Ηλίας Καραβόλιας 

Φαίνεται ότι τελικά υπήρχαν εναλλακτικές…. λύσεις! Ηacking των ΑΦΜ για ένα παράλληλο τραπεζικό σύστημα με ψηφιακό μη τραπεζικό νόμισμα, έκδοση των περίφημων υποσχετικών IOUs αλλά μέχρι και ….κατάληψη(!) του Νομισματοκοπείου για να κόψουν χρήμα, αφού πρώτα θα έκαναν κατάσχεση στα 22 δις της Τράπεζας της Ελλάδος (απλά δεν κατάλαβαν οτι αυτά τα 22 δις δεν είναι ρευστό, αλλά χρεόγραφα…)

Η digital εκδοχή της οικονομίας- από τον εμμονικό της e-currency και shadow banking αγοράς -Βαρουφάκη, συνάντησε την κολλεκτιβιστική εκδοχή της οικονομίας από τον Λαφαζάνη και τέμνονται με την φθηνή επαναστατική ρητορική -ντυμένη με συνταγματικό λόγο και κοινοβουλευτική δράση(επιτροπές “αλήθειας”) – της πάσχουσας από σύνδρομο αυταρχικής ναρκισσιστικής αρχηγομανίας, Ζωής.

Ένας θίασος φαντασιακής εφόδου στα ανάκτορα του σημειοκαπιταλισμού, ένας απίστευτος συνδυασμός χαρακτήρων και ιδεολογικοποιημένων παραισθήσεων (νεοκομμουνιστών εκτός πραγματικότητας που συναντούν την κοσμοπολίτικη νεοκεϋνσιανή θεωρία μιας virtual οικονομίας) έριξε την χώρα σε απίστευτη περιπέτεια.

Ο Αλέξης Τσίπρας, ηθικός αυτουργός της σιωπηρής δράσης όλων αυτών των επικίνδυνων ουτοπικών σχεδίων, εμφανώς καταπονημένος σωματικά και ψυχικά, με πρησμένο πρόσωπο και εντάσεις εσωτερικού διχασμού, δηλώνοντας συνέχεια ότι δεν ωραιοποιεί την πραγματικότητα και λέει αλήθειες, κάνοντας έτσι εμφανές το άγχος προβολής των τύψεων του για τις αμέτρητες ψεύτικες προεκλογικές και μετεκλογικές δεσμεύσεις, οδηγεί πλέον την χώρα σε αχαρτογράφητα νερά σέρνοντας μαζί του και το βαγόνι με τους επικίνδυνους.

Η χώρα δεν πρόκειται να ορθοποδήσει σύντομα- όποιος ασχολείται με την καθημερινότητα στις συναλλαγές και γνωρίζει πώς αυτές επηρεάζονται από την ισχύ της μακροοικονομίας, το αντιλαμβάνεται εύκολα. Η αποφράδα ημέρα αναγγελίας του εγκληματικού δημοψηφίσματος που οδήγησε στα 60 ευρώ και τις κλειστές τράπεζες και στο αναπόφευκτα σκληρό τελεσίγραφο επώδυνων μέτρων, ήταν η απαρχή μιας ραγδαίας ελλειμματικής τροχιάς για την οικονομία, κάτι που θα γίνει εμφανές μόλις τελειώσουν τα μπάνια του λαού και όταν θα κρύβονται- κάπου πάνω σε τραπέζια και μέσα σε συρτάρια- οι απλήρωτοι λογαριασμοί σε τράπεζες, δημόσιο, αγορά.

Ο μεγάλος ασθενής, το Δημόσιο, παραμένει ανέγγιχτο ως άθροισμα ατομικών συμφερόντων που η κοινωνική εκδοχή μιας αριστερής διακυβέρνησης θεωρεί ότι οφείλει να προστατεύει πάντα. Το κράτος θρέφεται από το νέο δήθεν λαϊκό καθεστώς, που βίαια και επίμονα διεισδύει και στα χωράφια της διαπλοκής ΜΜΕ -εργολάβων, την ίδια ώρα που ο υπ’ αριθμόν ένα ολιγάρχης μόλις υπέγραψε ένα νέο συμβόλαιο για την διαχείριση σκουπιδιών.

Δεν θα αργήσει να φανεί στην καθημερινότητα του μέσου Έλληνα, πόσο επίκαιρη είναι η φράση του Ζιλ Ντελέζ: εάν είσαι παγιδευμένος στα όνειρα κάποιου ή κάποιων άλλων, την έβαψες!