Κωστής Μακρής

Με τη γυναίκα μου έχουμε μια αρχέγονη διαμάχη.

Παρ’ όλο που δεν χρησιμοποιώ συχνά τη λέξη που αρχίζει από «μαλ» και τελειώνε σε «άκας» και τα παράγωγά της, όποτε τη λέω δυσφορεί.

Κάποτε μάλιστα μπήκε στον κόπο να γράψει ένα πλήθος από συνώνυμα που θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν αυτή τη λέξη στον προφορικό αλλά και στον γραπτό λόγο.

Τώρα τελευταία όμως, με κάποιους άμασκους και άμασκες, κάτι «δεν υπάρχει ιός», μερικούς επιπεδογήινους, κάτι οπαδούς αντιεπιστημονικών θεωριών, κάποιες και κάποιους που σε ρωτάνε με σιχασιά (αν σε δουν με μάσκα): «Πιστεύετε ακόμα σ’ αυτές τις αηδίες;», αισθάνομαι πιεστική την ανάγκη να αναφωνήσω:
«Μα είναι μ@λ@κες!»

Δίπλα μου όμως στέκει άτεγκτη η λογοκρίνουσα αρχή και δείχνω σεβαστική αυτοσυγκράτηση με κάτι ψελλίσματα και υπόκωφους βρυχηθμούς που ουδόλως εκφράζουν τη λεξάρα που ποθώ να ξεστομίσω, να βροντοφωνάξω, να την αφήσω να ξεφύγει λεύτερη από το έρκος των οδόντων μου, σαν λόγος φτερωτός δίκην βέλους ομηρικού.
Χθες όμως δεν άντεξα.

Μετά από κάτι που είδα και άκουσα, έμπνευση θεία και ξαφνική με ώθησε ―σώζοντας τα προσχήματα― να αναφωνήσω με χαμηλή φωνή:

«Μα είναι μελανιασμένος! Πολύ μελανιασμένος!»
Μόνο η γυναίκα μου το άκουσε.

Και λογικά απορημένη με ρωτάει:

«Τι εννοείς;», διότι ο άνθρωπος ―ο περί ού― δεν είχε ίχνος ορατής μελανιάς.

Ούτε από στυλό, ούτε από μπογιά, ούτε από χτύπημα.

Και απαντώ με βλάσφημη αγαλλίαση:

«Είναι μελανιασμένος από μέσα. Τον δέρνει η μ@λ@κ1α!».

Και έτσι, αποκτήσαμε έναν νέο κώδικα επικοινωνίας που μας κάνει αμφότερους ευτυχείς.
Ούτε εγώ υποχρεούμαι να σωπαίνω, ούτε τη λέξη που αρχίζει από «μαλ» και τελειώνει σε «άκας» να λέω και να στενοχωρώ τη γυναίκα μου.
Λέω «μελανιασμένος», «μελανιασμένη», «μελανιασμένο», «μελανιασμένοι», ξεχαρμανιάζω, γελάμε και συνεννοούμαστε μια χαρά.

Ο4 Αυγούστου 2020

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr