Η Ωραιοζήλη Τζίνα Δαβιλά είναι Θεολόγος, αρθρογράφος/ραδιοφωνική παραγωγός

Αρχείο: Νοέμβριος, 30, 2014

O Νίκος Μιχαλόπουλος είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών, είναι συγγραφέας και μέλος του μεγαλύτερου αθλητικού και φιλανθρωπικού ιδρύματος στον κόσμο του LAUREUS SPORT FOR GOOD FOUNDATION. Το 2010, τον Δεκέμβρη, τοποθέτησε την ελληνική σημαία στο Κιλιμάντζαρο, το ψηλότερο βουνό της Αφρικής, με σκοπό να συγκεντρωθούν χρήματα για το προτεινόμενο για το Νόμπελ Ειρήνης MATHARE YOUTH SPORT ASSOCIATION στο Ναϊρόμπι, που φιλοξενεί παιδιά – θύματα βίας, πολέμου και ασθενειών.

 Σύζυγός του και πρότυπό του, απ’ό,τι αντιλαμβάνομαι, είναι η Άννα Βερούλη, η χρυσή αθλήτρια στο ακόντιο του 1982. Σήμερα ο Νίκος Μιχαλόπουλος επισκέπτεται σχολεία κοινωνικά ευαίσθητων ομάδων (ρομά, μετανάστες) και ασχολείται αγωνιστικά με το ολυμπιακό άθλημα της σκοποβολής. Στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Οι κορυφές μέσα μας» διαπραγματεύεται την δύναμη που έχει ο καθένας μας να πετύχει τους προσωπικούς του στόχους μέσα από την θετική σκέψη και την καλή διάθεση.

Ελάτε να γνωρίσουμε τον Νίκο Μιχαλόπουλο! Ένας σπουδαίο, πρωτίστως, άνθρωπο! 

Πού και πότε γεννηθήκατε;

Γεννήθηκα στην Αθήνα στις 20 του Απρίλη του 1969, στην καρδιά της επταετίας και μάλιστα βιαζόμουνα να προλάβω πριν ξημερώσει η 21^η Απριλίου, γιατί τότε όσα παιδιά γεννιόντουσαν ανήμερα της επετείου τα βάφτιζε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. Μπορείτε να το φανταστείτε;

Πώς προέκυψε α) ο αθλητισμός, β) η συγγραφή των βιβλίων σας με την σύζυγό σας Πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1982 Άννα Βερούλη, γ) το χρυσό μετάλλιο στο Κιλιμάντζαρο και δ) η επαφή με τα παιδιά μειονοτήτων;

 Ο αθλητισμός μπήκε στην ζωή μου εκεί κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’80. ένιωθα μια απίστευτη ενέργεια να με κατακλύζει και δεν ήξερα που να την διοχετεύσω. Ξεκίνησα με την επιθυμία να κάνω ιππασία μέσα από το πάθος μου για τα άλογα. Πολύ δύσκολος στόχος για ένα παιδί εκείνης της εποχής από ένα όχι ισχυρό οικονομικό περιβάλλον. Συνεχίστηκε με τέννις, που και πάλι ήταν εξαιρετικά κλειστό και ελιτίστικο εκείνη την εποχή και εδραιώθηκε με το που είδα την Άννα να κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στους Πανευρωπαϊκούς αγώνες της Αθήνας το 1982 στα εγκαίνια του Ολυμπιακού σταδίου. Έτσι βρέθηκα κι εγώ με ένα σκουπόξυλο στο χέρι να προσπαθώ να ρίξω ακόντιο, όπως τόσα άλλα Ελληνόπουλα εκείνης της εποχής. Όμως παρέμεινα πιστός στο όνειρό μου, συνέχισα, έκανα ένα πανελλήνιο ρεκόρ εφήβων το 1987 στο ακόντιο, που κράτησε λίγες ώρες, αργότερα μπήκα στην ομάδα της Άννας και του κ. Κοκκόλη, που ήταν ό,τι καλύτερο για την εποχή για ένα νέο ακοντιστή και σιγά-σιγά η ζωή τα έφερε έτσι, ώστε να ενωθούν οι δρόμοι μας με την Άννα και στην προσωπική μας ζωή. Σήμερα είμαστε 20 χρόνια σχεδόν μαζί  κι εγώ συνεχίζω να ρίχνω το ακόντιό μου στην κατηγορία των Mastersπια, είμαι μέλος της Εθνικής μας ομάδας και πραγματικά ακόμα δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς την αγωνιστική διάσταση του αθλητή. Είναι πολύ περισσότερο από τα 2/3 της ζωής μου και ουσιαστικά όλο αυτό το πάθος, όλο αυτό το ταξίδι, όλες αυτές τις εμπειρίες και τις αξίες ζωής, που αποκομίζει κάποιος, κάνοντας αθλητισμό και κάνοντας τον αθλητισμό τρόπο ζωής, θέλησα να μοιραστώ με τα παιδιά, που ούτως ή άλλως είμαι κοντά τους λόγω της εκπαιδευτικής μου ιδιότητας και έτσι γεννήθηκαν τα βιβλία μου, που πια έχουν φτάσει τα 10.

Το Κιλιμάντζαρο θεωρώ, πως στην ζωή μου ήρθε με ένα  τρόπο καρμικό. Από την πρώτη στιγμή αισθάνθηκα, πως σχεδιάστηκε για μένα. Περιελάμβανε τρία στοιχεία, που αντικατοπτρίζουν την ίδια μου την ζωή. Τον αθλητισμό, τα παιδιά και έναν άνθρωπο-πρότυπο για μένα οδηγό και συνοδοιπόρο, την θρυλική τεννίστρια Μαρτίνα Ναβρατίλοβα, την οποία τα χρόνια του πάθους για το τέννις, που ανέφερα πριν, ξεχώριζα, θαύμαζα, αγαπούσα για πολλά περισσότερα πράγματα από τις αθλητικές της κατακτήσεις. Για το θάρρος της, τον λόγο της, την τόλμη της να κυνηγήσει το όνειρό της με όποιο κόστος, μην ξεχνάτε πως αυτομόλησε από την κομμουνιστική Τσεχοσλοβακία τότε σε ηλικία 16 ετών και φυσικά για το ήθος της, όταν αποφάσισε να μιλήσει ανοιχτά για τον εαυτό της σε μια εποχή, που δεν ανεχόταν τέτοιες ειλικρίνειες.  Δεν θα μπορούσα να είχα φτάσει μέχρι εκεί, αν δεν ήμουν αθλητής, πιθανότατα δεν θα με είχε αγγίξει ο σκοπός τόσο βαθιά, αν δεν είχε να κάνει με μη προνομιούχα παιδιά, τηρουμένων των αναλογιών σαν τους μαθητές μου, αφού τα τελευταία χρόνια διδάσκω σε σχολεία κοινωνικά ευαίσθητων ομάδων και φυσικά αν η πρόσκληση δεν είχε γίνει από μια αθλήτρια, που χωρίς να το ξέρει άνοιξε δρόμους για μένα. Το σημαντικό όμως είναι, πως από ένα άλλο δρόμο έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα, όταν στην κορυφή του Κιλιμάντζαρο ύψωσα την ελληνική σημαία για έναν πολύ σημαντικό σκοπό, που είχε να κάνει με παιδιά με τεράστιες ανάγκες. Και αυτή δεν ήταν μια οποιαδήποτε σημαία, ήταν η ίδια σημαία, που είχε ανέβει εκείνη την ημέρα στο Ολυμπιακό στάδιο, όταν για μένα ξεκινούσαν όλα στον χώρο του αθλητισμού. Η σημαία αυτή που βρισκόταν σπίτι μας και τώρα με οδηγούσε στην δική μου προσωπική κορυφή. Ένας μοναδικός κύκλος, που δεν έκλεισε τυχαία, αλλά επειδή όλα αυτά τα χρόνια είχα μείνει πολύ κοντά στο όνειρό μου. Αν δεν ήμουν αθλτής, δεν θα ήμουν μέλος αυτής την ομάδας. Αν δεν ήμουν σε αυτή την ομάδα δεν θα είχα φτάσει στην ‘’Κορυφή της Ελευθερίας’’, όπως ονομάζεται η κορυφή του Κιλιμάντζαρο στα 6.000μ. Και πραγματικά η εκπλήρωση του ονείρου σου σε ελευθερώνει και αξίζει ο καθένας να τα δίνει όλα για αυτή.

Oυσιαστικά, αυτό ήθελα να μοιραστώ και με το τελευταίο μου βιβλίο ΟΙ ΚΟΡΥΦΕΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ, πως όσο ψηλά κι αν φτάσει κάποιος την μεγαλύτερη κορυφή θα την βρίσκει πάντα μέσα του.

Συχνά ο πρωταθλητισμός είναι αφορμή για την καλλιέργεια της αλαζονείας, κυρίως στα ατομικά αθλήματα. Πώς μπορεί το τρίπτυχο «ονειρεύομαι, θέλω, μπορώ» να μπει σε πλαίσια ομαδικότητας, σεμνότητας και προσγειωμένης αντίληψης; 

Έχει να κάνει με το πώς αντιλαμβάνεσαι τον αθλητισμό. Αθλητισμός σημαίνει χαρά. Ο αθλητισμός ενώνει τους ανθρώπους με έναν τρόπο που κανένας άλλος δεν μπορεί να κάνει. Επιτυγχάνει σε επίπεδα, που ακόμα και οι κυβερνήσεις των κρατών αποτυγχάνουν. Δεν γνωρίζει όρια. Όρια προσωπικά, φυλετικά, κοινωνικά. Δεν γνωρίζει διαφορές. Διαφορές γλώσσας, θρησκείας, πολιτικής, σεξουαλικού προσανατολισμού. Αν καταφέρεις να δεις το ευρύτερο πλαίσιο του αθλητισμού και το αποκόψεις από τις παγίδες του πρωταθλητισμού, ενώ κάνεις πρωταθλητισμό, είσαι ο πραγματικός νικητής. Τι θέλω να πω με αυτό; Όταν ήμουν έφηβος και έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στον πρωταθλητισμό με την έννοια του ‘’όλα μέσα’’ και στην μόρφωσή μου ή την επαγγελματική μου εξέλιξη, διάλεξα το δεύτερο, χωρίς όμως ποτέ να σταματήσω να κάνω αυτό που αγαπούσα. Αυτή η συνειδητοποίηση του που ξέρω πώς μπορώ να φτάσω, του τι τρόπους πρέπει να χρησιμοποιήσω για να φτάσω, του τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά, κάνει την μεγάλη διαφορά. Όταν ξεκινούσα με συναθλητές αντιπάλους μου την παράλληλη πορεία μας στον αθλητισμό και κάποια στιγμή έμενα πίσω, επειδή ας πούμε δεν χρησιμοποιούσα απαγορευμένες ουσίες, ήξερα πως το ταξίδι για μένα έχει ένα όριο από πλευράς επίδοσης, αλλά δεν έχει όρια από πλευράς διάρκειας. Έτσι σήμερα υγιής και σε πολύ καλή φόρμα, συνεχίζω να αγωνίζομαι και να κερδίζω μετάλλια για μένα και για την χώρα μου στο εξωτερικό, ενώ εκείνοι δεν ξέρω πού βρίσκονται. Για μένα το ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΘΕΛΩ ΜΠΟΡΩ είναι αυτή η συνειδητοποίηση, πως εγώ θα ζήσω το όνειρό μου με τους δικούς μου όρους και θα δεν θα χάσω την ψυχή μου και τις αξίες μου σε αυτό, γιατί τότε το όνειρο μετατρέπεται σε εφιάλτη. Αν λοιπόν έχεις τα πράγματα ξεκάθαρα μέσα σου δεν υπάρχει περίπτωση να χαθείς στην αλαζονεία του πρωταθλητισμού, απλά γιατί έχεις κλείσει τα αυτιά σου στις σειρήνες και τραβάς τον δικό σου μοναχικό αλλά υπέροχο δρόμο.

Το τραγικό λάθος των Ελλήνων γονιών είναι…

Πως δεν αφήνουν τα παιδιά τους να μεγαλώσουν ουσιαστικά και τα κρατάνε με κάθε τρόπο κοντά τους δήθεν από αγάπη και δήθεν για το καλό των ίδιων των παιδιών, παρέχοντάς  τους κυρίως οικονομικές διευκολύνσεις. Θεωρώ πως πίσω από αυτό κρύβεται η βαθύτερη ανάγκη των γονιών να είναι συνέχεια μαζί με τα παιδιά τους, γιατί οι περισσότεροι αυτοπροσδιορίζονται μέσα από τον ρόλο του γονιού και φυσικά η ανάγκη του να εισπράξουν αργότερα το αποτέλεσμα αυτής της επένδυσης με την μορφή της φροντίδας των ίδιων από τα παιδιά τους και αυτό ίσως να γίνεται και ασυναίσθητα, γιατί και εκείνοι έτσι μεγάλωσαν από τους δικούς τους γονείς και πάμε όλο και προς τα πίσω.

