Τζίνα Δαβιλά

Πολλά λόγια.

Βαριά.

Εριστικά.

Θυμός.

Και…

Εμφυλιακή ροπή από έναν λαό, που αυτό, που ξέρει καλύτερα είναι να χωρίζεται σε στρατόπεδα.

Διαφωνώ με την διενέργεια δημοψηφίσματος.

Διαφωνώ με το «Όχι» σας.

Διαφωνώ και με το «Ναι» σας.

Με πνίγετε και με την σιωπή σας που την νοιώθω να έρχεται σαν τσουνάμι.

Με πνίγετε και με την αρλουμπολογία σας.

Περισσότερο με πνίγει το δίκιο και το άδικο μαζί. Μια ουτοπική πραγματικότητα και σκοτωμός – ευελπιστώ να παραμείνει στην μεταφορική έννοια- για κάτι ανύπαρκτο: ένα δημοψήφισμα ασαφές, ανυπόστατο, δήθεν φιλοευρωπαϊκό, τάχα φιλελληνικό και οπωσδήποτε υποκριτικό.

Θλίβομαι με τους Όχιϊστές και τους Ναιϊστές (για να διατηρήσω την σειρά του ψηφοδελτίου) γιατί προσωπικά, αλλιώς την ξέρω την αγάπη στην πατρίδα και στη δημιουργία.

Πού είναι η σύμπνοια, η ομαδικότητα, η ακρόαση, η δημοκρατία σας;

Πού είναι η αλληλεγγύη σας;

Πού είναι η διορατικότητά σας;

Και πού είναι οι αρχηγοί σας; Σας καλύπτουν; Σας κάνουν να νοιώθετε ασφάλεια;

Σας σέβονται με τις αποφάσεις και τις επιλογές τους;

Τους εμπιστεύεστε;

Αλήθεια, θα τους εμπιστευόσασταν για την ανατροφή των παιδιών σας; Για να σας οδηγήσουν σε άγνωστο τοπίο μέσα στη νύχτα και εσύ να έχεις δεμένα τα μάτια με μαντήλι, μήπως;

Διότι, αν δεν εμπιστεύεσαι σε κάποιον τις παραπάνω υποθετικές καταστάσεις, πώς θα του εμπιστευτείς τον εαυτό σου ως πολίτη κράτους;

Εμπιστοσύνη. Αξιοπιστία. Ευθύνη. Αυτά διαθέτει ο αρχηγός που εμπιστεύομαι. Και η ικανότητα του καθενός κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Και στις λεπτομέρειες θα βρεις τον θεό και τον διάβολο.

Τον βρήκες; Από τις λεπτομέρειες εννοώ…

Δεν θα σου πω εγώ τι να ψηφίσεις.

Δεν είναι αυτός ο ρόλος μου.

Θα σου ζητήσω όμως να μην με μισήσεις. Να μην αγριέψει το βλέμμα σου, όπως συμβαίνει κάθε φορά που σου φέρνω αντίρρηση.

Όχι, δεν σε φοβάμαι.

Θλίβομαι.

Γιατί θα ήθελα να βγάλω την γλώσσα στο ψευτοδίλημμα του «Ναι» και του «Όχι» και να σου πω με θάρρος: άντε στο αγύριστο, δεν θα συμμετέχω σε όλο αυτό.

Γιατί δεν γουστάρω κανέναν. Κυρίως να νοιώθω πως έχω με τον διπλανό μου να μοιράσω κάτι. Σαν να χωρίζω τον αέρα που αναπνέουμε.

Κι έχασα χρόνο για να δημιουργήσω ένα άλλο κίνημα. Το κίνημα του Άκυρου. Να σε τιμήσω κωλο-δημοψήφισμα με την παρουσία μου και να σε μουντζουρώσω με την υπογραφή μου.

Αν είναι να πέσω, να πέσω περήφανα και με άποψη. Να τους πω μες στα μούτρα «βρε δε μου γαμιέστε ένας -ένας. Κι έτσι σε κώμα κι αλλιώς ημιθανείς».

Αλλά ντρέπομαι για μένα. Για αυτό και θα πάω στην κάλπη. Γιατί ο φανατισμός με υπερβαίνει. Τα άκρα με υπερβαίνουν. Σιχαίνομαι τους φανατικούς αριστεριστές και τους υπερ-εθνικόφρονες πατριώτες.

Θα πάω στην κάλπη.

Διότι δεν σου έχω, Αλέξη, εμπιστοσύνη για να ψηφίσω «όχι» και το «ναι» της τωρινής Ευρώπης δεν μου ταιριάζει.

Όμως μου ταιριάζει το «άντε γαμηθείτε».

Αλλά δεν μπορώ να το πω, γιατί τούτος ο ταλαίπωρος τόπος αναλώθηκε στο ρουσφέτι, την πελατειο-κρατικο – παπαριά, στην εγωπάθεια, στον λαϊκισμό και την τζάμπα μαγκιά.

Χωρίς ιδανικά, χωρίς στρατηγική, χωρίς ανάπτυξη.

Τόσο που διαφημίζουν την κατάντια μας στα ΜΜΕ. Εννοώ με διαφημιστική καμπάνια. Για το «ΝΑΙ» και το «ΟΧΙ».

Η επιτομή της ντροπής.

Ντρέπομαι για τις ουρές έξω από τα ΑΤΜ. Ντρεπόμουν, όμως, και για τον κουλουριασμένο στην κουβέρτα και την κούτα του δίπλα από τα ΑΤΜ. Και αυτοί ουρές έκαναν, αλλά κάναμε πως δεν τις βλέπαμε.

Δεν μπορώ να αγνοήσω ό,τι συμβαίνει. Ούτε να μην ψηφίσω. Θα το ήθελα όμως πολύ. Και θα ήθελα να ήμασταν πολλοί. Για να κάνεις όμως τέτοιες ελεύθερες και αξιοπρεπείς μαγκιές, έχεις κάνει άλλες .

Δεν δανείζεσαι, δεν ζεις με χρήμα ξένο, δεν περιμένεις ως επαίτης να σε κάνουν μάγκα.

Δουλεύεις.

Μέσα σου και έξω σου.

Δεν κοιμάσαι άλλοτε όρθιος και άλλοτε ξαπλωμένος.

Αλλά… είναι αργά …για δάκρυα. Και για παιχνίδια. Κάθε είδους.

Σκέψη βαθιά και ζύγισμα, θα ευχηθώ. Και αφήστε με να κοιμηθώ και να ονειρευτώ.

Ό,τι θέλω, όπως θέλω.

Ως παιδί και ως ενήλικη.

Τραγουδώντας πικραμένα τη Σώτια Τσώτου.

Υγ: το κείμενο ολοκλήρωσα σήμερα στις 5 τα ξημερώματα. Πριν από λίγο έμαθα για τα ανίψια μου, 6 και 4 χρόνων, να ρωτούν, κυρίως η εξάχρονη: «Τελείωσαν τα χρήματα, μαμά; Δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε τίποτα;»

Παρακαλώ… απαντήστε τους, Πρωθυπουργέ, Βουλευτά, Υπουργέ, Θλιβερέ Πολιτευτή!