Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

Καλά, τι κακός χαμός και αυτός με την καινούργια σειρά της γνωστής διαδικτυακής πλατφόρμας Netflix. Μάλλον καταλάβατε για τι μιλάω. Αναφέρομαι στο κορεάτικο σήριαλ Squid Game, το παιχνίδι του καλαμαριού, όπως μεταφράζεται στα ελληνικά, το οποίο μετράει ήδη εκατομμύρια θαυμαστές ανά τον κόσμο. Ναι ναι, ως σωστή φαν και ακόλουθος των τρεντ της εποχής, αποφάσισα να το δω, για να αποκτήσω και δική μου γνώμη περί τούτου.

Ας ξεκινήσω όμως από τα ολίγα «θετικά» της υπόθεσης. Ομολογώ πως η παραγωγή είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετική, υπερπαραγωγή θα την χαρακτήριζα, οι ηθοποιοί ένας και ένας, οι ερμηνείες δυνατές, καλά μέχρι εδώ.

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα…

Η γλώσσα. Παναγία μου, «έχασα το φως μου»… τα φωνήεντα να πετάγονται αριστερά δεξιά και αντί να τα συνηθίζω μετά από 20 λεπτά, νόμιζα πως έπαθα μια μινι κρίση πανικού. Ενός λεπτού σιγή εδώ και αμέτρητο σεβασμό σε όσους την μιλούν, την καταλαβαίνουν και αγαπούν αυτή την ιδιαίτερη γλώσσα…

Η υπόθεση, ενδιαφέρουσα μεν, βασισμένη σε κάτι που μας απασχολεί όλους λίγο πολύ, κάτι που μας βαραίνει και φαίνεται πως στην εποχή που ζούμε, έχει γίνει σχεδόν «δεδομένη». «Τα χρέη και πως να τα ξεφορτωθείτε γρήγορα»… καθαρά ουτοπικό θα μου πείτε και μάλλον πλησιάζει σε σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Έλα όμως που δεν είναι κωμωδία, αλλά δράμα, τίγκα στην βία και στον σουρεαλισμό σε αυτή την περίπτωση.

Πόσο παρανοϊκή η φαντασία του δημιουργού και του σεναριογράφου, για να μην πω για τον σκηνοθέτη, που σε αρκετές στιγμές νόμιζα πως βλέπω βίντεο κλιπ τίγκα στην ψυχεδέλεια και στα γεμάτα βία περιστατικά, ντυμένα με κλασική μουσική… Βέβαια, βρήκα αρκετές αναφορές σε γνωστούς ευρωπαίους και μη σκηνοθέτες, αν κρίνω από τα χρώματα και τα σχήματα που παίζουν πρωταρχικό ρόλο.

Και ο κακός, όπως όλοι οι κλασικοί κακοί, παίζει κρυφτό πίσω από μια μάσκα, καθισμένος σε κάποιο πολυτελέστατο έπιπλο, απολαμβάνοντας το  πιο σπάνιο (εννοείται) κονιάκ ή ουίσκι της αρεσκείας του, χαζεύοντας τους παίκτες του ανελέητου αυτού παιχνιδιού καθώς σωριάζονται νεκροί ο ένας μετά τον άλλο. Κάτι από James Bond δεν σας θυμίζει;

Αλήθεια τώρα, χίλιες φορές να δω μια κλασική ταινία τρόμου, με δράκουλες, βρικόλακες και ζόμπι που ρουφούν το αίμα του κοσμάκη σε κάποια φανταστική πόλη. Χίλιες φορές να βλέπω το κλασικό έπος του Jim Jarmusch „Only Lovers left alive“, τον κλασικό πια Freddy Krueger, το επικό Halloween του John Carpenter, ταινίες που έχουν λόγο και υπόσταση ακόμη και αν είναι «φευγάτες», αλλά δεν κατευθύνουν λανθασμένα τόσο κόσμο. Πολλά τα λάθος μηνύματα, χαμηλή η αντίληψη, απαίδευτο το μυαλό. Άποψή μου βέβαια…

Και όχι τίποτε άλλο, τόσοι φανατίστηκαν ήδη, άλλοι τρέχουν να κάνουν τατουάζ με τα σύμβολα της σειράς, άλλες νύχια, θα τρελαθώ!

Ζούμε στην εποχή της τρέλας, της μαζικής αποχαύνωσης, της αποθέωσης του trash, της αποθέωσης και λατρείας του κάθε πικραμένου και ανεγκέφαλης προσωπικότητας, καθώς έχουμε αγγίξει επικίνδυνα τα άκρα. Το νιώθετε; Σε αυτό το σημείο μηδέν βρισκόμαστε.

Δεν χάνω ποτέ την αισιοδοξία μου όμως. Α, όλα κι όλα. Επιμένω να πιστεύω σε ξεκαθαρίσματα, σε αλλαγές ριζικές, σε καλές κοινωνικές ανακατατάξεις, μόνο που γνωρίζω καλά πως αυτό θα πάρει πολλά χρόνια ακόμη και θα μετρήσει κάμποσα θύματα, δυστυχώς, μέχρι να ολοκληρωθεί και αν…

Θα συνεχίζω να αντιστέκομαι σε όλα αυτά πάντως τα χωρίς λόγο και αιτία ύπαρξη κοινωνικά φαινόμενα, στον φανατισμό, στον ρατσισμό, στην αποβλάκωση, στην ολοένα και μεγαλύτερη εκμετάλλευση σε όλα τα επίπεδα.

Δεν με νοιάζει πόσα επεισόδια ακόμη θα γυρίσει η κληρονόμος Paris Hilton μαγειρεύοντας, προσπαθώντας να πείσει τον κόσμο πως μπορεί, δεν με νοιάζει αν το Survivor κάνει υψηλή τηλεθέαση. Όλα έχουν και τα όριά τους, τον λόγο ύπαρξης που τους αρμόζει και το κοινό τους. Αρκεί να γνωρίζουμε τι κρύβεται πίσω από τις μάσκες και ποια είναι η θέση τους στο βάθρο της αληθινής ψυχαγωγίας. Μην το μεταφράζουμε και σε πολιτισμό…. εκεί το χάνουμε.