Ξημερώνει σε λίγες ώρες ο Αύγουστος… ε και ; Χάθηκε το καλοκαίρι μεσ’ την αγωνία των ημερών, ράγισε και χρεωκόπησε πληρώνοντας τα χρωστούμενα του ανεύθυνου γκουβέρνο στο τραγικό παράπονο των πεθαμένων…

και μεις οι ζωντανοί ακόμα μετράμε… και μαύρο άθροισμα βγάζουμε… Πολλές οι ψυχές που πια λαμποκοπούν στην χόβολη των άστρων…αβάσταχτη η σπατάλη της ασχήμιας πίσω απ’ τον καπνό και τη μυρουδιά της καταστροφής…

Και πώς να παρηγορηθείς… και πως να παρηγορήσεις…που φτιάξανε το Θεό ίσαμε με το μπόι τους και δεν περίσσεψε Θεός για τα παιδιά, που θα λεγε και ο Λουντέμης… και ήταν οι προσευχές μας να μην πονέσουν τα παιδιά στις τελευταίες ανάσες τους…

και οι ολίγιστοι ελεεινοί εξουσιαστές που “εκτίθουν” και “συμπαθούν”, ακόμα να μάθουν πως η μοίρα των αθώων είναι και δική μας μοίρα.. αλλά και δική τους…Δεν αρκεί η αυτοκρατορική αίγλη του τίποτά τους να καλύψει τις στριγκλιές των πλασμάτων που κάηκαν ζωντανά, τα λόγια της σιωπής και όλες τις τύψεις…

Πικρόν το ποτήριον της εξουσίας… ιδίως για τους τότε φραπεδόμαγκες της πλατείας που τώρα το πίνουν ξεροσφύρι με “κακή” συντροφιά στα τραπεζάκια των επισήμων της εξέδρας.

Kαι ποιες ευχές μας για τον Συκολόγο να πρωτοπρολάβει και η αφεντιά Σου Παναγιά Αυγουστιανή.. Σάμπως δεν γεύτηκες και Συ πικρά χαλίκια… Ας βοηθήσει τουλάχιστον η Χάρη Σου ν’ αντέξει η ψυχή μας στην πικραμένη χώρα… κράτησε στην ποδιά σου εκείνα τα παιδιά σου… που κάλπασαν προς τις κρυψώνες του ήλιου γιατί η ασφαλής τελευταία αγκαλιά των δικών τους δεν τα’ σωσε ….. και πλήρωσαν με τη ζωή τους, τα κρίματα των άλλων.

Και μείς, που γίναμε μέσ’ απ’τις φλόγες και την ανημποριά και την ντροπή θυγατέρες και γιοί, μαμάδες και μπαμπάδες, παππούδες και γιαγιάδες, σύζυγοι και αδελφοί, και πεθερικά και συμπεθέρια, και ξαδέλφια και κουνιάδια και γαμπροί και νύφες και φίλοι και συνάδελφοι και συμμαθητές και δάσκαλοι και καθηγητάδες εκατοντάδων δικών μας αγνώστων, δεν έχουμε κουράγια ούτε να θρηνήσουμε …

Είναι εκείνες οι στιγμές που καταλαβαίνεις ότι οι μικροί και οι ασήμαντοι σε καταβρόχθισαν……

Όταν ξεπουλάμε τ’ Άγια των Αγίων στην φωτιά, δύσκολο να θυμάσαι πως πίσω απ’τον καπνό υπάρχει ένας λαμπερός ήλιος που περιμένει και υπόσχεται να δώσει ζωή σ’ ό,τι άντεξε στην καταστροφή…

Λερώθηκε η ψυχή μου από μίσος… από μίσος…μαύρισε η καπνιά τ΄ ασπράδι του ματιού μου…γιόμισαν τα πλεμόνια μου απ΄ την ανατριχιαστική μυρωδιά των καμμένων κι ας είμαι ένα Αγιοπέλαγος μακριά….

Σκουλήκια… δεν θα καταφέρετε να με απονευρώσετε… γιατί δεν καίγεται η μνήμη στις φωτιές, φλεγόμενη σαν την κρατείς μέσα στα όνειρά σου, που θα λεγε ο Κιχέμ .. και αυτή η μνήμη πιότερη από άλλες, πιότερη και απ’ την ζώσα εξαθλιωμένη σ’ όλους τους τομείς πραγματικότητα, αυτή η μνήμη την σωστή ώρα, θα ζυγίσει πιο βαριά την δική μου ευθύνη απ’ την δική σας την πολιτική που την πήγατε βόλτα πενθήμερη πριν την φορέσετε μουτσούνα στα πρόσωπά σας…

Με το καλό ο Αλωνάρτ’ς Άγιοι Φίλοι μου ! (το σκίτσο του Χρήστου Παπανίκου) ευχές από καρδιάς για τις γενέθλιες και ονομαστικές εορτές σας που πέρασαν και δεν μπόρεσα ν ανταποκριθώ… να’ στε πάντα καλά κι ευτυχισμένοι με τους ανθρώπους σας.. και μη τσιγκουνεύεστε ωρέ τα σ’ αγαπώ και τις αγκαλιές…είναι οι στιγμές που είναι όλη η ζωή σας… και η μνήμη της.

Η Άννα Κοντοπίδη είναι Συμβολαιογράφος και ζει στη Νάξο

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

  The article expresses the views of the author  

 iPorta.gr