Δημήτρης Κατσούλας

Η μαμά Rizziera δεν είναι πια κοντά μας για να μας τρατάρει με τα γλυκά που με τέχνη ετοίμαζε και ξετρελενόμασταν, ούτε για να μαγειρέψει όλων των ειδών τα καλά – και όχι μόνο για μας αλλά και για τους γείτονες ακόμη – κάτι το οποίο πολύ την ευχαριστούσε. Την τελευταία Κυριακή των διακοπών μας στην Ιταλία ( αφού η μαμά βρίσκεται χρόνια τώρα στον ουρανό) με μεγάλη της χαρά προθυμοποιήθηκε η αδελφή της Louka να μας κάνει το αποχαιρετιστήριο τραπέζι ενθουσιασμένη από τη μάζωξη και την παρουσία των παιδιών και εγγονών της εκλειπούσης πολυαγαπημένης της αδελφής.

Έψησε λοιπόν μπριζόλες στη σχάρα και λουκάνικο χωριάτικο, κοτόπουλο φιλέτο στο τηγάνι χωρίς λάδι, παρά μόνο με λεμόνι και μουστάρδα και κατσικάκι στον φούρνο με στρογγυλές πατάτες σκέτη απόλαυση! Τέλος, για τα παιδιά συμπληρωματικά έκανε τρείς τέσσερις τηγανιές με μυρωδάτους, πλακωτσούς κεφτέδες.

Στρωθήκαμε όλοι στο υπαίθριο τραπέζι με όρεξη, χαρές, γέλια και πειράγματα μέχρι του σημείου όπου κάποια στιγμή αναζητούσαμε όλοι την καλύτερη θέση στο χορτάρι, στις αιώρες και τα αναπαυτικά καθίσματα του κήπου μη τυχόν και χωνεύαμε από την αλόγιστη κραιπάλη στην οποία πριν λίγο είχαμε επιδοθεί…

Κι ενώ οι ηλικιωμένοι άνθρωποι συνήθως χορταίνουν γρήγορα, τα παιδιά πέραν του ότι ποτέ δεν τρώνε μέχρι σκασμού, έχουν και τη διάθεση μετά το φαγητό να το ρίχνουν στο παιχνίδι – πράγμα το οποίο επεδίωξαν και τούτη τη φορά – ζητώντας από την γιαγιά Louka να τους φτιάξει αμάδες. Αμάδες; Αναρωτήθηκε η γιαγιά. Πού να βρω τις αμάδες εδώ στο χορτάρι και στην εξοχή, τους λέει. Στα παιδιά καθόλου δεν άρεσε η απάντηση της γιαγιάς, νόμισαν προς στιγμή ότι χάνουν το παιχνίδι, μέχρι που η μικρή Rozalina με το πεντάμορφο μουτράκι ρίχνει την ιδέα να χρησιμοποιήσουν τους πλακωτσούς κεφτέδες που περίσσεψαν στη γυάλινη πιατέλα για αμάδες! Η γιαγιά- παρά το ότι είναι ψύχραιμη- χάνει την ηρεμία της, κιτρινίζει, ασπρίζει, κοκκινίζει, ξεροκαταπίνει και βγάζει καπνούς από τα αυτιά! Η μικρή Rozalina όμως βρίσκει τον τρόπο να την καθησυχάσει χαρίζοντάς της το πλατύτερό της χαμόγελο. Είναι η στιγμή που τα νεύρα καλμάρονται, η ατμόσφαιρα ηρεμεί και όλα μαζί τα παιδιά τρέχουν προς την κουζίνα, ενώνουν τρία τραπέζια κι αρχίζουν το παιχνίδι με τους κεφτέδες. Πόλεμος από φωνές, γέλια και επιδεξιότητες στο παιχνίδι που τώρα αρχίζει με πείσμα, περίσκεψη και τεχνική. Κάθε αμάδα που πετούν και πετυχαίνει τον στόχο της θεωρείται κέρδος, άραγε πρέπει και να καταναλωθεί από τον παίχτη που έκανε την ρίψη. Κατά αυτόν τον τρόπο και οι γονείς βρίσκουν την ηρεμία τους και τα παιδιά ξετρελαίνονται με τους ευωδιαστούς από μαϊντανό και μπαχαρικά κεφτέδες τους. Όλοι μένουν τελικά ευχαριστημένοι, περισσότερο όμως οι γονείς όπου έστω και με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά τους βάζουν δυο μπουκιές παραπάνω στο στόμα τους και καθόλου δεν τους ενοχλεί εάν οι κεφτέδες είναι ποτισμένοι στο λάδι και γίνονται τα ρούχα τους σκέτες λαδωματιές. Όσον αφορά δε στη γιαγιά Louka, τι να πει κάποιος όπου σε αυτή έλαχε ο κλήρος να τακτοποιήσει ξανά από την αρχή ένα ολόκληρο “στρατόπεδο” μετά την ταραχώδη “επιδρομή” που έγινε στην κουζίνα βάζοντας εκ νέου σε τάξη τα εναπομείναντα “πολεμοφόδια”, σουλουπώνοντας ταυτόχρονα όπως λάχει και γρήγορα γρήγορα τους λαδωμένους σαν ποντικούς “στρατιώτες”- “μαχητές” με ό,τι πρόχειρο έβρισκε τη στιγμή εκείνη..