Ετήσια συνδρομή: 180 ευρώ Paradise SPA & GYM (εντός Ξενοδοχείου Amilia Mare-Paradise, 4ο χλμ Ρόδου-Καλλιθέας).  Εντός πακέτου:  Xαμάμ, τζακούζι, σάουνα, οργανωμένο γυμναστήριο, pilates, brazilian boost, strong zumba, bodypump. Τηλ: 22410-62481 & 22414-01519

PARADISE SPA & GYM-ΕΤΗΣΙΑ ΣΥΝΔΡΟΜΗ (FULL PACK): 180 ΕΥΡΩ

Νίκος Βασιλειάδης

Το όνομά της ήταν Ευγενία Βραχνού, όμως έμεινε στην ιστορία της Ελληνικής δισκογραφίας σαν η , μια από τις σπουδαιότερες ερμηνεύτριες του ελαφρού τραγουδιού, με τη μοναδική βραχνάδα και το τζαζ ηχόχρωμα στη φωνή της Άρχισε να καθιερώνεται στον ελληνικό μουσικό στερέωμα μετά το πρώτο βραβείο που κέρδισε το 1964 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το τραγούδι “Τώρα” του Μίμη Πλέσσα. Όταν μάλιστα διαγωνιζόταν τραγούδι της στο Φεστιβάλ, ο Δημήτρης Χορν, που ήταν μέλος της επιτροπής, ψήφισε «Τζένη Βάνου». Τότε η διευθύντρια του μουσικού προγράμματος του είπε : «Τάκη, τραγούδια ψηφίζουμε», αλλά εκείνος απάντησε : «μα, δεν έχετε καταλάβει ακόμα ότι τα επόμενα πενήντα χρόνια θα μας βασανίζει με τη φωνή της;»

Πάμε τώρα στο τραγούδι που διάλεξα. Ποιο καλύτερο από το περίφημο “Σ’αγαπώ” σε στίχους του Νίκου Φώσκολου που ανάμεσα στις πολλές και πολυδιάστατες δράσεις του, υπέγραψε διακριτικά και στίχους σε κάποια λιγοστά τραγούδια που εξυπηρετούσαν ανάγκες των έργων του. Η μουσική και η επιλογή της Τζένης ήταν του Νίκου Μαγκακάκη. Το τραγούδι πρωτοακούστηκε στην ταινία “Η λεωφόρος του μίσους”, τη σαιζόν 1968-1969 όταν στην ταινία εμφανίζεται σε μια τηλεόραση ( μόλις είχαν εμφανισθεί στην Ελλάδα οι πρώτες τηλεοράσεις) η Νόνικα Γαληνέα να τραγουδά το συγκεκριμένο τραγούδι με τη φωνή της Τζένης Βάνου. Το συγκεκριμένο τραγούδι το θυμάμαι από παιδάκι ακόμα, τα χρόνια της δεκαετίας του 70, να το τραγουδάνε στις καλοκαιρινές ταβέρνες, νύχτες γεμάτες αστέρια, που πηγαίναμε με τους γονείς μου. Εγώ να μαζεύω κοχύλια στην άκρη της θάλασσας και αυτό να πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα με τον κόσμο να το βάζει και να το ξαναβάζει στα τζουκ-μποξ. Όλοι έμοιαζε να τραγουδάνε αυτό το «Σ’ αγαπώ» και μόνον εγώ δεν το τραγούδαγα τότε. Εξάλλου ήμουν σε ηλικία που πολύ λίγο θα μπορούσα να καταλάβω την σημασία των στίχων του και να πιάσω στα χείλη μου κάτι που ακόμα δεν είχα νοιώσει, δεν είχα γευτεί.

Αργότερα όμως το ξανάρθε μπροστά μου μια φορά αναπάντεχα εκεί που δεν το περίμενα, σ’ έναν κόσμο που μόλις τότε άρχιζα να αντιλαμβάνομαι. Το άκουσα ξανά στην ταινία «Λούφα και παραλλαγή» του Νίκου Περάκη (1984), με το κινηματογραφικό συνεργείο των στρατιωτών να γυρίζουν το video clip μιας ξανθιάς κοπέλας που τραγούδαγε το «Σ’ αγαπώ» με φόντο την ακρόπολη και τον Φιλοπάππου -περίοδος χούντας. Το “σαγαπώ” που ερχόταν να “σπάσει” την ασπρόμαυρη ταινία στα δύο, να δώσει χρώμα, ομορφιά, τρυφερότητα, απαλύνοντας το μουντό σκηνικό μιας Ελλάδας που στέναζε κάτω από την μπότα των συνταγματαρχών. Έτσι το επανέφερα με τις εικόνες εκείνες του καλοκαιριού στο θυμικό μου, τις στιγμές εκείνες που το μόνο κάνεις είναι να κάθεσαι εκεί στην άκρη του γιαλού να μένεις ασάλευτος και να αγναντεύεις το φεγγάρι που γεμίζει τη θάλασσα με ασημένιες ανταύγειες και την κάνει να αστράφτει μεσοπέλαγα με ένα απόκοσμο ουράνιο φως γεμάτος από την σιγανή μουσική που έρχεται από τα ταβερνάκια . Το αγαπησα, γιατί αυτό κάνει αυτό το τραγούδι έτσι και το ακούσεις. Σε γεμίζει με εκείνη την εφηβική ανέμελη αύρα που διαρκεί για τόσο λίγο στη ζωή μας, τη λαχτάρα, τα ξενύχτια για τον έρωτα που χάνονται καθώς μεγαλώνουμε. Και που σπάνια τα ξαναβρίσκουμε.