Τζίνα Δαβιλά

Ο Γιώργος Γλάστρας είναι ακριβώς ό,τι δεν λέει το όνομά του, σύμφωνα με την επικρατούσα αντίληψη περί “γλαστρών” και άλλων διακοσμητικών, ανούσιων στοιχείων σε πάνελ, εκδηλώσεις κλπ. Είναι ένας πραγματικά χαρισματικός ηθοποιός, με πολλά ενδιαφέροντα  και κυρίως με εξαιρετικά ενδιαφέρουσα παρουσία στην παράσταση που συμμετέχει και που θα ολοκληρώσει τον κύκλο της στις 28 Δεκεμβρίου. Στον “Αβελάρδο και Ελοΐζα” με τις Ελένη Κοκκίδου και Χριστίνα Μαξούρη, στο Θέατρο Νέου Κόσμου.  Ο ίδιος καλλιεργεί και αναπτύσσει με μαεστρία έναν ρόλο που θα σας βάλει σε δεύτερες και τρίτες σκέψεις .

Δεν έχει κάνει τηλεοπτικές παραγωγές, δεν περιφέρεται εδώ και κει ασκόπως. Προσανατολισμένος και αφοσιωμένος στην Τέχνη του, αποδίδει τα μέγιστα.  Παρακολούθησα δύο φορές την παράσταση και κατέληξα με βεβαιότητα πως είναι μία από τις καλύτερες της χρονιάς. Πραγματικά θα είναι φτωχότερος εκείνος που θα την χάσει. Θα χάσει ένα καταπληκτικό κείμενο, τρεις εξαιρετικές ερμηνείες και τη μοναδική ευκαιρία να μάθει την ιστορία δυο ερωτευμένων που τους ένωσε η Αγάπη και τους χώρισε ο Θεός, όπως οι άνθρωποι Τον ορίζουν και όχι το δώρο της Αγάπης. Προτού δείτε την παράσταση, γνωρίστε καλύτερα τον θαυμάσιο Γιώργο Γλάστρα. Τον άνθρωπο που για πολλούς λόγους δεν θα ξεχάσετε.  

“Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη το 1970. 

Η εικόνα της πόλης μου, οι δρόμοι της, τα κτήρια της και κυρίως η παραλία της, με ομίχλη ή όχι, με συνοδεύει διαρκώς. 

Αισθάνομαι ότι δεν μου έλειψε κάτι ως παιδί και αυτό το οφείλω στην αμέριστη αγάπη των γονιών μου. 

Αν υπάρχει μία συνταγή ευτυχίας για ένα παιδί ίσως να είναι αυτή! Η συνταγή για τους ενήλικες μάλλον είναι η ίδια, αν και η «ενηλικίωση» καθιστά την πραγμάτωσή της δύσκολη.

Αν δεν ήμουν ηθοποιός, καθώς μεγάλωνα ήθελα να κάνω πολλά και διαφορετικά επαγγέλματα. Αλλά πάντα προτιμούσα να παίζω …θέατρο.

«Αβελάρδος και Ελοΐζα». Η παράσταση που παίζω τώρα είναι μία από τις σημαντικότερες που έχω συμμετάσχει. Είμαι πολύ περήφανος για το έργο πού έγραψε ο Γιάννης Καλαβριανός. Με συγκίνησε πολύ η ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοίζας και μου υπενθύμισε ότι είμαστε εδώ για να ταπεινωθούμε και να συντριβούμε από το πέρασμα του χρόνου και ότι αυτό σημαίνει ζω! Με μόνα μας εφόδια την αγάπη και την πίστη.

Έχω τελειώσει και την Νομική Σχολή του ΑΠΘ. Και στο Θέατρο και στη Νομική ο Λόγος έχει πολύ μεγάλη βαρύτητα: Στο ένα ερμηνεύει γεγονότα και ελευθερώνει ζωές και στο άλλο ερμηνεύει γεγονότα και ελευθερώνει ψυχές.

Το θέατρο, όπως όλα, θέλει και Ψυχή και Γνώση, αλλά με τρόπο που το ένα να τροφοδοτεί και να ελευθερώνει το άλλο και όχι να το δεσμεύει.

Στην Ελλάδα θα επιθυμούσα να υπήρχε όσο πιο υψηλό πεδίο μόρφωσης γίνεται για όλα τα κοινωνικά στρώματα. Από εκεί και πέρα πολλά θα άλλαζαν αυτομάτως βραχυπρόθεσμα αλλά και μακροπρόθεσμα.

Την καλλιέργεια κάποιου την αντιλαμβάνομαι από την ευγένεια και το χιούμορ που διαθέτει και από την ικανότητα του να ακούει και να δέχεται τον συνάνθρωπό του.

Αποτυχία είναι ό,τι εμείς ορίζουμε ως τέτοια.

Επιτυχία είναι να μπορείς να δεις την αποτυχία ως κέρδος.

Το επικινδυνότερο στοιχείο της εποχής μας για μένα είναι η διάσπαση.

Σχετικά με τα ακούσματά μου: εγώ με βρίσκω στα βιβλία του W.G.Sebald και στη μουσική της Ελένης Καραΐνδρου. Εσείς μπορεί να με βρείτε και αλλού!”

Σκηνοθεσία – κείμενο της παράστασης: Γιάννης Καλαβριανός 

Από Τετάρτη μέχρι και Κυριακή στο Θέατρο Νέου Κόσμου– Μετρό, στάση Φιξ.

Χορηγός επικοινωνίας: η Πόρτα – www.iporta.gr