Είμαι πεπεισμένος και το λέω σε σας, ιατρικές αυθεντίες, πως κάπου κάνετε λάθος.

Βαρέθηκα να σας ακούω να μου λέτε «δεν έχεις τίποτα», «είναι ψυχολογικό»… κι αν δεν είναι;

Πώς μπορώ να πιστέψω εσάς και όχι τις αισθήσεις μου, τη διαίσθησή μου και τον εαυτό μου;

Με αποκαλείτε παράφρων, όχι εγώ είμαι ρεαλιστής, ή μάλλον υπερβολικά ρεαλιστής.

Επικεντρώνομαι στο σώμα μου, στις αλλαγές του φοβούμενος πως θα με προδώσει, όπως άλλα σώματα πρόδωσαν άλλους ανθρώπους, δικούς μου ανθρώπους.

Νιώθω τόσο μόνος, τόσο διαφορετικός μέσα στο δράμα μου, που εσείς αποκαλείτε φανταστικό.

Ο φόβος για τη νόσο, όμως, είναι κι αυτός μια νόσος. Θυμώνω κι απογοητεύομαι στην προσπάθειά μου να διαγνώσω εγώ την ασθένειά μου, μη έχοντας σε σας εμπιστοσύνη.

Ναι, σας κατηγορώ όλους για την ανεπάρκειά σας να με καταλάβετε και να με φροντίσετε, όπως κατηγορώ και μένα για την αδυναμία μου να συνειδητοποιήσω αν φοβάμαι περισσότερο την αρρώστια ή το ότι είμαι ακόμα υγιής… αν είμαι.

Σας παρακαλώ, προσέξτε με επιτέλους, δεν είμαι καλά και σε αυτό το «δεν είμαι καλά» δώστε όποιο όνομα θέλετε. Κάντε με ν’ αμφιβάλλω για τις καταστροφικές σκέψεις μου. Μιλήστε τη γλώσσα μου συγγενείς, ειδήμονες και φίλοι. Κάντε με να σταματήσω αυτή την ανεξέλεγκτη, καταστροφική ερμηνεία του φυσιολογικού.

Ξέρω πως σας κουράζω, αλλά είμαι τόσο αγχωμένος. Βιώνω μια συνεχή δυσαρέσκεια για μένα, για τις συνθήκες που ζω. Περιορίζω τον εαυτό μου σκεπτόμενος το «τραγικό» μέλλον μου και το παρόν απλά περνάει καταθλιπτικά δίπλα μου.

«Υποχόνδριο», έτσι με φωνάζετε και μάλλον αυτό είμαι. Μετουσιώνω βαθύτερες ανησυχίες μου σε σοβαρές ασθένειες. Δεν συνδέω ποτέ τα σωματικά μου συμπτώματα με το ασταθές ψυχολογικό μου υπόβαθρο. Σχεδόν περήφανος για την ημιμάθειά μου, απορρίπτω διαγνώσεις που δεν συμμερίζονται τους φόβους μου.

Αισθάνομαι ματαίωση ψάχνοντας πάντα αυτό το κάτι που λείπει στη ζωή μου. Αισθάνομαι, όμως, κι ενοχές γιατί δεν εκτιμώ αυτό το κάτι που αντιθέτως έχω στη ζωή μου.

Αυτογνωσία, αυτό χρειάζομαι. Να βρω το κουράγιο να με δω στα μάτια χωρίς το φίλτρο της υποτιθέμενης ασθένειας. Να βρω το κουράγιο να μου πω και να σας πω ότι αυτά ή εκείνα δεν μ’ αρέσουν, ότι αυτά θέλω, ότι πολλά μπορώ.

Να βρω το κουράγιο να επικοινωνήσω με τη συναισθηματική μου «γύμνια» χωρίς ως άλλος Δον Κιχώτης να παλεύω με ανεμόμυλους που μόνο εγώ θεωρώ δράκους.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr