Τζίνα Δαβιλά

 Mediterranean Hotel και Rodos Palace : πολυτέλεια για όλους

 Ξύπνησα στις 6 και κάτι από ένα μήνυμα στο κινητό. Ευκαιρία, σκέφτηκα, να σηκωθείς, να φτιάξεις και την Πόρτα και να γράψεις σιγά-σιγά το νέο editorial. Ανέβασα τα παράθυρα, καλημέρισα τους τετράποδους συγκατοίκους μου, έφτιαξα καφέ και κάθισα μπρος στον μονίμως ανοιχτό υπολογιστή. Το διαδίκτυο σερνόταν, ξεφύλλισσα το χιλιοδιαβασμένο βιβλίο του Αλέξανδρου-Γεώργιου Μαγκάκη «Γράμμα από τη φυλακή για τους Ευρωπαίους» που γράφτηκε στον Κορυδαλλό τον Φεβρουάριο του 1971. Στάθηκα σε μια σελίδα που έγραφα SOS :

«Έζησα τη μοίρα του θύματος. Έτσι είδα από κοντά το μούτρο του βασανιστή. Ήτανε σε χειρότερη κατάσταση από το ματωμένο, πελιδνό δικό μου πρόσωπο. Εκείνου είχε μια σύσπαση καθόλου ανθρώπινη. Η υπερδιέγερσή του τού έδινε -χωρίς υπερβολή- μια έκφραση σαν εκείνες που έχουνε οι κινέζικες μάσκες. Δεν είναι εύκολο πράγμα να βασανίζης. Χρειάζεται εσωτερική συμμετοχή. Ο τυχερός ήμουνα λοιπόν εγώ. Εγώ δεν ταπείνωνα κανένα. Μονάχα που έφερνα τον άνθρωπο πολύ δυστυχισμένο στα πονεμένα μου σπλάχνα. Αυτοί όμως για να σε ταπεινώσουνε χρειάζεται να ταπεινώσουν τον άνθρωπο. Κι ας περιφέρωνται φουσκωμένοι μέσα στη στολή τους, εξουσιάζοντας τον πόνο, την αϋπνία, την πείνα, την απελπισία του συνανθρώπου τους. Μεθυσμένοι απ’ αυτή τους την εξουσία. Αυτό το μεθύσι είναι η ταπείνωση του ανθρώπου. Η έσχατη ταπείνωση. Για να κάνουν όσα έπραξαν σε βάρος μου χρειάστηκε να εκμηδενίσουνε πρώτα τον άνθρωπο μέσα τους. Το δικό μου μαρτύριο πληρώθηκε πολύ ακριβά απ’ αυτούς. Δεν ήμουνα εγώ στη χειρότερη θέση. Ήμουν μονάχα ένας πολύ πονεμένος άνθρωπος που βογγούσε. Προτιμώ αυτό. Τώρα εγώ απλώς δε βλέπω τα παιδιά να πηγαίνουνε σχολείο ή να παίζουνε στα πάρκα. Αυτοί όμως πώς αντικρίζουνε τα παιδιά τους; Η δική τους ταπείνωση είναι αυτό ακριβώς που δε μπορώ να συγχωρέσω στον δικτάτορα».

Η ώρα πήγε 7 και ετοιμάστηκα για το περίπτερο, για καφέ, ελιοπιτάκια από το panedicapoκαι πρωινή βόλτα στους δρόμους της νοτισμένης Ρόδου.

Στο περίπτερο γινόταν η τροφοδοσία των κυριακάτικων εφημερίδων. Και κόλλησα στο «Καρφί».  Τα τρία βιβλία του Νίκου Κακαουνάκη «2650 Μερόνυχτα Συνομωσίας» δίνονταν με 2,90 ευρώ. Του Κακαουνάκη που πέθανε από ιατρικό λάθος, όπως έλεγαν τα ΜΜΕ τα Χριστούγεννα του 2009, και που έκτοτε κανένα στοιχείο δεν διαφώτισε τον θάνατό του.

