Λόγω προσωπικών (ηλικιακής μορφής) δεδομένων, δεν σας κρύβω πως λειτουργώ αυτόν τον ζόρικο καιρό με μεγάλη προσοχή, προσπαθώντας να «συμμορφωθώ προς τα υποδείξεις» των ειδικών (δηλαδή των γιατρών και όχι των πολιτικών βεβαίως βεβαίως).

Υπάρχουν ωστόσο κάποιες αγκυλώσεις που οδηγούν σε συμπεράσματα ελάχιστα κολακευτικά για τους ανθρώπους της ενημέρωσης γύρω από την πανδημία. Άκουσα, για παράδειγμα, χθες μία κυρία να αναφέρεται σε δελτίο ειδήσεων για το πώς «αδειάζουν» οι ΜΕΘ στα κρατικά νοσοκομεία. Ούτε λίγο ούτε πολύ, μας ενημέρωσε πως αν είσαι άνω των εβδομήντα ετών και σε βάλουν σε ΜΕΘ, ένα 20% να περιμένεις ότι θα βγεις έχοντας ξεπεράσει τον κίνδυνο. Δηλαδή, η συντριπτική πλειοψηφία των ηλικιωμένων τετέλεσται, οπότε οι μονάδες εντατικής θεραπείας «πάμε γι’ άλλα»!

Αν το κοινό που ενημερωνόταν από τον Σωτήρη Τσιόδρα συμπάθησε αυτόν τον γιατρό, ήταν για τον ανθρώπινο λόγο του και για τον πόνο που πρόσφερε μέσα από την ψυχή του για τον κίνδυνο να χαθούν οι παππούδες μας οι γιαγιάδες και οι γονείς μας. Το δάκρυ του δεν πήγε χαμένο. Κι’ αν τώρα μένει στο παρασκήνιο λόγω δικής του επιθυμίας, πιστεύω πως είναι μια πράξη που «βολεύει» όσους έμειναν στις καρέκλες της καθημερινής μας ενημέρωσης, τους υπουργούς κλπ. Δηλαδή, έναν κάπως  υποτονικό διεκπεραιωτή και έναν άλλον το στυλ του οποίου θυμίζει λίγο… Λι Βαν Κλιφ σε σκηνές από την «Μονομαχία στο Ελ Πάσο», του  Σέρτζιο Λεόνε.

ΥΓ: Με πολύ ύφος, αλλά ευτυχώς χωρίς εξάσφαιρο και σπιρούνια.