα. Για κάποιους είναι και αξεπέραστο. Ο τρόπος όμως που χάνεται μιά ζωή …ο τρόπος. Αυτό το αδιανόητο, το ασύλληπτο, που το ακούς στις ειδήσεις και το ακούς ξανά και ξανά σαν να θες να το εμπεδώσεις…να βεβαιωθείς πως δεν παράκουσες. Πως τα κανάλια που όταν οσμίζονται αίμα και παραληρούν δεν υπερβάλουν.

Άκουσα τις αναλύσεις των «ειδικών». Άκουσα τις αρχές του τόπου. Άκουσα για την ταχύτητα ενός βλήματος σε ελεύθερη πτώση. Άκουσα για την εγκληματικότητα στις πολύπαθες Αχαρνές, που λέγονται Αχαρνές και όχι Μενίδι. Άκουσα για τις κινητοποιήσεις του δήμου, άκουσα τον κόσμο έξαλλο να διαμαρτύρεται για την κατάσταση που την ήξερε χρόνια αλλά κανένας δεν ενδιαφέρεται να την αλλάξει. Ή που δεν μπορεί πια να αλλάξει. Γιατί είμαστε , λέει, καρφωμένοι στου καναπέδες ή γιατί είναι πολλά τα λεφτά ή και τα δύο ή και τίποτα από τα δύο.

Τα λεφτά είναι, λένε, πολλά. Τα συμφέροντα ακόμα περισσότερα. Το εμπόριο του θανάτου σε μέρη γνωστά στην Αστυνομία, στον Δήμο, σε κάθε πολίτη του. Μιά θεωρία συνωμοσίας που όμως εδώ έχει πάρει σάρκα και οστά. Αυτοί που πουλάνε «πράμα» βάζουν τέρμα μουσική και πυροβολούν στον αέρα για να ειδοποιήσουν τους χρήστες. Γεγονός αληθινότατο. Το ξέρουνε και το ξέρουμε και μεις!

Πρόκειται ίσως για την μοναδική περίπτωση παράνομης πράξης που ανακοινώνεται με τέτοια θρασύτητα και φυσικότητα! Με τόση ξεδιαντροπιά! Και δεν κουνιέται φύλλο! Ελάτε, είμαστε ακριβώς εδώ και ετοιμαζόμαστε να κάνουμε ακριβώς αυτό! Σαν να δίνεις εξετάσεις και σου δίνουν τα θέματα, αλλά δεν μπαίνεις στον κόπο να τα διαβάσεις. Γράφεις άλλα αντί άλλων και κόβεσαι!

Κάποτε έκανα μια γιορτή στον κήπο και στις 11 μισή με σταμάτησε η αστυνομία γιατί διαμαρτυρήθηκαν οι γείτονες! Ήρθε ο αστυνομικός, μάλιστα τον κέρασα κιόλας τον άνθρωπο, μου ευχήθηκε χρόνια πολλά, μου είπε ευγενικά τα καθέκαστα και έτσι το γλεντάκι μας έληξε άδοξα και άδικα πριν καν φτάσει στο τσακίρ κέφι του!

Εδώ τώρα πέφτουν πυροβολισμοί στις 8 και μισή το βράδυ και ενώ ξέρουν επακριβώς τί συμβαίνει και τι σημαίνει αυτό κανείς δεν πάει να σταματήσει την διακίνηση «επ΄αυτοφώρω» που λένε!

Τί άλλο να κάνουν δηλαδή οι παράνομοι! Να πάνε να παραδοθούν;!

Δεν το πιστεύετε, ε; Κι όμως. Μιά τέτοια μπαλωθιά έστειλε την σφαίρα κατευθείαν στον Μάριο εκεί που στεκόταν και περίμενε να έρθει η σειρά της τάξης του για να αποχαιρετήσει την σχολική χρονιά, να αρχίσει ξέγνοιαστος πια από τα μαθήματα τις διακοπές του και να χαρεί το ενδέκατο καλοκαίρι της ζωής του που προβλεπόταν πολύ ευτυχισμένο και ηλιόλουστο γεμάτο παγωτά και ποδηλατάδες.

Η σφαίρα που τον βρήκε, συστημένη. Για σένα αγόρι μου. Δικιά σου.

Το συμβόλαιο με τον θάνατο έκλεισε. Και έτσι απλά έκλεισε ένα σπίτι. Και πόσα ακόμη δεν γλίτωσαν από τύχη. Καθαρή αγνή τύχη.

Να βρούμε τις ρίζες του κακού και να του ξεριζώσουμε την καρδιά, φωνάζουμε τώρα όλοι μαζί αγανακτισμένοι.

Αλλά πάλι θα ψάχνουμε να βρούμε σε λάθος δρόμους το δίκιο μας. Θα μαλώνουμε μεταξύ μας για το ποιος φταίει για την κατάντια μιας πόλης που κάποιοι αποφάσισαν να γίνει σκουπιδότοπος ψυχών.

Και όλοι ξέρουμε πως κανείς δεν θέλει σκουπίδια στην αυλή του. Εσείς θα θέλατε;

Το σίγουρο είναι πως αυτοί που είναι στην πραγματικότητα πίσω από τα ναρκωτικά δεν ζουν σε τέτοια «μιαρά» μέρη. Ζουν στα «καλά» προάστια.

Είναι πιο ωραία εκεί. Ήσυχα, καθαρά, ασφαλή για τα δικά τους παιδιά.

Και ναι μεν πάντα μα πάντα το ψάρι θα βρωμάει από το κεφάλι…Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι άλλο, πολύ πιό τρομαχτικό από ένα σάπιο ψάρι.

Κάτι σαν την λερναία ύδρα, αυτή της μυθολογίας, που έχει πολλά κεφάλια…και μόλις κόψεις ένα και γω δεν ξέρω πόσα φυτρώνουν στην θέση της.

Δεν είναι που ο αθώος, ο ανυποψίαστος Μάριος δεν πρόλαβε να αντιληφθεί τί του συνέβη.

Είναι που αν είχε σκύψει να δέσει το κορδόνι του ακριβώς εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου που κατέγραφε η μοίρα, τώρα θα ζούσε και η «αδέσποτη» σφαίρα θα είχε βρει το χώμα του προαυλίου, την μπασκέτα που έπαιζε στα διαλείμματα, το ηχείο που έπαιζε μουσική και τίποτα δεν θα είχε συμβεί από όσα επακολούθησαν. Ένα περιστατικό που θα είχε φυσικά χαμηλά νούμερα τηλεθέασης στα δελτία των 8 αλλά θα ήταν η πιο σημαντική στιγμή στη ζωή του Μάριου…την σύντομη ζωή του 11χρονου Μάριου.

«Έχει» λένε « ξαναγίνει και είχαμε άγιο»!

«Έσκασε δίπλα μου εκεί που έπινα καφέ στην βεράντα μου» είπε μιά κυρία της ίδιας γειτονιάς.

Ένα κοριτσάκι 5 χρόνων έχει ένα σημαδάκι ανάμεσα στα μαλλιά, πίσω από το αυτί της, από μιά παρόμοια σφαίρα, «αδέσποτη», και οι γονείς το συζητάνε με τρόμο και ευγνωμοσύνη προς την Παναγία που φύλαξε το αγγελούδι τους τότε, στο ίδιο προαύλιο!

Μία κοπέλα ένιωσε ένα τσούξιμο και στο νοσοκομείο της είπαν πως είχε μιά σφαίρα στον μηρό της και πολύυυ τύχη!

Αδέσποτες και δαιμονισμένες σφαίρες που δεν έρχονται από το πουθενά. Από τον πλανήτη της βλακείας ενός ανεγκέφαλου ηλιθίου έρχονται, που σημαδεύει στον ουρανό αγγέλους και μερικές φορές τους πετυχαίνει κιόλας.

Όμως η σφαίρα που μπορεί να μην πετύχαινε τον Μάριο, αν είχε, λίγη, τόση δα λίγη τύχη, μπορεί να πετύχαινε τον κολλητό του, ή τον διπλανό του στο θρανίο, ή την συμμαθήτρια που του άρεσε από το άλλο τμήμα, ή την αδερφή του, ή την μαμά του, τον μπαμπά του, μπορεί κι εμένα, ή εσένα που διαβάζεις αυτή την στιγμή αυτό το κείμενο.

Νομίζω πως τελικά ίσως αυτή η σφαίρα να μας βρήκε όλους και να μας βρήκε ίσια στην καρδιά.

 

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr