Δημήτρης Κατσούλας

Κι όταν έφθανε η ώρα κάθε ν’ αποχωριστώ τη μάνα μου για το σχολείο μικρός σαν ήμουν – αφού με είχε εφοδιάσει με το χαρτζιλίκι μου, την κολώνια μου ‘’μια σταγόνα πίσω από το κάθε αυτί να μοσχοβολάς αλλά να κάνουμε και οικονομία’’, μου τραγουδούσε εκείνο το τραγούδι για τον αμαξά που πρέπει να πηγαίνει: ‘’σιγά αμαξά μου σιγά, σιγά την άμαξα…’’ σε μια παραλλαγή του ‘’σιγά μικρό μου σιγά, σιγά στο δρόμο σου…’’, κι όλο ερωτούσα τι εννοούσε χωρίς να παίρνω απάντηση σαφή. Μόνο ένα αόριστο: ‘’Για τα σιγανά ποτάμια παιδί μου μιλάω, εσύ δεν έχεις καμία σχέση με αυτά ακόμα, μόνο να τα προσέχεις όταν μεγαλώσεις…’’.

Και περνούσαν τα χρόνια, και περνούσε ο καιρός ώσπου κάποια ημέρα απαίτησα ν’ ακολουθήσω τον πατέρα μου στο μύλο, όπου φορτωμένο το γαϊδουράκι μας με δυο σακιά σιτάρι θα τα πηγαίναμε για άλεσμα. Πρωτίστως, από περιέργεια παιδική ήθελα να έβλεπα πώς τα πέτρινα λιθάρια το έσπαζαν και γινόταν αλεύρι. Με καμάρι εξ άλλου θα περνούσα και το ξύλινο γιοφύρι χωρίς κανένας φόβος να με κυρίευε για το βάθος του ποταμού ο οποίος ήρεμος και ήσυχος κυλούσε αποκάτω.

Επειδή ανέκαθεν η προστασία του περιβάλλοντος υπήρξε πρόβλημα και τα απόβλητα ο καθείς τα άδειαζε όπου τον βόλευε, δυο φορτηγά με πέτρες από τον απέναντι δρόμο που κατασκευαζόταν, μονομιάς άδειασαν τις καρότσες τους στον ποταμό. Ένας εκκωφαντικός θόρυβος με έκανε να βουλώσω τ’ αυτιά μου, το αγριεμένο νερό άρχισε να αφρίζει, να φουσκώνει και να βουίζει επικίνδυνα, απειλώντας να φθάσει ως το ύψος του ξύλινου γεφυριού όπου εκείνη τη στιγμή το περνούσαμε, απειλώντας να μας καταπιεί.

Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα της μάνας μου το τραγούδι που μου έλεγε κάθε πρωί πριν το σχολείο: ‘’Σιγά μικρό μου σιγά, σιγά στο δρόμο σου…’’, κατανοώντας πλέον τη σημασία που πρέπει ν’ αποδίδουμε αλλά και να φυλαγόμαστε από τα πάσης φύσεως σιγανά ποταμάκια όταν αρχίσουν να στριμώχνονται διότι τότε αγριεύουν και καθίστανται επικίνδυνα.