Άραγε η σιωπή να είναι καταφύγιο; πολιορκία;

Κοιτάζει  μέσα στων παραμυθιών την άκρη, κουβεντιάζει με τους ήρωες, με τον εαυτό του, και απλά περιμένει.

Κάτι από σένα , κάτι από μένα ή  από τον δείνα.

Σε μια κόλλα χαρτί γράφει το σύνθημα, το διπλώνει στα  δυο, στα τέσσερα, στα οκτώ και σταματά, συλλογιέται το παρασύνθημα.

Μοιάζει με αόρατο διαβατήριο, που χρειαζόμαστε για να μπούμε στη ζωή του.

Μόνο που πριν ειπωθούν τα λόγια, ίσως να έχουν ξεχαστεί.

Η συννεφιά σκεπάζει τη  βασανισμένη αβεβαιότητα της λυπημένης πόλις.

Στο πουθενά η  πανσέληνος που τόσο τη περίμενε, την ψάχνει στοv αναποδογυρισμένο ουρανό.

Άναρθρη κυλάει η σκέψη, προκαλώντας νεύρα και κακή διάθεση.

Νοιώθει πως είναι ένα μεταβατικό κουπί  στη κερδισμένη λογική ενός  όμορφου ταξιδιού.

Βολεύται η ζωή με απλά πράγματα;

Τι, Θέλουμε;

Τι, πεθυμήσαμε;

γιατί να μη μπορούμε να τα έχουμε;

Το τοπίο είναι δικό μας, όπως και οι  άνθρωποι.

Μπορεί κάπου να λαθεύουμε ή να αγαπάμε  κάποιον περισσότερο, αν έχει μέτρο η αγάπη, μα προχωράμε.

Στο παρά κάτι, θα βούταγε μέσα στο ρυάκι που σχημάτισε η μπόρα.

Κάποιος τον κράτησε απ’ το χέρι, την  ώρα που ξεπρόβαλε από μέσα, το θολό έκπτωτο είδωλο του.

Παίρνει μια βαθιά ανάσα.

Μιλά με τη νύχτα, με τα δέντρα.

Μόλις τελειώσουν όλα, όταν το φως  υψωθεί μέσα από τα χαλάσματα και γίνει πνεύμα.

Τότε που θα σφίγγουν

τα χέρια, και η αγάπη θα ενώνει τις παλάμες.

Ίσως είναι η ώρα, των

μεγάλων αλλαγών

* Η φωτογραφία είναι από σκηνή της κινηματογραφικής ταινίας “Το μετέωρο βήμα του πελαργού” του Θόδωρου Αγγελόπουλου

Ο Γιώργος Χατζηδιάκος είναι Σύμβουλος Ανθρώπινου Δυναμικού και Οργάνωσης Εταιρειών