Η Μάρω Κακαβέλα είναι Μηχανολόγος Μηχανικός και ήταν υποψήφια ευρωβουλευτής με το ΠΟΤΑΜΙ.

Εσύ, ποιανού είσαι; Η γνωστή επωδός που με ακολουθούσε για χρόνια όταν βρισκόμουν στα πατρογονικά. Σ’ εκείνα τα μέρη η γραμμή του αίματος είναι πάντα θηλυκή. Οπότε όταν απαντούσα του Γιώργη του Κακαβέλα, έπρεπε να προσθέσω πάραυτα, ότι ήταν γιός της Μαρίας του Λυκάκη, ειδάλλως, η ταυτότητά μου ήταν λειψή και ανέσωστη. Όμως για μένα, που ζω μια θάλασσα μακριά, αυτή η προγονική αλυσίδα δεν με αφορούσε. Αυτός ο ομφάλιος λώρος ποτέ δεν με στένεψε στο λαιμό, κι αφού οι γονείς μου είναι πλέον δύο ακόμα ονόματα σκαλισμένα στο μάρμαρο ενός οικογενειακού τάφου, δεν έχει πια καμία σημασία, ούτε γι’ αυτούς, ούτε και για τους άλλους αν εγώ κάποτε εγώ υπήρξα η κόρη του Γιώργη και της Γεωργίας. Στην δική μου την γενοκτονία, το επίθετο δεν έπαιξε ποτέ κανένα ρόλο, ήμουν ελεύθερη να χαράξω πορείες και να επιλέξω στρατόπεδα και πολιτικές θέσεις χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτήσω σε κανέναν ξένο. Κι όταν πλέον συμβιβάστηκα μ’ αυτήν την προσωπική μυθολογία και γενεαλογία και πάλι παρέμεινα ανώνυμη, και σήμερα το επίθετο μου το φέρω ως παράσημο αποκτημένο από δικούς μου ιδιωτικούς πολέμους, υπογράφοντας έτσι τις όποιες μου πράξεις απαλλαγμένη από ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία. Κι έτσι άτεκνη όπως επέλεξα να είμαι, δεν πρόκειται να κληροδοτήσω υποχρεωτικά τίποτα στην επόμενη γενιά. Όμως καταλαβαίνω και τους άλλους, εκείνους που δυσκολεύονται να χωρέσουν το εγώ τους στα στενά παπούτσια των προπατόρων τους, που αγωνίζονται με νύχια και με δόντια να ξεπεράσουν τον ίσκιο που τους βαραίνει, και συχνά-πυκνά σ’ αυτήν την απέλπιδα προσπάθεια ξεπερνούν τα όρια και αδικούν τον εαυτό τους. Γιατί αυτοί στην ερώτηση, εσύ ποιανού είσαι, κάποιες φορές στην ζωή τους απάντησαν όλο καμάρι και έπαρση , του Τάδε, που ήταν ο πρώτος του χωριού και που η λάμψη τους μας θάμπωνε όλους. Και σκέφτομαι πόσο βαρύ φορτίο είναι αυτή η λέξη που ακολουθεί το βαφτιστικό μας, που μας ετεροκαθορίζει και έτσι αυθαίρετα και ανεξέλεγκτα επιλέγει λεωφόρους και στενά χωρίς να νοιάζεται για το ποιοι είμαστε πραγματικά, ή ποιοι θα θέλαμε να γίνουμε, έστω. Κι έτσι που πρέπει κάθε ώρα της μέρας μπροστά στον όχλο που περιμένει είτε να τους ξεσκίσει είτε να τους ζητωκραυγάσει, να αποδεικνύουν ότι δεν καταχράστηκαν τον μύρο και την σμύρνα, νομίζω ότι ίσως κάποιες στιγμές να ευχήθηκαν την ανωνυμία και την ανυπαρξία κάποιου σαν εμένα, που καλά προφυλαγμένη στην ιδιωτικότητα και την ασφάλεια ενός περίκλειστου περίγυρου, μπορώ να λέω και να γράφω ότι θέλω χωρίς να κινδυνεύω να κρεμαστώ στα μανταλάκια ή να ανυψωθώ στους αιθέρες. Ευχές και κατάρες τα επίθετα μας, γι’ άλλους μικρότερες και γι’ άλλους μεγαλύτερες. Και όπως λένε και στα μέρη μου, ξα τους!

Εν Αθήναις, 15 Δεκεμβρίου του μη σωτηρίου έτους 2020

Θα το βρείτε: σε “Πολιτεία”, “Πρωτοπορία” Αθήνας-Θεσσαλονίκης-Πάτρας, “Ιανός” Αθήνας και Θεσσαλονίκης, και σε όλα τα βιβλιοπωλεία της Ελλάδας και του εξωτερικού που θα ζητηθεί σε 2-5 ημέρες. β) ΗΠΑ μέσω του “Εθνικού Κήρυκα”. γ)στις εκδόσεις Φίλντισι on line, με μειλ ή τηλεφωνικά 210 65 40 170 – [email protected]

όλα τα συγγραφικά έσοδα θα διατεθούν σε οικογένειες με παιδικό καρκίνο.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr