Κωστής Μακρής

18 Νοεμβρίου είχε τα γενέθλιά της η μητέρα μου που την έλεγα μαμά και καμιά φορά (μεγάλος πια) Περσούκο (<Πέρσα<Περσεφόνη).

Το 1973 δεν γιορτάσαμε όπως έπρεπε τα γενέθλια της μαμάς μου. Γυρίσαμε ―ο αδερφός μου κι εγώ― πρωί στο σπίτι, έχοντας διανυκτερεύσει στο σπίτι ενός φίλου μετά το φευγιό μας (τρεχάτε ποδαράκια μου!) από τον χώρο του Πολυτεχνείου το βράδυ της Παρασκευής 17/11. Δεν ήμασταν μέσα στο Πολυτεχνείο, αλλά πέριξ αυτού και από το σπίτι τού φίλου ακούγαμε τον σταθμό και τις καμπάνες. Μέχρι που σίγησαν…

Είχαμε μακριά μαλλιά και εκείνο το Σάββατο μας κούρεψε η μαμά μας για να μη δίνουμε στόχο.

Το 1990 έφτιαξα μια κάρτα που συνόδευε το δώρο μου.

Πριν από λίγες μέρες την (ξανα)ανακάλυψα (την κάρτα) και την δημοσιεύω. Είναι φτιαγμένη εις ύφος Ιαπωνικόν αλλά όχι εις χαρτί Ιαπωνικόν.

Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο λιγότερο μου λείπει η μαμά μου γιατί αυτά που έχω μέσα μου από εκείνην όλο και μεγαλώνουν.

Σαν την μύτη μου.

ΥΓ. Πάντα σκεφτόμουν ότι οι μύτες των ανθρώπων είναι σαν τους κροκόδειλους: μεγαλώνουν με τα χρόνια.

Κι ένα παλαιότερο κείμενο του 2019, Μάιος:

Αλλά γιόρταζε και την ημέρα των γενεθλίων της, και την ημέρα τής νοικοκυράς, και την ημέρα των εργαζομένων, και τις ημέρες των Χριστουγέννων, του Πάσχα, των Εθνικών Επετείων, την ημέρα της Εθνικής Αντίστασης, την ημέρα των γιορτών και των γενεθλίων των τριών παιδιών της και του άντρα της, τις ημέρες που είχε κέφια, τις ημέρες που είχαμε κάποια επιτυχία, αλλά και τις ημέρες που δεν πήγαιναν όλα καλά και γενικά δεν έχανε μέρα που να μη βρει ευκαιρία για να δημιουργήσει μια ―έστω πολύ μικρή― γιορτή. Ακόμα κι αν αυτή η γιορτή ήταν μια ανάπαυλα με καφέ και τσιγάρο ή ένα γλυκάκι ή ένας μεζές.

*Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr