Χρήστος Μαγγούτας

Γκρινιάζουμε συνέχεια για τους μετανάστες ή λαθρομετανάστες στο Αιγαίο. Το Αιγαίο πάντα εκεί ήταν από χιλιάδες χρόνια δεν μετακινήθηκε στις μέρες μας. Και ήταν πάντα ο θαλάσσιος δρόμος που ένωνε Ανατολή με Δύση.

Στην Αθήνα οι μετανάστες (μέτοικοι) ήταν περισσότεροι από τους πολίτες κι όμως ποτέ η πόλη δεν κινδύνεψε από αυτούς, αντίθετα αποτελούσαν την κινητήρια οικονομική δύναμη της πόλης. Αυτοί χρηματοδοτούσαν στο μεγάλο βαθμό το στρατό, ήταν χορηγοί στα μεγάλα έργα, στις τριήρεις ή ακόμα και στα θεατρικά έργα.

Γιατί η Αθήνα είχε ψυχή και δε φοβόταν τον ξένο. Στην ουσία τον τιμούσε. Διαβάστε μερικά τυχαία ονόματα φιλοσόφων, επιστημόνων κλπ και θα εκπλαγείτε πόσοι από αυτούς ήταν από ξένες χώρες όχι πάντα ελληνογενείς. Και αν δεν έδωσαν στην Αθήνα κάποια οικονομική δύναμη, ίσως και να ήταν βάρος της πόλης, έφερναν κάτι σημαντικότερο: τη σοφία και τη γνώση τους που έκαναν την Αθήνα το Σχολείο της Ελλάδας. Χωρίς αυτούς η πόλη θα ήταν πολύ πιο φτωχιά και όχι μόνο οικονομικά. Αλλά ήταν η εποχή που οι Αθηναίοι έλεγαν: «Δε μας νοιάζει πόσοι είναι οι εχθροί, αλλά πόση ψυχή έχουν». Γιατί αυτοί είχαν ψυχή τόσο μεγάλη που έκαναν την Αθήνα και στη συνέχεια την Ελλάδα το Σχολείο της Ανθρωπότητας.

Επειδή πίστευαν ότι «Κι από τον πατέρα και τη μάνα και από όλους τους προγόνους τιμιότερο είναι η πατρίδα».

Αλλά σήμερα τι είναι η πατρίδα; Σήμερα είναι: «Εγώ θα σώσω το ρωμαίικο;» Δε σώζεται έτσι μια χώρα είτε έχει μετανάστες είτε όχι. Θα σαπίσει μόνη της από μέσα. Δε σώζεται από ένα λαό που φέρθηκε στην ίδια την πατρίδα του ως ο χειρότερος κατακτητής, όπου οι Εφιάλτες που έδωσαν γην και ύδωρ μπορεί να είναι η πλειοψηφία του λαού. Όπου η πατρίδα είναι να την κλέβεις και όχι να της προσφέρεις. Φυσιολογικό είναι να τρέμει τον μετανάστη όσο εξαθλιωμένος κι αδύναμος κι αν είναι, γιατί ο Νεοέλληνας είναι πιο εξαθλιωμένος και πιο αδύναμος, ψυχικά και ιδεολογικά.

Όχι δε μετακινήθηκε το Αιγαίο εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια. Το ίδιο είναι και θα είναι: ο δρόμος ένωσης δυο ομάδων πολιτισμών. Αυτός που μετακινήθηκε είναι ο Νεοέλληνας. Πού βρίσκεται τώρα κανένας δεν ξέρει. Αλλά και αν δε μετακινήθηκε, είναι άπατρις μέσα στην ίδια την πατρίδα του.

Σημείωση: Όταν χρησιμοποιώ τη λέξη «Λαός», εννοώ την πλειοψηφία των Ελλαδιτών ή Νεοελλήνων και όχι αυτούς –που δυστυχώς δεν είναι αρκετοί–, που αγωνίζονται «με δύναμη κι αγκώνα» για να τη βγάλουν απ’ το τέλμα.