Την πρώτη αφορμή δίνει η δημοσίευση του εκλεκτού πορταϊτη Β.Παυλίδη, που έσπευσε , στο γύρισμα της μέρας να σπρώξει το πόμολο με ένα αφιέρωμα στον Πάμπλο Πικάσσο.

Πιστός, βλέπεις στις επετειακές δημοσιεύσεις, όπως και γω άλλωστε, φίλοι μου…

Κι έτσι, δοθείσης της αφορμής, δεν μπορώ να μείνω ασυγκίνητη και σε συνδυασμό με την ειδικότητά μου ως μουσικού, ανασύρω στη μνήμη μου έναν αγαπημένο πίνακα του κυβιστή ζωγράφου…Μουσικού θέματος, φυσικά!

Ο Ισπανός Πικάσο επιλέγει τη μουσική ως θέμα για να εκφράσει τη χαρά της ζωής.

Στη σειρά έργων του “ΤΡΕΙΣ ΜΟΥΣΙΚΟΙ” η comedia de l’arte φιγουράρει όλο χάρη στις μορφές του πιερότου και του κατεργάρη γελωτοποιού…

Οι μορφές είναι τρεις.

Ένας αρλεκίνος και ένας πιερότος αριστερά, που κρατούν μουσικά όργανα, βιολί και κλαρινέτο και δεξιά ένας καλόγηρος με μαύρο χιτώνα, με ακορντεόν και παρτιτούρα.

Η σύνθεση αποπνέει κωμική διάθεση…Θυμίζει προετοιμασία για χορό μεταμφιεσμένων ή πρόβα ορχήστρας πλανόδιων μουσικών σε καρναβαλική γιορτή.

“Μάσκες”, όμως,” γιατί;” αναρωτιέμαι…

Τα πρόσωπα φαίνεται, πίσω απ’τις μάσκες να λειτουργούν καλύτερα…δίνω την “αόριστα -φιλοσοφημένη” απάντηση και προχωρώ.

Γωνιώδη σχήματα και μοτίβα σε έντονα, ζωντανά χρώματα.

Ως μη ειδική, οσφρίζομαι μια “ισχυρή” παιδικότητα, μια ξέγνοιαστη συναναστροφή, μια παρέα τριών φίλων που περνά καλά μαζί…

Αναπόληση όμορφων στιγμών αποτυπωμένη με τα μέσα που κανείς διαθέτει.

Και δω ο “κανείς”, έχει παλέτα, πινέλα, χρώματα…έχει έμπνευση.

Μάλλον δεν πέφτω πολύ μακριά…

Ο αρλεκίνος Πικάσο με το βιολί κάτω απ’το πηγούνι γρατζουνά με το δοξάρι φιλικά πειράγματα με αποδέκτες κοντινούς, δικούς του ανθρώπους.

Φαίνεται αστείος στη φαρδιά φορεσιά με τα κόκκινα και κίτρινα τρίγωνα, χρωματισμοί της σημαίας της πατρίδας του.
Κι οι φίλοι όμως μοιάζουν να το διασκεδάζουν.

Ο πρόσφατα (ο πίνακας φιλοτεχνήθηκε το 1921 )μακαρίτης Απολλιναίρ ,ο καλός πιερότος ,φυσά ηγετικές πνοές στο “Συναξάρι των ζώων” …κι οι σκέψεις, “σαλτιμπάγκοι οδεύουν πλάϊ στων κήπων τις φραγές “!

Και δεξιά, ένας άλλος ποιητής και φίλος καρδιακός…ο Μαξ Ζακόμπ, ο παρ’ολίγον μοναχός ν’ανοιγοκλείνει τη φυσούνα.
Πείραμα ,η απεικόνιση;

Αφηρημένη οπτική ιδέα;…

Λαχτάρα για διασκέδαση, αναπόληση στιγμής ανέμελης;

Ίσως να μη μπορεί κανείς να απαντήσει, ίσως και να υπάρχουν άπειρες ιδέες να αιτιολογούν τη σύλληψη…Ίσως…
Και κει που προσπαθώ να μπω στον ψυχισμό του καλλιτέχνη, δίνει το ράσο τη δεύτερη αφορμή! Μουσική ,αυτή τη φορά.
Ο ρασοφόρος Μαξ Ζακόμπ, σημαίνων της Παρισινής avant-garde σκηνής στις αρχές του 20ου αιώνα γνωριζόταν με το μουσικό Πουλένκ.

Η εκτίμηση του Πουλένκ κι ο απεριόριστος θαυμασμός στο πρόσωπό του, βρίσκει χαραμάδα έκφρασης ,πού αλλού; Sτις νότες !

Πέντε από τα ποιήματά του μελοποιούνται σε μια σύνθεση -νανούρισμα…αέρινο όνειρο.

Κοιμήθηκα, ονειρεύτηκα …κι όμως ονειρεύτηκα την πραγματικότητα.

Την πραγματικότητα τριών φίλων, που ντυμένοι τη χαρούμενη διάθεση, ετοιμάστηκαν για χορό αιωνιότητας φορώντας μάσκες, γιατί η ψυχή του καλλιτέχνη λειτουργεί καλύτερα πίσω απ’τα προσωπεία…

“Three Musicians”, Pablo Picasso-Philadelphia Museum

“5 Poèmes de Max Jacob” F.POULENC

Ελπίδα Νούσα