* Ο Καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης

Η χώρα διέρχεται μια μεγάλη και παρατεταμένη κρίση. Μια κρίση πίσω από την οποία κρύβονται η πολιτική αναξιοπιστία των μεγάλων κομμάτων (που κυβέρνησαν με πελατειακά τεχνάσματα 40 μεταπολιτευτικά χρόνια), η ανομία και η ατιμωρησία ενός κατεστημένου χωρίς ίχνος εθνικής συνείδησης και δημοσίου συμφέροντος, η έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς της Δημοκρατίας, ίσως και η ευρωπαϊκή «Ιερά Συμμαχία».

Σ’ αυτήν τη σοβούσα εθνική, κοινωνική και αξιακή κρίση που θέτει σε αμφισβήτηση την ίδια τη Δημοκρατία το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν είχε τις δυνάμεις να ανταποκριθεί στον ρόλο του.

Η σύγχρονη Αριστερά έχει λοιπόν σήμερα τη μεγάλη ευκαιρία να προβάλλει το αίτημα της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ.

• Αλλαγή πολιτικού σκηνικού, πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων, πολιτικής λειτουργίας.

• Αλλαγή στο μοντέλο κοινωνικής προστασίας (με ομπρέλες και συμμαχίες τοπικού και συνεργατικού χαρακτήρα προς όφελος των ασθενέστερων).

• Αλλαγή στο περιεχόμενο και στην έννοια του Εθνικού Δημοσίου Συμφέροντος.

• Αλλαγή του ίδιου του Κράτους γιατί χωρίς σοβαρό Κράτος ούτε η Δημοκρατία ούτε τα δικαιώματα μπορούν να εμπεδωθούν.

Για να συμβούν όμως αυτά πρέπει η Αριστερά να υιοθετήσει το ενιαίο τρίπτυχο:

1. Οραμα για μια κοινωνία συνευθύνης, εμπιστοσύνης, ελευθερίας.

2. Κίνημα για μια συνεχή παρουσία των συλλογικών φορέων και της κοινωνίας των πολιτών.

3. Διαχείριση για ενεργή, διαφανή και λογοδοτούσα αριστερή διακυβέρνηση σε όλους τους θεσμούς που αναθέτει ο λαός.

Η Αριστερά έχει ιστορικό, πολιτικό και ηθικό χρέος να μας δείξει τι το διαφορετικό ξέρει να κάνει. Πώς απαντάει στην πράξη στην κρίση Κράτους και Κοινωνίας, Ελλάδας και Ευρώπης.

Μάθημα πολιτικού ρεαλισμού, αριστερού ευρωπαϊσμού, οικολογικής ευαισθησίας και διαχρονικών αξιών ανθρωπισμού και αλληλεγγύης για αριστερούς και λιγότερο αριστερούς. Με την ευθύνη της διακυβέρνησης, της Κυβερνώσας Αριστεράς.

Ο λαός της Αριστεράς δεν ενδιαφέρεται για τους μικροκαυγάδες, τις μικρότητες, τις μικροφιλοδοξίες.

Είναι η ώρα για το μεγάλο άλμα πάνω από τις ήττες του παρελθόντος και τις συνήθεις δια-σπαστικές διαδικασίες.

Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει ούτε βολική αριστερά (που είναι πρόθυμη να συνεργαστεί με οποιονδήποτε για να παραμείνει «κυβερνώσα»), ούτε διαβολική αριστερά (που συνωμοτεί και κινητοποιεί σκοτεινές δυνάμεις).

Η μήτρα της Αριστεράς είναι η ίδια. Οι πατριωτικοί, εθνικοί, πολιτικοί, κοινωνικοί αγώνες με τον λαό για τον λαό.

Ο έλεγχος των αριστερών πολιτικών δεν μπορεί όμως να γίνεται με ιστορική αυτο-αναφορικότητα. Πρέπει να γαλβανιστεί μέσα στο αμόνι των ανασυνθέσεων και στο εκστρατευτικό σώμα των ανοικτών οριζόντων και των ανοικτών συνεργασιών και όχι της κλειστής (περικυκλωμένης ή και αγκυλωμένης) εσωστρέφειας.

Μέχρι να μελετήσουμε και ν’ αποφανθούμε για το ποιο είναι το γνήσιο πρόσωπο της σύγχρονης ευρωπαϊκής αριστεράς (και ποιος είναι ο «καθαρός Ελληνας αριστερός»), θα ’χουμε χάσει το ιστορικό momentum και θα ’χουμε σπαταλήσει το ηθικό πλεονέκτημα της αθωότητας (λόγω μη συμμετοχής στη διακυβέρνηση).

Η Αριστερά δεν είναι λέξεις, τσιτάτα ή ιερατεία.

Η Αριστερά δεν τρέφεται από τις συνωμοσιολογίες των «κακών άλλων».

Αριστερά σημαίνει δημόσιο συμφέρον και όχι ισορροπία εσωτερικών κομματικών συσχετισμών.

Αριστερά σημαίνει ελευθερία με ευθύνη, δικαιώματα και ασφάλεια όλων και όχι «νέες διακρίσεις των πολιτών».

Αριστερά σημαίνει δημιουργία και όχι καταστροφή.

Αριστερά σημαίνει σεβασμός στους θεσμούς μέχρι αυτοί ν’ αλλάξουν και όχι ασυδοσία γκρουπούσκουλων που αυτοαναγορεύονται σε «φρουρούς της επανάστασης».

Αριστερά σημαίνει ατομικό ήθος και προσωπική ευθύνη (ακόμα και μέσα στα συλλογικά όργανα) και όχι μέτρημα «ανεύθυνων κουκιών».

Αριστερά σημαίνει σήμερα εναλλακτική πρόταση εξουσίας και όχι «επένδυση» σε αντι-εξουσιαστικές κορώνες.

Η Δημοκρατία μας δεν νικιέται από τα ευρωπαϊκά μπλοκ συσχετισμών, αλλά μπαίνει σε κίνδυνο όταν πάμε να αναπτύξουμε εμείς οι ίδιοι θεωρίες παιγνίων επί χάρτου (ίσως και μέσω χαρτορίχτρας).

Γνωρίζουμε ότι ζούμε –ως μικρή χώρα– στο μεταίχμιο των ασυμμετριών των άλλων, γι’ αυτό και επί αιώνες ισορροπούμε με βάση τις μελετημένες γεωπολιτικές μας κινήσεις (στα κενά των ισχυρών).

Ποιο είναι άραγε σήμερα το εθνικό στρατηγικό σχέδιο επιβίωσης;

Δεν πρόκειται για θέμα αξιοπρέπειας, σεβασμού ή αξιοπιστίας, αλλά για επιλογή εθνικών στόχων.

Αυτό το σχέδιο θα το εκπονήσουμε μόνοι μας. Τόσο λίγοι αλλά και τόσο πολλοί όταν συνειδητοποιήσουμε ποιος είναι ο βασικός εθνικός κίνδυνος και όχι ποιον ορίζουμε ως βασικό εσωτερικό πολιτικοϊδεολογικό αντίπαλο.

Το «αλλού, αλλιώς, άλλοτε» δείχνει αμηχανία (ίσως και αφέλεια) που προσιδιάζει σε θρησκεία και όχι σε πολιτική υπέρ του πάσχοντος λαού στον καιρό της κρίσης.

Υ. Γ. : Ερώτημα προς διαφωνούντες: Οταν το αεροπλάνο βρίσκεται μέσα σε καταιγίδα, ποιος το ελέγχει; Ο πιλότος ή η πλειοψηφία των επιβατών έπειτα από σχετική ψηφοφορία;