Ηλίας Καραβόλιας

«Τουλάχιστον το 50% των tweets μου έχουν γίνει σε έναν πορσελάνινο θρόνο. Μου δίνει ανακούφιση». Aυτό έγραψε στους ακολούθους-οπαδούς του στο twitter o πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη (Ελον Μασκ). Έχουμε μια σπάνια στιγμή του καπιταλισμού: το κεφάλαιο, η διαδικτυακή επικοινωνία και οι βιολογικές ανάγκες στην τουαλέτα, δρουν παράλληλα και συναντώνται σε μια πρωτοφανή σύζευξη της υπεραξίας με την υπεραπόλαυση όπως θα δούμε στο τέλος του κειμένου. Ο άνθρωπος που έχει χάρτινο πλούτο 300 δις δολάρια ( επειδή έπεισε ότι θα γεμίσει τον πλανήτη ηλεκτρικά αυτοκίνητα και το διάστημα με πυραύλους) ο άνθρωπος που εκμεταλλεύεται όσο κανείς άλλος την στρεβλωτική νομισματική υπερτροφία (αφού έκδίδεται χρήμα με πρωτοφανές φούσκωμα ισολογισμών των κεντρικών τραπεζών το οποίο καταλήγει στα χρηματιστήρια και όχι στην παραγωγή) αυτός ο ευφυής ζάμπλουτος, λοιπόν, καινοτόμος επιχειρηματίας χρησιμοποιεί το twitter για να αποδείξει ότι παίρνει επιχειρηματικές αποφάσεις αφού πρώτα ακούσει τους ακολούθους-μετόχους του (μια ψευδαισθητική επίφαση εκδημοκρατισμού της συναλλακτικής απόφασης για κερδοσκοπία).

Ζούμε στην εποχή που το διαδίκτυο εξυπηρετεί το πλασματικό κεφάλαιο όσο ποτέ άλλοτε στην παγκόσμια ιστορία : η άμεση επικοινωνία του Έλον Μασκ με τους οπαδούς-μικρομετόχους του σε όλη την υφήλιο, καθιστά το χρηματιστηριακό παίγνιο ένα ”εκκοσμικευμένο” γεγονός. Πρόκειται για την απομάγευση του νεωτερικού ψηφιακού καπιταλισμού σε όλο της το μεγαλείο. Το tweet απο την τουαλέτα του πλουσιότερου στην υφήλιο επιχειρηματία εκλογικεύει την αμύθητη δημιουργία πλούτου ενός και μόνο ατόμου, δήθεν ως επιβράβευση της μοναδικής καινοτομικής του ευφυίας, και δημιουργεί ένα αίσθημα παράλληλης συμμετοχής στον χάρτινο πλούτο για τον κάθε μικρομεσαίο ανά τον κόσμο επενδυτή.

Ψευδαίσθηση ευημερίας συμβαίνει αυτή την εποχή ειδικά στις ΗΠΑ. Εν μέσω της πανδημίας μια ατελείωτη ρευστότητα-χρέος απο την κεντρική τράπεζα πρός τους θεσμικούς κερδοσκόπους έχει γεννήσει αστρονομικές αποδόσεις που ξεπερνούν φυσικά την αληθινή παραγωγική οικονομία και τους ρυθμούς ανάπτυξης. Το φαινόμενο συνοδεύεται απο το ξύπνημα του πληθωρισμού και κάπου εδώ χάνεται η μπάλα για τους κατέχοντες γνώσεις οικονομικής θεωρίας ( όπως πχ. στην Τουρκία με τα ανορθόδοξα οικονομικά πειράματα των επιτοκίων και των μισθών απο τον Ερντογάν: υψηλή ονομαστική ανάπτυξη, φτωχοποίηση λόγω δυσθεώρητης ακρίβειας, υποτίμηση νομίσματος, δηλαδή η τέλεια ευκαιρία κινεζοποίησης της οικονομίας για τους ξένους κεφαλαιούχους-επενδυτές).

Αλλά ξαναγυρνάμε στον ηλεκτροκίνητο και πυραυλοκίνητο εκδημοκρατισμένο καπιταλισμό του Μασκ και στην απόλαυση – μέσα στην τουαλέτα του- που του παρέχει η αποστολή μηνυμάτων στο twitter. Ο πορσελάνινος θρόνος, όπως ονομάζει την παραδοσιακή για τον μέσο άνθρωπο λεκάνη, είναι η απόλυτη σημειολογία του πλέον ιδιωτικού τόπου απόλαυσης του κέρδους και της συσχέτισης χρήματος-περιττωμάτων. Είναι ο απόλυτος ιδιωτικός-βασιλικός χώρος κυριαρχίας και εξουσίας του πλούτου όπου μπορεί μέσω του smartphone να κοινοποιείται κάθε σκέψη του Μίδα προς τους ψηφιακούς υπήκοους της χρηματιστηριακής παραγωγής χάρτινης υπεραξίας.

Η αλήθεια είναι ότι σκεπτόμενοι λακανικά και μαρξιστικά θα λέγαμε ότι η υπεραξία συναντά την υπεραπόλαυση σε παγκόσμια ζωντανή μετάδοση. Στο καπιταλιστικό ασυνείδητο και στο μικροαστικό συλλογικό φαντασιακό των άμεσων συναλλαγών που παράγουν ηδονή κέρδους και αποστροφή ζημίας, μοιάζει σαν να βρίσκεται ο κάθε follower του Μασκ εκεί μέσα στην τουαλέτα του, δίπλα στον πορσελάνινο θρόνο του, όπου απολαμβάνει την βιολογική του ανάγκη και παράλληλα μας κατευθύνει προς το πλούσιο λαμπρό μέλλον με ηλεκτρικά ΙΧ και εκτόξευση διαστημόπλοιων στο σύμπαν…