Υπάρχει συνταγής ευτυχίας για παιδιά;

Η αγάπη και το πραγματικό ενδιαφέρον να είσαι δίπλα στα όνειρά τους ακόμα και όταν αυτά δεν ταυτίζονται με τα δικά σου.

Υπάρχει συνταγή ευτυχίας για ενήλικες;

Ακριβώς η ίδια. Αγάπη για τον εαυτό μας, πίστη και επιμονή στο όνειρό μας και αποδοχή του ποιοί είμαστε.

Υπάρχουν επαγγελματικά απωθημένα;

Έχω δοκιμάσει πολλά και διαφορετικά πράγματα σε επίπεδο καρριέρας και ευτυχώς σε πράγματα που αγαπούσα. Υπάρχουν όμως απωθημένα επιτυχίας με την έννοια, πως σε κάποιους συγκεκριμένους στόχους δεν έχω χορτάσει ακόμα κι ελπίζω να μην χορτάσω σύντομα.

Αναφέρετέ μας 5 τομείς που θέλετε να δείτε να αλλάζουν στην Ελλάδα.

Η παιδεία.

Η αποδοχή στην διαφορετικότητα.

Η προβολή λάθος προτύπων, που είναι κομμάτι της εκπαίδευσης.

Η ενημέρωση.

Η προσωπική μας καλλιέργεια.

Ποια εικόνα από τα παιδικά σας χρόνια είναι ανεξίτηλη;

 Τα καλοκαίρια και τα Πάσχα στην Αρκαδία όλη την ημέρα σε σταύλους και σε χωράφια να φροντίζω ζώα. Είμαι παιδί που γεννήθηκα στην Αθήνα, έζησα σε κεντρικό δρόμο χωρίς γειτονιά, δεν έμαθα ποδήλατο και δεν μου επέτρεπαν οι γονείς μου να έχω κατοικίδιο. Σε κείνα επίσης τα ίδια χωράφια έριξα το πρώτο μου ακόντιο, που έφτιαξα από ένα καλάμι.

Σας έλειπε κάτι ως παιδί;

Οι γονείς μου δεν ήταν κοντά στο όνειρό μου, του αθλητισμού. Αυτό όχι μόνο μου έλειψε, αλλά μου κόστισε, όταν σε πολύ δύσκολους αγώνες μου αισθανόμουν ανεπαρκής, ακριβώς επειδή οι άνθρωποι, που με αγαπούσαν περισσότερο στον κόσμο δεν πίστευαν στο όνειρό μου και ενδόμυχα αισθανόμουν κι εγώ, πως το όνειρό μου δεν έχει και πολύ μεγάλη αξία. Αυτό πρέπει να σας πω, πως ακόμα προσπαθώ να το ξεπεράσω και να το ξορκίσω, αν και από την στιγμή της συνειδητοποίησής του και μόνο έχεις κάνει το πιο σημαντικό βήμα για να το αφήσεις πίσω.

Αποτυχία είναι.

Η παραίτηση…

Επιτυχία είναι..

Να ζεις το όνειρό σου..Συγχωρούμε …

Αλλά δεν ξεχνάμε. Η συγχώρεση είναι η πιο δύσκολη προσωπική απαίτηση και άσκηση,  γι’αυτό και δε πρέπει να ξεχνάμε, γιατί αύριο η δύναμη που έχεις αποκομίσει από την προηγούμενη συγχώρεση θα κάνει ευκολότερη την επόμενη.

Το επικινδυνότερο στοιχείο της εποχής .

Η προβολή ανθρώπων, που απλά γυαλίζουν χωρίς αξία, χωρίς ουσία, χωρίς περιεχόμενο, με έλλειψη αξιοπρέπειας και ήθους. Δεν είναι τυχαίο. Το σύστημα προσπαθεί να δημιουργήσει μια γενιά καταναλωτών και λιγότερο σκεπτόμενων ανθρώπων και για να γίνει αυτό θα πρέπει να ρίξεις στο κεφάλι των παιδιών πολύ σκουπίδι, σαν αυτό που ρίχνεται κάθε μέρα κυρίως μέσω τηλεόρασης.

 Η εντονότερη θλίψη της εποχής.

Ακριβώς αυτό που ανέφερα πριν. Θα τρομάξετε και θα μελαγχολήσετε, αν μιλήσετε με νέα παιδιά και συνειδητοποιήσετε ποιούς ανθρώπους και ποιά στοιχεία ξεχωρίζουν, προσέχουν και έχουν ως πρότυπα. Σίγουρα και ευτυχώς όχι όλα τα παιδιά, αλλά δυστυχώς ο μεγάλος αριθμός.

Πότε η ζωή μας χαραμίζεται;

Όταν δεν έχει προορισμό και συγκεκριμένο στόχο.

Σε ποιο βιβλίο και τραγούδι σας βρίσκουμε;

Με βρίσκετε στο ‘’A Piece of Sky’’ της Barbra Streisand από το Yentl, εκεί που αναρωτιέται, πως αφού υπάρχει ένας ολόκληρος ουρανός από πάνω μας, γιατί πρέπει να μείνουμε στο κομμάτι ουρανού, που βλέπουμε από το παράθυρο μας και στο σημείο που αντιλαμβάνεται, πως αν και είναι ασφαλέστερο να μένεις κολλημένος στη γη, οι μεγαλύτερες συγκινήσεις βρίσκονται ψηλά. Και από βιβλία στο φωτισμένο της Maya Aggelou, που διάβασα πρόσφατα, ‘’Ξέρω γιατί το πουλί στο κλουβί κελαηδάει’’. Δεν υπάρχουν όρια. Τα όρια τα βάζουμε ουσιαστικά εμείς στον εαυτό μας.

Άννα Βερούλη σημαίνει…

Ο πιο καλός άνθρωπος που γνώρισα στην ζωή μου και η μοναδική γυναίκα, που ερωτεύτηκα πραγματικά.

Τι θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας και δεν μας το είπατε;

Πολλά, αλλά δεν είναι ακόμα η στιγμή.

Ας παίξουμε με την αλφάβητο:

 Α : αποστρέφομαι…

…την αγένεια.

Β: βασανίζομαι όταν …

…κάνω πράγματα που δεν πιστεύω και αγαπώ.

Γ: γελώ όταν …

… αισθάνομαι νικητής.

Δ: δαγκώνω όταν …

…με δαγκώνουν.

Ε: ελπίζω και ερωτεύομαι όταν …

… το αισθάνομαι.

Ζ: ζηλεύω…

…για όσα θέλω και δεν μπορώ να έχω.

Η: ηρεμώ…

…όταν έχω κάνει αυτό που θεωρώ εγώ σωστό.

Θ: θαυμάζω και θυμώνω όταν…

…θαυμάζω  την επιτυχία, που έχει ουσία και αξιοπρέπεια. Θυμώνω με την επιτυχία, που δεν έχει ουσία και αξιοπρέπεια.

Ι: ικετεύω…

… τον Θεό.

Κ: κλαίω όταν…

…συγκινούμαι.

Λ: λέω ‘‘δε βαριέσαι …’’

…όταν ο άλλος δεν μπορεί να με καταλάβει .

Μ: μετανιώνω όταν …

… παραιτούμαι.

Ν: νευριάζω όταν…

…αποτυγχάνω.

Ξ: ξεχνώ ό,τι  και όταν …

…δεν με πάει μπροστά και όταν κάτι με κρατάει πίσω.

Ο: οραματίζομαι…

…τον εαυτό μου ήρεμο και γεμάτο.

Π: προστατεύω…

…όσους και όσα αγαπώ και πιστεύω.

Ρ: ρίχνω κλεφτές ματιές

…σε ο,τιδήποτε όμορφο περάσει δίπλα μου.

Σ: σιωπώ όταν …

…πρέπει.

Τ: ταράζομαι όταν…

… χάνω τον έλεγχο.

Υ: υποχωρώ όταν …

…έχω εξαντλήσει κάθε ανθρωπίνως δυνατή ευκαιρία.

Φ: φοβάμαι…

…την έλλειψη αυτάρκειας

Χ: χαίρομαι όταν …

…τα καταφέρνω

Ψ: ψεύδομαι όταν …

…πιστεύω, πως όλα είναι στα χέρια μας.

Ω: ωριμάζω όταν…

… καθώς μεγαλώνω.