Στο πρώτο Γυμνάσιο Χανίων άσκησε το εκλογικό του δικαίωμα ο επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης.
Αμέσως μετά δήλωσε:«Η χώρα από ό ,τι φαίνεται αποφασίζει να αλλάξει το πρώτο κόμμα. Να τιμωρήσει αυτούς που την έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.
Είναι μεγάλη μας ευκαιρία αυτή η αλλαγή να γίνει στη σωστή κατεύθυνση. Να ψηφίσουμε αυτούς που έχουν γνώση και θάρρος και το έχουν αποδείξει. Και να μην δώσουμε χώρο στους τσαμπουκάδες και αυτούς που δεν σέβονται τη δημοκρατία. Να μην μπούμε σε περιπέτειες. Να τα αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα». Ακούστε την δήλωσή του.

Εδώ είμαστε λοιπόν. Πάνω από την κάλπη, πριν την τελική απόφαση. Και λέω τελική, γιατί ξέρω, το δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις, πολλοί αμφιταλαντεύονται μέχρι την τελευταία ώρα. Όπως συμβαίνει πάντα δηλαδή. Μια ζωή το θυμάμαι. Να συζητάμε για το καινούριο, να αναζητάμε το καινούριο και τελικά να ψηφίζουμε το παλιό. Και την επόμενη μέρα να το μετανιώνουμε και να ορκιζόμαστε ότι δε θα το ξανακάνουμε και ότι την επόμενη φορά θα ψηφίσουμε για μας, θα ψηφίσουμε για τα παιδιά μας, θα ψηφίσουμε αυτό που αισθανόμαστε και όχι αυτό που μας υπαγορεύουν. Αυτή τη φορά είναι διαφορετικά. Πρέπει να είναι διαφορετικά. Αυτή τη φορά το καινούριο είναι εδώ. Και μετά από πολλά πολλά χρόνια είναι δυνατό. Δεν είναι μια δύναμη διαμαρτυρίας, μια παρεούλα που συζητάει και μόνο συζητάει, μια σύναξη δεινοσαύρων που θέλουν να μπουν στην πολιτική για να πάρουν μεγαλύτερη σύνταξη. Είναι ένα νέο κίνημα, που εκφράζει όλα αυτά που τα τελευταία χρόνια σκεφθήκαμε. Να πάψει πια η Ελλάδα να ζει κάτω από τη δυναστεία των κομματικών στρατών. Να ανοίξουν οι πόρτες στους άξιους και τους καθαρούς. Να βγουν μπροστά αυτοί που έχουν δουλέψει στη ζωή τους. Αυτοί που έχουν βασανιστεί, αυτοί που τελικά έχουν πετύχει. Όχι άλλες γκρίνιες, όχι άλλους θυμούς, όχι άλλα πολιτικά καπρίτσια. Όχι σε αυτούς που απειλούν ότι αν δεν τους ψηφίσουμε η χώρα θα προσγειωθεί ανώμαλα. Τις είδαμε τις ικανότητές τους. Τα είδαμε τα άδεια ταμεία. Είδαμε την αναξιοκρατία. Είδαμε τα ρουσφέτια και δε μιλώ για τα ρουσφέτια που πέταγαν σαν ξεροκόμματο στο λαό, μιλώ για τα ρουσφέτια στα δικά τους παιδιά, στα δικά τους συμφέροντα, στις δικές τους συντεχνίες. Μια χώρα λεηλατημένη. Δε μας ενδιαφέρουν λοιπόν οι ικανότητές τους να φτιάχνουν μνημόνια. Δε μας απασχολεί το άγχος τους ότι θα χάσουν την εξουσία. Κι αν είχαν μυαλό, θα είχαν παραμερίσει μόνοι τους. Γιατί έτσι πρέπει να είναι η πολιτική. Μπαίνεις, προσφέρεις και όταν δεν είσαι χρήσιμος, φεύγεις. Ανοίγεις τον δρόμο στους επόμενους. Γιατί η κοινωνία δε θέλει μόνιμους σωτήρες. Η κοινωνία θέλει να βρει ξανά την αυτοπεποίθησή της. Η κοινωνία θέλει να κινηθεί πέρα από τον θυμό που της προκαλούν τα πρόσωπα που χρεοκόπησαν τη χώρα. Οι «συνάδελφοι» αυτών που πιάστηκαν με μίζες και εκατομμύρια. Η κοινωνία θέλει ξανά αλλαγή. Θέλει να βγουν μπροστά οι δημιουργικές δυνάμεις της, να αποκτήσουμε όλοι κίνητρα για δράση ,το αίσθημα ότι θα τα καταφέρουμε.

Το Ποτάμι είναι πλέον η τρίτη ισχυρή δύναμη της χώρας. Καταγράφεται σαφώς και με διαφορά στις δημοσκοπήσεις. Μας έλεγαν στην αρχή του δρόμου, μα που πάτε, χωρίς λεφτά, χωρίς προστάτες, χωρίς εφημερίδες. Και κάποιοι προέβλεπαν κάθε εβδομάδα ότι «το Ποτάμι ξεφουσκώνει». Δεν είχαν υπολογίσει ότι είχαμε μαζί μας τον κόσμο. Πήγαμε σχεδόν σε όλες τις πλατείες της Ελλάδας. Δε στήσαμε εξέδρες. Αναμιχθήκαμε με τον κόσμο. Ακούγαμε και απαντάγαμε. Τριάντα δημόσιες συζητήσεις σε δύο μήνες.

Κι αυτό ανταμείβει σήμερα ο ελληνικός λαός.

Το θάρρος ενός κινήματος να κάνει μια συγκεκριμένη πρόταση στον κόσμο. Με λύσεις σε δύσκολα προβλήματα. Με ανθρώπους που ξέρουν και το έχουν αποδείξει. Με νέο ήθος και επιστροφή στις παλιές αξίες της πολιτικής. Προσφέρουμε όσο μας έχει ανάγκη ο τόπος. Είμαστε όλοι εθελοντές στη μεγάλη προσπάθεια να τα αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα.