Μανώλης Δημελλάς

Μοιάζουν, τα πρόσωπα τους θυμίζουν καθρεφτίσματα πάνω σε στλιπνά αντικείμενα ή, πιο καλά, αντανακλάσεις σε ακίνητα γυαλιστερά υγρά που καμιά φορά βγάζουν μια περίεργη οσμή.

Οι ιδεολογίες πέταξαν, ταξίδεψαν πιο μακριά από κάθε άλλη φορά, τώρα οι ταυτότητες των περισσοτέρων «συντρόφων» γράφουν επίσημα και φαρδιά-πλατιά «Μνημονικακός-Συστημικός» και οι κάτοχοι καμαρώνουν για τα καλιμέντα τους. Κι όποιος διαφωνεί και γράφει «Αντιμνημονιακός», αυτός υπόσχεται λύσεις δίχως φόβους και αγωνίες, αφού η τρομοκρατημένη κοινωνία ήδη έχει ψηθεί και από καιρό έχει διαλέξει δρόμο.

Το παράδοξο δεν είναι το γνωστό, είναι αλήθεια λίγο μεταμορφωμένο, δίπολο σχήμα που επιμένει για την πρωτιά και τις 50 καρέκλες του συφωνημένου εκλογικού πριμ.

Μα η υπόθεση για το 3ο πόστο γεννά τα αληθινά μεγάλα ζόρια.

ΑΝδεν εκλεγεί κάποιο από τα μικρότερα κόμματα που δείχνουν την προθυμία τους να γίνουν δεκανίκια και να στηρίξουν για τη «σωτηρία» μας τότε οι δυο μεγάλοι μονομάχοι (λέμε τώρα) θα αναγκαστούν να αγκαλιαστούν και να αφήσουν στην άκρη φάλτσες διαφωνίες και συναισθηματικά τσιτάτα που δεν πείθουν ούτε τα τετράποδα που ακόμη δεν έχουν δικαίωμα ψήφου. Και, όμως, έτσι θα κάψουν τη υποθετική διαφορετικότητα τους.

Ακόμη χειρότερες είναι οι μεταμορφώσεις των ψηφοφόρων, όποιον υποψήφιο κι αν διαβάσεις ή τον ακούσεις, σίγουρα θα αισθανθείς πως σου μοιάζει, σα να είναι ένα κομμάτι από τις σάρκες σου.

Νέοι και παλιοί δεν απαντούν παρά μιλούν σιβυλλικά και δείχνουν τη κατάντια, που δεν υπήρχε περίπτωση οι ίδιοι να ζήσουν, χρησιμοποιούν υποθετικές σκέψεις που ακούς στα καφενεία κι έπειτα χαμογελούν, μάλλον από αγωνία και ιδρώνουν στην πιθανή σκέψη μιας αποτυχίας.

Οι εκλογές με πρωταγωνιστές όχι τους πολιτικούς μα τους καθρέφτες και τις δαιμονικές αντανακλάσεις τους είναι γεγονός.

Το μόνο που αλλάζει είναι οι κορνίζες, σήμερα αυτές έχουν τον πρώτο λόγο.