Χθες ήμουν προσκεκλημένη ως υποψήφια των βουλευτικών εκλογών Ν. Δωδεκανήσου σε τηλεοπτικό πάνελ. ΝΔ., ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝ.ΕΛ. και ΠΟΤΑΜΙ. Εισέπραξα μένος κατά του Θεοδωράκη. Ανυπόστατες κατηγορίες και λαϊκισμούς.

Επιχειρήματα. Ζητούσα επιχειρήματα. Δεν υπήρχαν παρά μόνο αερολογίες.

Ο ψευτοδιαλόγος στηριζόταν σε λάσπες. Θυμός έντονος, για τον Σταύρο που παριστάνει τον πατριώτη και τον σωτήρα.

Συμπέρανα τα εξής:

Ο κόσμος φοβάται το αυθεντικό, όταν δεν μπορεί να το υιοθετήσει ως τρόπο ζωής.

Και ρίχνει λάσπη, όταν φοβάται.

Το Ποτάμι και ο Σταύρος Θεοδωράκης έχουν πολύ καλούς εχθρούς, αλλά και πολύ καλούς φίλους. Οι εχθροί – που είναι πολιτικοί- προκύπτουν για τον απλό λόγο: τους φοβίζει η γνώση του για τον πρότερο βίο απάντων. Θέλω να πω πως δεν υπήρξε ο δημοσιογράφος που επεβίωσε κάνοντας συμφωνίες με πολιτικούς αρχηγούς κάτω από το τραπέζι, προκειμένου να μην ξεφωνίσει τους μαφιόζους κάθε είδους στα πολιτικά τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά μέσα. Επέλεξε να κάνει κοινωνική εκπομπή, που άγγιζε την καθημερινότητά των πολιτών. Γι ‘ αυτό και αγαπήθηκε και πέτυχε και εκτιμήθηκε και θαυμάστηκε. Προέβαλλε τον άνθρωπο-πολίτη και όχι τον πολιτικό. Αυτό σημαίνει ότι έχει γνώση για πολλούς πολιτικούς, την οποία δεν έχει «αξιοποιήσει» προς όφελός του και κάνοντας κακό στους άλλους. Να, λοιπόν, γιατί μισείται ο Θεοδωράκης από μερίδα ανθρώπων. Γιατί τους έκανε χαλάστρα στο πλιάτσικο και δεν μπορούν να τον αντιμετωπίσουν με έντιμους και αυταπόδεικτους όρους. Γιατί είναι διαφορετικός και έσκασε σαν την μύγα μες το γάλα για να ζητήσει το αυτονόητο: να συμπορευτούμε για να αλλάξουμε τα πάντα χωρίς να βάλουμε μπουρλότο. Αλλά, όταν η λαμογιά γίνεται στάση ζωής, δεν θέλεις να αλλάξεις τίποτα.

Γιατί έχει φανατικούς φίλους; Γιατί ο κόσμος κουράστηκε από τους ξύλινους, κουστουμάτους, λιμουζινάτους και θέλει την απλότητα. Γιατί μπρος σε τούτη την κατρακύλα είναι ο μόνος πολιτικός που έχει δώσει αξιόλογα και εφαρμόσιμα σχέδια για την χώρα. Και κυρίως με πολιτική ανθρωπιά.
Θα ισχυροποιήσω την θέση μου, περί ορκισμένων εχθρών άνευ επιχειρημάτων, θυμίζοντας ένα πραγματικό γεγονός: τον Απρίλη του 2014 το Ποτάμι επισκέφθηκε την Ρόδο, στο Ακταίον έγινε η ομιλία του Σταύρου. Η πρώτη ερώτηση ήταν δια αντιπροσώπου από τον καθηγητή και βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Δημήτρη Κρεμαστινό: «Πού βρίσκει τα λεφτά το Ποτάμι;». Η απάντηση του Σταύρου Θεοδωράκη ήταν άμεση και σκληρή: «Το σωστό ερώτημα στον λάθος χρόνο και στον λάθος άνθρωπο… Τι θράσος να ρωτάς για τα οικονομικά του Ποταμιού, που κάνει φτωχό προεκλογικό αγώνα, όταν το κόμμα σου έχει φεσώσει τον ελληνικό λαό με 140 εκατομμύρια -τόσα είναι τα δάνεια του ΠΑΣΟΚ-, χρήματα που θα στερηθεί η χώρα […] Ειδικά βέβαια στην περίπτωση του κ. Κρεμαστινού εγείρονται κι άλλα θέματα. Ένας άνθρωπος που ενώ ήταν υπουργός αναβαθμίστηκε από επίκουρος καθηγητής σε αναπληρωτή καθηγητή, ενώ παράλληλα φρόντισε να αποκαταστήσει με ανάλογες αποφάσεις και μέλη της οικογένειάς του, δεν μπορεί να εμφανίζεται ως τιμητής».

Ο Σταύρος, λοιπόν, φοβίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους γιατί ενώ ξέρει πολλά, επιλέγει να απαντήσει όχι εκβιάζοντάς τους, αλλά κοιτώντας τους στα μάτια. Ο ίδιος κοιτά. Οι άλλοι, αντέχουν; Ασφαλώς όχι. Τι μένει; Λάσπη. Στο χέρι μας είναι να την καθαρίσουμε. Η λύση μοναδική, αλλά ευτυχώς υπάρχει.

Τζίνα Δαβιλά