Τζίνα Δαβιλά

Δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνει άλλος λαός. Να πανηγυρίζει στην αβεβαιότητα μιας επικείμενης χρεοκοπίας.  Στην ασάφεια ενός δημοψηφίσματος να γλεντούν πολίτες και υπουργοί, με πρωτοχορευτή τον Γιάνη Βαρουφάκη που το τερμάτισε απαντώντας στην δημοσιογράφο «μην χαλάς τη γιορτή με αυθάδεις ερωτήσεις».

Βάρυνα πολύ την περασμένη εβδομάδα. Ψυχολογικά.  Το γιατί το εξήγησα στο «Αφήστε με να κοιμηθώ». Στην κάλπη ζορίστηκα, επίσης. Το δίλημμά μου ήταν μεταξύ του άκυρου, του μουντζουρώματος δηλαδή, και του Ναι. Η ψυχή μου ήθελε το μουντζούρωμα, αλλά η λογική μου με οδηγούσε στο Ναι.

Eπικράτησε η λογική. Αποχώρησα από το παραβάν προβληματισμένη, ντροπιασμένη και οπωσδήποτε μ’ένα μούδιασμα στην ψυχή. Ντροπιασμένη γιατί η Ευρώπη που θέλω δεν είναι αυτή που υπάρχει, δεν είναι αυτή που μου ζητά να σκύβω το κεφάλι,  που μου επιβάλλει να περικόπτω ό,τι θα έπρεπε ως πολίτης να θεωρώ αυτονόητο (εννοώ να δουλεύω εγώ και να σπαταλώ από δικούς μου όπους, όχι από τα δανεικά). Και την ψήφισα. Στο όχι ήμουν επιφυλακτική γιατί δεν ήταν ξεκάθαρο. Εικάζω, λοιπόν, όπως ισχυρίζεται και ο Πρωθυπουργός, πως το όχι αναφερόταν στην ρήση «λέω όχι για να σε στηρίξω και περιμένω να κάνεις την νέα διαπραγμάτευση εντός ευρώ» Σωστά; Δηλαδή λέω: Αλέξη σού αφήνομαι, σε εμπιστεύομαι.  Όμως δεν εμπιστεύομαι τον Αλέξη.

Τα καλά της υπόθεσης:

α) Παραιτήθηκε ο Βαρουφάκης που προκαλούσε γενικώς αντιπάθειες.

β) Το όχι του δημοψηφίσματος περισώζει την περηφάνεια του ελληνικού λαού. Ευελπιστώ να μην μπερδεύεται με την περικεφαλαία του Κολοκοτρώνη. Άλλωστε τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος (πριν από μηνες εκθειάζαμε τον Βαρουφάκη γιατί …σκότωνε την Τρόϊκα. Μέχρι ώρας η Τρόϊκα ζει, ο Βαρουφάκης … «απέθανε» και μάλιστα οικειοθελώς. Γενναία η πράξη του, αν και είμαι βεβαία ότι τον πονάει πολύ, ακόμα και η έμμεση απαίτηση του Πρωθυπουργού. Αυτό τον κάνει ακόμα πιο σεβάσμιο στα μάτια μου).

γ) Επιτέλους, συναντήθηκαν οι πολιτικοί αρχηγοί, ζήτημα που είχε ζητηθεί εξ αρχής και από τον Γιάνη Βαρουφάκη, αλλά αγνοήθηκε επιμελώς από τον Πρωθυπουργό.

Τα κακά της υπόθεσης:

α) η Βαλαβάνη θα ελέγχει τις θυρίδες (ποιος σου δίνει κυρά μου τούτο το δικαίωμα;),

β) ο Λαφαζάνης μασάει τα λόγια του, όταν τον ρωτούν για επιστροφή στη δραχμή. Χρησιμοποιεί περισσότερο απ’όσο του επιτρέπεται το «ελπίζουμε». Τα πρωθυπουργιλίκια και οι διαπραγματεύσεις  έχουν μικρό χώρο στα ρήματα «ελπίζω, πιστεύω, νομίζω  κλπ», σωστά;

γ) πέντε μήνες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κάνει κάτι για την Ανάπτυξη, τις Επενδύσεις, την δημιουργία θέσεων εργασίας. Ωστόσο διόρισε όσους ήθελε ή έστω έπρεπε. Η Ανάπτυξη, όμως, δεν ταυτίζεται πάντα με το Κράτος. Είναι καλό να στηρίζεται στην Επιχειρηματικότητα.

δ) ο δημοσιογράφος Γιώργος Δελεστίκ αποκάλεσε του οπαδούς του ΝΑΙ γερμανοτσολιάδες χωρίς ντροπή. Όχι, δε ζήτησε συγγνώμη,  πιστεύει πως είναι αλάθητος.

ε) καταστράφηκε η τουριστική περίοδος, σχεδόν ολοκληρωτικά και ανεπιστρεπτί.

Στο δια ταύτα

Και τι κάνουμε τώρα; Παραμένουμε θεατές ενός έργου που νομίζουμε πως έχουμε γράψει το σενάριο. Τα διλήμματα τύπου δημοψήφισμα, εκλογές κλπ, είναι αποτέλεσμα των αποφάσεων άλλων, που σημαίνει ότι στην μισομασημένη μπουκιά στο στόμα, εμείς κάνουμε το αυτονόητο: την καταπίνουμε. Είτε οδηγηθούμε στο διπλό νόμισμα, είτε στην έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, είτε υπογράψουμε ένα νέο Καστελόριζο- μνημόνιο, είμαστε σε πορεία επιστροφής στην δεκαετία του ΄70. Στα ευρωπαϊκά προγράμματα έχουμε ήδη γυρισμένη την πλάτη, στα erasmous επίσης, η Frontex σφυρίζει αδιάφορα, τα Σκόπια προτείνουν δημοψήφισμα για το όνομα «Μακεδονία», η Τουρκία κατεβαίνει με το ελικόπτερό της στα 120 μέτρα από γης του Αγαθονησίου, οι μετανάστες πεινούν στη Σάμο, η Ελλάδα στερείται ρευστότητας, οι κλοπές οργιάζουν και ο Πρωθυπουργός αρνείται να παραδεχτεί τους λαθεμένους χειρισμούς προς μια ομάδα σκληρών δανειστών, που τον αντιμετωπίζουν ως ένα ανώριμο σαραντάχρονο που θέλει να κάνει την Ευρωζώνη π@@@τάνα. Και αντιδρούν. Δεν χρειάζεται να επισημάνω ποιος βρίσκεται σε μειονεκτική θέση. Απλά τονίζω:

Ως αρχηγός κάνεις μαγκιές, όταν έχεις φυλάξει τα νώτα σου. Δηλαδή: έχεις παραγωγή (σε απλά ελληνικά: τροφή, είδη πρώτης ανάγκης), έχεις Πρόνοια, έχεις επαρκές σύστημα Υγείας. Χωρίς αυτά είσαι σε λάβα ηφαιστειακή. Λιώνεις σαν κερί.

Δεν θέλω να κάνω κάποια εκτίμηση – πρόβλεψη. Είτε πάμε σε τρίτο μνημόνιο, είτε σε νέες εκλογές- έτσι αντιμετωπίζουμε τα ζόρια οι έλληνες- είτε σε δραχμή, είτε σε διπλό νόμισμα, η Ελλάδα πιάνει πάτο, ο ήλιος δεν θα ζεσταίνει όλων των ανθρώπων την ψυχούλα, η μιζέρια κυριολεκτική και μεταφορική θα ανθίσει και ο Αλέξης Τσίπρας θα μπει στο κλαμπ των αποτυχημένων, πλην καλοπροαίρετων, πολιτικών, όπως οι προκάτοχοί του. Πιστεύω ακράδαντα πως ο Αλέξης είναι καλοπροαίρετος.  Ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει πολλά να αναλύσει. Κυρίως την ψυχοσύνθεση  ενός λαού με ισχυρό dna που επέμενε να ζει με δανεικά, να πουλάει τζάμπα μαγκιά, να αναλώνεται στην επίδειξη, να παρασύρεται από την ρητορεία, να καταστρέφει την όποια νεολαία του. Ίσως επειδή σπάνια νοιάστηκε για την ουσιαστική καλλιέργειά του.

Κρίμα…

         Pane di capo σε

Πηγές Καλλιθεάς, Ανάληψη, στάδιο Διαγόρας, Ασγούρου 

και Pane di capo delivery: 224100-3600.