Διάβασα μόνο το προλογικό του σημείωμα από το πρώτο βιβλίο: «…Μετά την κατάρρευση της χούντας ζήτησα να συναντήσω τον Παττακό. Με δέχτηκε ευχαρίστως […].

Ξεκίνησα και βρήκα πρώτα πραξικοπηματίες αξιωματικούς που στο μεταξύ είχαν φύγει από το στρατό ή είχα τεθεί σε διαθεσιμότητα, μετά την αλλαγή. Και επειδή ήταν λίγοι αυτοί που έφυγαν τους συνάντησα σχεδόν όλους… Το μεγάλο μίσος και το λίγο μυαλό που είχαν τους έκανε να ανοίξουν εύκολα το στόμα τους. […]

Έτσι δούλεψα δυόμιση περίπου χρόνια για να βγουν σε βιβλίο τα «2650 μερόνυχτα συνομωσίας». Γιατί το έβγαλα; Ήθελα να ρίξω φως σε μια σκοτεινή περίοδο της χώρας. Να φωτίσω λίγο το αθέατο πρόσωπο τα δικτατορίας γιατί το θεατό το έζησε και το πλήρωσε αρκετά ο ελληνικός λαό . Να δείξω στους 15.000 αξιωματικούς πού μπορεί να οδηγηθεί μια χώρα από 250 ή 300 επίορκους …»

Δεν ήταν τυχαίο που ξύπνησα, χωρίς καλά-καλά να έχω κοιμηθεί. Συνάντησα πικρές αλλά διαφωτιστικές αλήθειες με το καλημέρα σας. Τόσος πόνος και τέτοια πατριωτική προδοσία δεν μπορεί να γίνεται από έξυπνους, αλλά από κάτι βλακόφατσες που το κόμπλεξ τους είναι μεγαλύτερο από τη θάλασσα. «Μεγάλο μίσος και λίγο μυαλό». Θλιβερό. Καθόλου ανθρωπιά, ωμότητα, κυνισμός. Ο αυταρχισμός είναι στοιχείο του βλάκα. Και είναι αδύνατο να συνυπάρξει με την μεγαλοψυχία.

Σήμερα γιορτάζουν οι Ευδοκίες. Οι έχουσες καλή άποψη. Μπορώ να αντικαταστήσω την καλή άποψη από την καλή γνώση; Την ιστορική γνώση; Αυτή που περισώζει την αξιοπρέπειά μας ως πολιτών; Ως ανθρώπων;

Δεν ντρέπομαι καθόλου που θα σας προτείνω να αγοράσετε την έκδοση του «Καρφιού» με τα βιβλία του Κακαουνάκη. Ό,τι τραβάμε ως λαός το οφείλουμε στην ιστορική μας άγνοια. Τα σχολικά βιβλία επιμένουν στην αποστήθιση, αντί να τροφοδοτούν την σκέψη των νέων με ντοκουμέντα που αφορούν κυρίως στην σύγχρονη, πρόσφατη (θλιβερή) μας Ιστορία, αντί να ανοίγουν το δρόμο για να ψάχνει ο πολίτης το παρελθόν του.

Καλό μήνα, καλές μνήμες, καλές συγχωρέσεις. Σε όλους;  Όπου και όπως νομίζεις. Προσωπικά, δεν μπορώ να συγχωρέσω τον δικτάτορα κάθε μορφής, κάθε ένδυσης, κάθε εποχής. Είτε έδρασε στα στρατόπεδα του Άουσβιτς, είτε «εκτελεί» συναισθήματα και ζει δίπλα μου. Με τρομάζει η νέκρωση των συναισθημάτων. Γιατί έχει γεννήσει τέρατα που ζουν σαν ζόμπυ. Με άδειο βλέμμα, άδεια ψυχή, άδειο μυαλό.

«Η έσχατη ταπείνωση».