Πώς τα φέρνει καμιά φορά του ‘καιρού το ρέμα’.
Σκαλίζοντας χθες μέσω του ‘γιου-τιουμπ’ παλιά βιντεάκια από την αειθαλή εκπομπή «Στην υγειά μας», έπεσα σε κάλεσμα γνωστών δημοσιογράφων (και παλιών μου φίλων) με πιο εντυπωσιακές φιγούρες εκείνες του Γιάννη Δημαρά και του ‘γίγαντα των Εξαρχείων’ Ανδρέα Μαζαράκη. Τους οποίους ο πονηρός Σπύρος Παπαδόπουλος τους είχε βάλει κοντά του για να κλέψει κάτι από την δημοφιλία τους. Στην πρόχειρη πίστα ο συγκλονιστικός Νίκος Δημητράτος είχε πιάσει το μικρόφωνο, έτοιμος να αποδώσει τους καρπούς της προικισμένης φωνής του. Μιλάμε για τον εκφραστικότερο, ίσως, ερμηνευτή των κορυφαίων συνθετικών στιγμών του Ξαρχάκου. Ο οποίος, σίγουρα ταλαιπωρημένος από πρόβλημα υγείας που τον βασάνιζε, άρχισε με την «Ελευσίνα» του Μούτση σε στίχους του κορυφαίου Νίκου Γκάτσου. Τότε προέκυψε η έκπληξη, καθώς πετάχτηκε στην πίστα να χορέψει ο συνάδελφος Άρης Σκιαδόπουλος. Σοβαρός, χωρίς τσαλιμιές και φιοριτούρες, οι αργές κινήσεις του θύμισαν το αντίστοιχο βαρύ χορευτικό εκείνου του μόρτη που είχε νταλγκά με την τραγουδίστρια στο «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρη. Χειροκροτήθηκε!
Τον γνώριζα πολύ καλά τον Σκιαδόπουλο και τον παραδεχόμουνα σε ό,τι έκανε ως ενεργός ρεπόρτερ στη δύσκολη δουλειά μας στο Συγκρότημα, αλλά και μετά –ως απόμαχο- στα συγκλονιστικά ντέρμπι σκακιού με τον Θόδωρο Σγουρδαίο και τον Νίκο Μακρίδη στο καφενείο της ΕΣΗΕΑ, κάποια πρωϊνά στην Ακαδημίας 20, που διαρκούσαν ως αργά το απόγευμα.
Και τώρα τι;
Ερημιά και σιωπή. Το κτίριο της ΕΣΗΕΑ παγωμένο και βουβό. Οι παλιοί μας φίλοι –και ως ένα σημείο δάσκαλοι στο χώρο μας- «έφυγαν» με εισιτήριο «χωρίς επιστροφή». Σγουρδαίος, Μπόμης, Παντούρης, Μπετινάκης, Σπύρος Κομίνης, Λογαράς, Παπαγιώργης, Κοροβέσης, Τζαναβάρα, Σκιαδόπουλος…
‘Ολοι τους με καντάρια ήθους και αξίας` στοιχεία που όλο και «λιγοστεύουν» σε μια δημοσιο-γραφική εποχή φόβου, διαπλοκής, αυτολογοκρισίας και απαράδεκτου ‘προσκυνήματος’…