Αλέξανδρος Μπέμπης 

Ήταν πολύ βαρύ το φορτίο που του ζητούσαν αυτή τη φορά να σηκώσει. Πρώτη φορά τόση ευθύνη.

Όμως θα πήγαινε. Δεν μπορούσε να μη πάει.

Οι οδηγίες ήταν σαφείς και αυστηρές όπως πάντα. Οι κινήσεις στρατηγικά σχεδιασμένες που δεν άφηναν κανένα περιθώριο πρωτοβουλιών.

Η μέρα. Η ώρα. Η διάρκεια. Η περιγραφή του ”καθρέφτη” που θα περνούσε λίγο πριν τη δράση. Τα συνθηματικά ότι όλα βαίνουν καλώς βάση του σχεδίου ή αν πρέπει να προχωρήσει στο plan ”Β”.

Η αποχώρηση μετά το πέρας της αποστολής. Η εναλλακτική πορεία διαφυγής. Όλα.

Και φυσικά το σημείο. Η δεύτερη από τις τρεις προκαθορισμένες γωνίες του τομέα δράσης του.

Τσεκάρισε ότι κινητό και εφεδρικό ρολόι έδειχναν το ίδιο.

Έλεγξε με απόλυτη σχολαστικότητα τον εξοπλισμό. Το αχρησιμοποίητο εδώ και χρόνια κινητό- τηλεχειριστήριο. Μπαταρία φορτισμένη. Δεύτερη εφεδρική.

Βεβαιώθηκε ότι το ντύσιμο με αύξοντα αριθμό 5 ήταν εντάξει.

Η αστυνομική ταυτότητα. Ήταν από τους λίγους που δεν ήταν ”ζωγραφισμένος” στη Σήμανση. Έτσι εξηγείται η επιλογή του για αυτή την αποστολή.

Στημένος στη γωνία, θα κινούσε την περιέργεια. Αυτή τη φορά το χτύπημα θα ήταν πολύ μεγάλο. Ίσως τους χρειαζόταν ένας ”άγνωστος” άγνωστος.

Επανέλαβε πολλές φορές μπροστά στον καθρέφτη με ευσυνειδησία ηθοποιού τις κινήσεις του ανεπιτήδευτου, του άσχετου, του παραπλανητικού, του αδιάφορου, αυτού που ”δεν δίνει στόχο”.

Ήταν βαρύ το φορτίο. Με κάθε θυσία, επιτυχία και μόνο επιτυχία. Το βράδυ θα περνούσε για πρόβα και έλεγχο. Αν κάτι θα έβαζε σε κίνδυνο την επιτυχία, να ενημερώσει.

Ποιόν; Δεν έπρεπε να ξέρει.

Ακούγοντας το πρωί στις ειδήσεις ότι θα κλείσουν οι σταθμοί του ΜΕΤΡΟ, αποφάσισε να ξεκινήσει μισή ώρα νωρίτερα και να πάει με τα πόδια.

Άλλωστε δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που γυρνούσε στους δρόμους πουλώντας κουπόνια και το έντυπο.
 Αλλά τώρα; Είχε πάει αλλού.

Ανατίναξη παγιδευμένου για αντιπερισπασμό. Για να γλυτώσει το ”κύριο σώμα”. Αυτοί που θα έδιναν τη μάχη. Που θα έκαιγαν την Αθήνα. Πρόσχημα, οι νέοι γερμανοτσολιάδες.

Δεν θα είχε οπτική επαφή. Μόνο την εντολή από τον δεύτερο ”καθρέφτη” που θα περνούσε ”τυχαία” διαγωνίως.

Η ώρα πλησίαζε. Κλαγκές. Χλαπαταγή. Καπνοί. Σειρήνες. Χημικά. Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι. Γαλανόλευκες στην πυρά.

Τα άκουγε ή τα φανταζόταν; Το άγχος της ετοιμότητας και του πρωτάρη. 

”Μα δεν είναι δυνατόν”. 

Αναζήτησε ποιο μπορεί να ήταν το παγιδευμένο. Ήξερε τις απαλλοτριώσεις. Δε μπορεί. Μήπως το είχαν, πριν γίνει επιχειρησιακό μέλος. Δεν γίνεται να μη το βλέπει. Απλά δεν του το είχαν πει. Αυτό μπροστά του; Μήπως ήθελαν νεκρό; Ήταν μόνο ένα;

Επιτέλους ο σύνδεσμος. Του γνέφει το πρώτο συνθηματικό. Ετοιμότητα. Ψάχτηκε νευρωτικά για το χειριστήριο.

Ήταν στη δεξιά τσέπη του μπουφάν. Αφού εκεί ήταν.

”Χαλάρωσε που να πάρει”. ”Ο αγώνας”.

”Μα πέρασε η προκαθορισμένη ώρα, τι να γίνεται;”.

Αδιάφορος, δεν έπρεπε με τίποτε να προδοθεί. Καρφωμένα μάτια για το επιχειρησιακό νεύμα.

Βαρύ το φορτίο.

”Φεύγει ο καθρέφτης;”. ”Μα πού πάει, γιατί;”. ”Τι να άλλαξες”. ”Χωρίς καθρέφτη;”

Τίποτε. Καμιά κίνηση. Ούτε σύνδεσμος, ούτε καθρέφτης, ούτε νεύμα.

Έμεινε άλλη μισή ώρα. Αιώνας. Έπρεπε να μείνει. ”Τι θα πω;”

”Θα φύγω”.Έφυγε.

Αυτή τη φορά έφυγε και η γωνία.

Δεν άντεξε κι’ άλλη αβάσταχτη ελαφρότητα.

Υ.Γ. 1: Επίκειται συμφωνία. Εύχομαι η προηγούμενη φορά που έγιναν επεισόδια, να ήταν η τελευταία και να δικαιωθεί η γωνία.

Υ.Γ. 2: Αφιερωμένο σε μάνα που μεγαλώνει το παιδί της κάπου στην Ελλάδα.

Υ.Γ. 3: Τους Εφιάλτες που χρησιμοποιεί το σύστημα για να συκοφαντεί και να υπονομεύει τις λαϊκές διαμαρτυρίες, μην τους αποκαλείτε αναρχικούς.

Ούτε αριστερούς.