Η Στέλλα Κουτρή είναι Ιδρύτρια και ιδιοκτήτρια του Κέντρου Ολιστικής Κίνησης Holistic Moves 

Και να που βρεθήκαμε, με άφθονο χρόνο, έγκλειστοι στα σπίτια μας. Άλλοι τελείως μόνοι, άλλοι με συντρόφους, άλλοι με παιδιά ή με γονείς. Σε κάθε περίπτωση η καθημερινότητά μας άλλαξε και αλλάζει μέρα με τη μέρα: προσαρμόζουμε τις συνήθειές μας στο νέο, χωρικά περιορισμένο πλαίσιο ζωής∙ ανακαλύπτουμε δραστηριότητες που μπορούμε να κάνουμε μέσα στο σπίτι· όσοι μπορούμε αξιοποιούμε τρόπους για να συνεχίσουμε την επαγγελματική μας δράση μέσα από νέα κανάλια – αυτά για τα οποία μας προετοίμαζε χρόνια τώρα η σταδιακά αυξανόμενη διείσδυση της τεχνολογίας στη ζωή μας.

Και επειδή ουδέν κακόν αμιγές καλού, έχουμε τώρα τη δυνατότητα να ασχοληθούμε με όσα αγαπάμε και ο (μέχρι πριν λίγες ημέρες) ελάχιστος διαθέσιμος χρόνος δε μας επέτρεπε. Χωρίς την ελευθερία άλλων επιλογών σχετιζόμενων με εξωτερικά ερεθίσματα, μπορούμε να δούμε τις ταινίες που πάντα θέλαμε, να διαβάσουμε τα βιβλία που είχαν μείνει σκονισμένα και ξεχασμένα σε κάποιο ράφι, να καταπιαστούμε με κάποιο χόμπι από χρόνια παραμελημένο, να ακούσουμε αγαπημένες μουσικές ή να ανακαλύψουμε καινούριες.

Έχουμε τώρα το χρόνο και την (άλλοτε) πολυτέλεια να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας, να αναλογιστούμε τη ζωή μας, τι κάναμε και τι δεν κάναμε σωστά, ποια είναι τα όνειρά μας, τι πραγματικά έχει σημασία για εμάς, τι καλλιεργεί το νου και τι θρέφει την ψυχή μας. «Μένουμε σπίτι» λοιπόν και, μέσα στη δίνη της αβεβαιότητας όπου όλοι μαζί στροβιλιζόμαστε, έχουμε το περιθώριο και τη δυνατότητα να καθαρθούμε από τον έξω κόσμο και να απλώσουμε μέσα μας ησυχία και γαλήνη.

Γαλήνη; Σπιτική θαλπωρή; Για κάποιες ψυχές εκεί έξω αυτές είναι έννοιες θολές, λησμονημένες, ίσως εντελώς άγνωστες. Ο παράδεισος του ενός μπορεί να είναι η κόλαση του άλλου, εκείνου του άλλου που δεν ξέρει τι σημαίνει λαχτάρα να γυρίζεις στο σπίτι, ευτυχία να συνυπάρχεις και να μοιράζεσαι, θαλπωρή αγκαλιάς και ζεστών αγγιγμάτων. Για κάποιες ψυχές η αγκαλιά έχει αγκάθια, το άγγιγμα τεμαχίζει σαν κοφτερή λεπίδα και οι στιγμές συνύπαρξης είναι ποτισμένες με πόνο, σημάδια, δάκρυα και απελπισία.

Την ίδια ώρα που ο κατ’ οίκον περιορισμός φαίνεται να είναι το μοναδικό μέσον αντίστασης μπροστά στον άγνωστο και απρόβλεπτο εχθρό, είναι ταυτόχρονα κι ένα εργαλείο στα χέρια των ανθρώπων που έχουν μάθει να ασκούν βία μέσα στο «καταφύγιο» που λέγεται σπίτι. Μέσα στις πρώτες μέρες εφαρμογής των μέτρων αντιμετώπισης του άγνωστου ιού, διαβάζουμε για δραματική αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας – και αναφερόμαστε μόνο σε εκείνο το ποσοστό των γυναικών που βρίσκουν το θάρρος να σηκώσουν το τηλέφωνο και να αναζητήσουν βοήθεια…γιατί πια δεν αντέχουν…γιατί πια η ζωή μέσα στο σπίτι είναι ένας ζωντανός εφιάλτης χωρίς ημερομηνία λήξης.

Σωματική, λεκτική ή ψυχολογική, η βία αφήνει τελικά την ίδια γεύση: ταπείνωση, ντροπή, ενοχές, στέρηση του αυτοσεβασμού, απογύμνωση από κάθε αίσθηση αυταξίας. Και, παρ’ όλα αυτά, ντύνει το εκάστοτε θύμα με το ρούχο της αντοχής, της υπομονής, του «λίγο ακόμα και θα φτιάξουν τα πράγματα». Ώσπου έρχεται μία κατάσταση κρίσης, ο συναγερμός που κινητοποιεί και βάζει μπροστά όλους τους μηχανισμούς επιβίωσης με τους οποίους είναι εφοδιασμένος ο άνθρωπος, αφού, πια, όλα τα όρια αντοχής έχουν εξαντληθεί.

Για αυτήν την κατάσταση κρίσης, για το θάρρος και την εσωτερική δύναμη που παίρνουν τα ηνία και μπαίνουν στην πρώτη γραμμή της μάχης, ας πει ο σπουδαίος ποιητής Aziz Nesin τις τελευταίες λέξεις:

«…νομίζω πως θα έρθει η στιγμή

που δε θ’ αντέξω

και θα ξεσπάσω

και δε θα φοβηθώ

και θα ελπίζω

και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω

μ’ έναν φθόγγο

μ’ ένα τραύλισμα

με μια κραυγή

που θα μου λέει:

ΜΙΛΑ!»

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr