Νίκος Βασιλειάδης

Πολύς ο λόγος για την υποψηφιότητα της κόρης του Μάνου Λοΐζου, την Μυρσίνη. Αν και Χολαργιώτισσα δεν την γνωρίζω, ξέρω πως ήταν πολύ καλή φίλη του αγαπημένου μου φίλου, αείμνηστου Νικήτα Λιοναράκη αλλά δεν έτυχε ποτέ να την συναντήσω στις περίφημες “Κινηματογραφικές μας Παρασκευές” στο φιλόξενο και πάντα ανοικτό σπίτι του. Δεν ξέρω τι θα έλεγε ο Νικήτας, ούτε και θα την κρίνω όπως οι άλλοι για την απόφασή της να είναι υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές. Ούτε για καρέκλες θα μιλήσω ούτε για προδοσίες. Κάθε ένας άνθρωπος, κάθε ένας από εμάς είμαστε στο δρόμο μας. Περπατάμε στο δρόμο μας. Ακολουθούμε τον δρόμο μας. Τον δικό μας προσωπικό δρόμο. Δρόμοι που δεν είναι στοιχεία ούτε της πολεοδομίας ούτε της αρχιτεκτονικής, δρόμοι που διαμορφώνονται αποκλειστικά από την πίστη μας σε αυτούς. Το γεγονός ότι υπάρχουν δρόμοι, και το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε αυτούς, οφείλεται σε μια απόφαση πίστης. Και αυτού του είδους οι αποφάσεις επιδρούν δραστικά στις αισθήσεις και τις επιθυμίες μας.

Η γωνία της σκέψης μας καθορίζει σημαντικά τον τρόπο που προσλαμβάνουμε τον κόσμο. Κατά κάποιον τρόπο όταν βρισκόμαστε στο δρόμο μας, δηλαδή στο μέρος που επινοήσαμε με την πίστη μας, βρισκόμαστε με κλειστά τα μάτια, πιο γενικά, με υποτροφικές τις αισθήσεις. Αυτή μας η πίστη μετουσιώνεται σε ιδεολογία που λειτουργεί ως το καθαρτικό των συνειδήσεων μας. Οι εχθροί, πραγματικοί και φανταστικοί, τα όνειρα, οι επαναστάσεις μας δεν είναι παρά επινοήσεις που αντιστοιχούν πάντα στην ιδεολογική αγκίστρωσή μας και στο όνομα αυτών των ιδεολογιών μπορούμε να νομιμοποιούμε κάθε μας πράξη έχοντας απαλλάξει τη συνείδησή μας από τις τύψεις και τις ενοχές.

Κάποια στιγμή όμως, ή πολύ αργά ή πολύ σύντομα, όταν θα διαπιστώσουμε πως τίποτα δεν άλλαξε και πως όλα έμειναν όπως τα είχαμε αφήσει, θα κατανοήσουμε επιτέλους πως η κάθε πάλη, η κάθε αντίσταση, ή αντίδραση -όπως ακριβώς και η δράση- είναι μια μάχη που πρέπει να δίνεται εγωιστικά αφήνοντας παράμερα τις συλλογικές εξεγέρσεις (εν προκειμένω τα ψηφοδέλτια ενός κόμματος). Σε αυτές, τις συλλογικότητες μοιραία η ανθρώπινη προσωπικότητα επεισέρχεται σε μηχανισμούς ατομικής απαλοιφής. Η κίνηση της δεν είναι ελεύθερη. Ακολουθεί καταναγκαστικά τη ροή του όχλου.

Τα μάτια είναι περιορισμένα να βλέπουν υπό ένα μονοσήμαντο πρίσμα. Αυτό της ορισμένης μονομέρειας που επιτάσσουν οι σαφώς ορισμένες ιδέες και τα φρονήματα της συλλογικότητας. Μιας συλλογικότητας που καταλήγει να υπηρετεί, υπό τις λειτουργικές αρχές του κοπαδιού, την ατομικότητα της εκάστοτε καθοδηγήτριας ηγεσίας. Και έτσι τα άτομα, ως άβουλα όντα ενταγμένα στην ασφάλεια ενός άλλου τώρα, καινούριου κοπαδιού, γίνονται τα εκτελεστικά όργανα κάποιων σαφώς καθορισμένων αλλά όχι πάντοτε φανερών σκοπιμοτήτων. Δίχως διαλεκτικότητα. Και κυρίως, δίχως δυνατότητα κριτικής σκέψης.

Τελικά εξουσιαζόμαστε από συμφέροντα όποιο και αν είναι το υπόβαθρο του ιδεαλισμού των ατόμων… Το μόνο που αλλάζει είναι το πρόσωπο του εξουσιαστή και του εξουσιαζόμενου! Καλή επιτυχία σε ό,τι κάνει.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr