Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Ο Γιώργος Χατζηδιάκος είναι Σύμβουλος Ανθρώπινου Δυναμικού και Οργάνωσης Εταιρειών

Ένα ανεπαίσθητο φως, σχεδόν φωσφορικό τυλίγει τη σκιά.

Μετέωρη, όπως είναι, πάνω από τα χίλια πρόσωπα του σύμπαντος αναζητά ένα μοναδικό  φυσικό στοιχείο, μια μουσική νότα,

ένα  στίχο, χωρίς  την απαραίτητη ομοιοκαταληξία, για να κλείσει  μέσα της  ολάκερο το νόημα της ύπαρξης.

Δεν καταλαβαίνει  όμως, γιατί οι αφανέρωτες σκέψεις  διαχέονται.

Εδώ και καιρό ξεκίνησε ένα αόρατο, καρφιτσωμένο  πάνω σε μια συμβατική αλλά  ταυτόχρονα σημαντική ημερομηνία, ταξίδι.

Και όπως όλα τα ταξίδια  έτσι και αυτό  κρύβει μέσα του  μια προσμονή,  αυτήν του να φτάσει  ως τη ψίχα των ιδεατών και να  νοιώσει πως ο ρυθμός της ζωής  μπορεί να βγει ακόμα και άναρχα,  χωρίς την απαραίτητη ομοιοκαταληξία, χωρίς το μάταιο της αναζήτησης.

Νοιώθει  μέσα της, τη κρυμμένη παλλόμενη επιθυμία,  το κόσμο να δει μέσα από τα μάτια ενός παιδιού.

Χωρίς το φόβο της άρνησης.

Τη ψυχή της  προσπαθεί να μπολιάσει με την αθωότητα εκείνης της  ελεύθερης σκέψης,  προσδοκώντας  δύναμη από την  Αγάπη,  αυτήν που λησμόνησε η ζωή.

Ότι και αν είναι, όπως και αν είναι ξέρει, πως ,για  κάποιο λόγο βρίσκεται εδώ.

Πετά ελεύθερα, πάνω από σκιώδεις αρνήσεις

Από ψηλά έχει τη τύχη να  αγναντεύει τις καλλιγραφίες των ανθρώπων, αυτά  τα  περίεργα σχήματα που φτιάχνουν πάνω  στην άμμο της ζωής.

Στα βυθισμένα τους ίχνη, παρατηρεί  που  στη Χαμένη αθωότητα του χτες,  τη χαμένη ουμανιστική αντίληψη,  της ζωής μέσα απ’ τη ζωή.

Αλήθεια υπάρχει  κατανόηση των κινήτρων στην όποια συμπεριφορά;

Μπορούν να βγουν από μέσα μας οι λέξεις χωρίς φόβο και άρνηση; Χωρίς να σχηματίσουν πληγή;

Ξέρει μια ύπαρξη που μετέτρεψε  τη διασκορπισμένη της  πίκρα σε στοίχο και δύναμη, ελευθερώνοντας το εγώ.

Ξέρει ένα πινέλο, που τον κόσμο αρνιέται να δει  με άλλο μάτι εκτός από το  δικό του.

Ξέρει κάποιον που ταξιδεύει χωρίς αιτία στο μέλλον των σεναρίων,  αγνοώντας με τη σιωπή του το παρόν.

Κάποιους  που γράφουν ακατάπαυστα χωρίς να ξέρουν, τι; και γιατί γράφουν…

Αυτούς που τα ξέρουν όλα …

Κάπου στο λαβύρινθο  του νου υπάρχουν ραγισμένες  μνήμες, που ξεπηδούν μέσα από ανάποδα παιδικά χρόνια, καταπιέζοντας  τις έτερες νοσταλγικές μυσταγωγίες.

Κάποιος, πρέπει να σπάσει αυτό το άκαμπτο  πέτρωμα  των συναισθημάτων.

Ίσως να είναι αυτή/αυτός που της/του τραγουδάς, σε έχω ανάγκη σαν παιδί…  όταν το άρωμα της/του ακολουθείς.

Ένας καθρέπτης γεμάτος από ανακλώμενες επιθυμίες, διασχίζουν τη κάμαρη.

Θαμποί ψίθυροι, σκεπάζουν τα θέλω.

Μετανιώνει  για όσα ως τώρα λανθασμένα ισχυρίστηκε.

Του κύκλου τα γυρίσματα αναζητά.

Σαν λησμονημένο σκονισμένο ανάγνωσμα, περιμένει  να την αναστήσει το ανθρώπινο άγγιγμα

Θέλημα λέει  πως είναι, να ακούσει  ξανά, γλυκά λόγια.,

Η σκιά ξέρει

Πως

Ακόμα και αυτοί που  ξεχασμένοι είναι,

που  τίποτα δεν είχαν, κάτι έχουν να δώσουν και να πάρουν.

Αρκεί να ξεφύγουν από τη σκιά.

Από τη σκιά τους

*Το σκίτσο είναι της Σταυρούλας Ποδαρά