Κάθε βιασμός, όπως άλλωστε και κάθε έγκλημα, διαθέτει το δικό του κωδικό προσέγγισης και ερμηνείας. Ακόμα κι όταν, για λόγους μεθοδολογίας, κατηγοριοποιούνται ή ομαδοποιούνται κάποια εγκλήματα π.χ. ‘κατά της γενετήσιας ελευθερίας’, τούτο δεν σημαίνει ότι οι διαπραχθέντες βιασμοί έχουν τον ίδιο κοινωνικό συμβολισμό, αντανακλούν τις ίδιες διαπροσωπικές σχέσεις ανάμεσα σε δράστη και θύμα ή τελέστηκαν κάτω από τις ίδιες συνθήκες.

Οι βιασμοί που είδαν το φως της δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό [δεδομένου ότι ‘ο σκοτεινός αριθμός’ είναι υπερπολλαπλάσιος] επιβεβαιώνουν αυτή την άποψη.

Ένας υπότροπος [καθ’έξιν;] βιαστής, κάποιοι καταχρώμενοι δημόσιο αξίωμα ή την αδυναμία των θυμάτων, νεαροί που ‘το παίξαν’ σκληρά αντράκια συνιστούν περιπτώσεις που πρέπει να μας οδηγήσουν σε διαφορετικές εγκληματολογικές αναλύσεις ως προς το προφίλ του δράστη.

Αν κοινός παρονομαστής στην εγκληματική πράξη του βιασμού [συχνά κατά θυμάτων αγνώστων στον δράστη]παραμένει η σκληρότητα, ή έλλειψη οίκτου και η οιονεί-εχθρότητα κατά του γυναικείου φύλου, που εκφράζονται με τη φυσική/σωματική βία κι αν η πράξη αυτή εμπεριέχει, συνειδητοποιημένη ή μη, μία περιφρόνηση στο γυναικείο σώμα, το οποίο υποβαθμίζεται σε αντικείμενο ηδονής, οι αναπαραστάσεις για κάθε δράστη δεν ομοιάζουν πάντοτε.Ενώ δηλαδή τα θύματα βιώνουν με τον ίδιο, χρόνιο τραυματικό, τρόπο την εκ-βιασμένη προσωπικότητά τους και την δολοφονημένη ψυχική τους υπόσταση, οι δράστες κινητοποιούνται από διαφορετικά κίνητρα.Άλλοι αυτοχαρακτηρίζονται μάγκες που ουδεμία τους αντιστέκεται, άλλοι έχουν μία ιδιοκτησιακή αντίληψη για τις γυναίκες υπαλλήλους των, άλλοι νομίζουν ότι η εξουσία τους τούς παρέχει το δικαίωμα [sic] να επιβάλλουν κατά πάσης τις σεξουαλικές τους ορέξεις, άλλοι εκμεταλλεύονται την εμπιστοσύνη νεαρών κοριτσιών, άλλοι έχουν ψυχικοερωτικές διαταραχές. Οι περισσότεροι πάντως στερούνται ηθικών φραγμών και κοινωνικών αναστολών , εντάσσοντας την κουλτούρα βιασμού σε μία κουλτούρα βίας, η οποία είχε ανασταλεί λόγω εγκλεισμού κι επανέρχεται τώρα με την εκτόνωση απωθημένων κι απρόκλητες επιθέσεις κατά ανυπεράσπιστων θυμάτων. Δεν είναι όμως όλες οι περιπτώσεις όμοιες. Οι μακροχρόνιοι βιασμοί από συγγενείς ή πρόσωπα υπεράνω υποψίας[!] δεν ερμηνεύονται με βάση το μοντέλο ‘αποστέρηση-επιθετικότητα’, αλλά με αναφορά σε μία σταθερά νοσηρή αντίληψη του βιαστή ‘περί κατοχής του σώματος και της ψυχής του θύματος’ δι’ ιδίαν χρήσιν.

Πέραν συνεπώς των ποινικών ευθυνών, η Πολιτεία οφείλει να ιδρύσει νέες δομές υποστήριξης των θυμάτων και να ετοιμάσει νέα προγράμματα ενημέρωσης/ευαισθητοποίησης για το χώρο της Εκπαίδευσης, η Κοινωνία οφείλει να μην κλείνει τα μάτια ή να κατανέμει ενοχές και στους δύο[sic] και ο καθένας από εμάς οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι ο βιασμός δεν είναι μιά κακιά στιγμή υπερβολικού ανδρισμού αλλά μία βαρβαρότητα του πολιτισμού και του ανθρωπισμού μας.

ΥΓ.: Τα ΜΜΕ οφείλουν ν’αποφεύγουν τον τριτογενή τραυματισμό του θύματος [πρώτος η πράξη, δεύτερος η δίκη, τρίτος ο διασυρμός με τη δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων]

ΥΓ2.: Οι γονείς των νεαρών βιαστών, ιδίως των αναμεμειγμένων σε πράξεις ομαδικού βιασμού, πού ακριβώς βρίσκονται;

ΥΓ3: ’’Άλλο οι τύψεις, άλλο οι ενοχές

κι ανάμεσά τους

η πίστη της αυτοεκτίμησης δυσεύρετη’’ [Εύη Μελά-Αλεξιάδη,Αποτυπώματα]